ΚΡΥΒΟΜΑΙ

Κρύβομαι στα φυλλώματα της καρδιάς μου.
Τα δάκρυα στάζουν πάνω στα φύλλα της
Σαν δροσοσταλίδες σε ηλιόλουστο πρωινό.
Ώρες ατέλειωτης αναδρομής.
σε μια κάμαρη γεμάτη αναμνήσεις.
Πρόσωπα και φωνές ένα κουβάρι μπερδεμένα.
Το ξετυλίγω λίγο λίγο
μέσα σε μια εκκωφαντική σιωπή.
Οι τοίχοι μάρτυρες
στις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς.
Οι νύχτες αξημέρωτες στον αγώνα που κάνει ο νους
να κλείσει τα μάτια του.
Δυνατοί κραδασμοί τον στοιχειώνουν.
Πως να τινάξει από πάνω του το βάρος
μιας μουσκεμένης ζωής από δάκρυα.

ΟΚΤΩΒΡΗΣ

Τα χρυσάνθεμα ξεφύλλισαν
βιαστικά τη λύπη
Γέμισαν τα βάζα της ψυχής μου.
Σπατάλη ευτυχίας φλυαρία χαράς
Κάποιες φορές νοιώθω
την ανάσα του Θεού στο μάγουλο μου.
Πάντα κουβαλώ
τα υλικά του ονείρου.
Πετώ την ψυχή μου σαν τον χαρταετό
και κείνη κάνει κόντρες με τους γλάρους.
Ένα καράβι δεμένο συνεχώς
δεν κινδυνεύει να πνιγεί
χάνει όμως τα όμορφα ταξίδια.
Και γω ταξιδεύω νοερά
στις ανθισμένες Μανόλιες
του παραδείσου.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Ένα παράθυρο ν ανοίξω
να βλέπω προς τον ουρανό
μέσα στ αστέρια να τρυπώσω
λιγάκι για να ξεχαστώ

Ποιους γαλαξίες ν ακολουθήσει
το βλέμμα μου από τη γη
σε ποιούς τα όνειρα να κλείσει
να μου τα στείλουν την αυγή.

Σε ποιό Φεγγάρι να τρυπώσω
να κτίσω κει μια φωλιά
από τις σκέψεις να γλιτώσω
που φτερουγίζουν σαν πουλιά.

ΣΑΝ ΑΠΟ ΠΛΗΜΜΥΡΑ

Η ψυχή σου γέμισε βροχή
Ξέθωρα μάτια ξεβαμμένα
σαν από πλημμύρα δακρύων.
Φόρεσες ένα κουρελιασμένο πουκάμισο
ενός άπιαστου όνειρου΄
Ο φόβος σ έκανε να κρυφτείς
σε μια συννεφιασμένη Ανατολή.
Δεν είναι φωτιά ο Θεός να σε κάψει
δεν είναι αστροπελέκι..
Ένας σπόρος μικρούλης είναι
που τον κρατάς στα δάχτυλα σου
κι αν τον αγαπάς πολύ
μπορεί ν ανθήσει στη χούφτα σου.
Γύρνα στο παρόν
και μη σκαλίζεις στάχτες.,
Αυτές είναι για κείνους
που δεν θέλουν να ζήσουν.
Ο χρόνος είναι δάσκαλος
και όχι δεσμοφύλακας.

ΠΕΤΑΓΜΑ ΨΥΧΗΣ

Ψυχή μου πάλι πέταξες
μ αγγέλων τα φτερά
κι ανάσανες των αστεριών την Αυρα
Καρδιά μου πάλι ένοιωσες
γεμάτη από χαρά
τον δρόμο αυτόν που έχασες
και πάλι τον ξανάβρα.

Ο ήλιος πάλι έλαμψε
νόμιζα είχε χαθεί
και φώτισε της ερημιάς
το άγριο σκοτάδι
μέρα τώρα ολόφεγκη
μέσα μου έχει απλωθεί
και της ελπίδας μ έδειξε
το ποθητό σημάδι..

ΠΟΤΕ ΝΥΧΤΩΝΕΙ

Πότε νυχτώνει
και ξημερώνει
δεν ξέρω αλήθεια
τι να πω.
Φεύγει ο χρόνος
και γω είμαι μόνος
και τριγυρίζω δίχως σκοπό.
Έτσι ρωτάω
που τάχα πάω
τι είναι η ζωή.
Άγνωστους δρόμους
που όλοι μας όμως
τους περπατάμε
βράδυ πρωί.
Κι όταν το τέρμα
μας ανταμώσει
κάποια στιγμή
θάχουμε νοιώσει
πως μάταια είναι όλα
σ αυτή τη ζωή.

Η ΖΩΗ ΑΠΟ ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Κοιτάζω τη ζωή από απόσταση.
Ανεβασμένη στην σκάλα του χρόνου.
Μετρώ τα σκαλοπάτια και ζαλίζομαι.
Τα ανεβαίνω σκαλί σκαλί σαν ψέμα.
Με μια ανάσα θαρρώ τ ανέβηκα.,
Δεν κατάλαβα πως έφτασα ψηλά
Αν ανεβώ πιο ψηλά ποιος ξέρει
πως θα φαίνεται ο κόσμος από κει.
Η ζωή από απόσταση.
Θολώνει το τοπίο όσο πάει.
Καθαρά βλέπω τις γραμμές του τρένου
Αυτό που θα με πάει στο μακρινό ταξίδι.

ΞΑΦΝΟΥ

Ξάφνου στην άκρη στέκεσαι
σ ενός γκρεμού το χάος.
Σαν όνειρο σου φαίνεται
πως πέρασε η ζωή σου
Δεν είσαι τώρα τίποτα
μον  γεροντάκος πράος
που χάθηκαν τα νιάτα του
το θάρρος κι η ορμή.
Το βλέμμα σου ψηλά κοιτά
τον ουρανό τ αστέρια
τα καταπράσινα βουνά
ανθοσπαρμένους κάμπους
τη θάλασσα τη γαλανή
ασημοστολισμένη
με τα ασπροδαντέλωντα
πανέμορφα ακρογιάλια
ένας βαθύς αναστεναγμός
από μέσα σου ανεβαίνει
γιατί ο δρόμος τέλειωσε
περαστικέ διαβάτη.
Κι όλες αυτές οι ομορφιές
που πρόσκαιρα χαιρόσουν
σαν κλείσουνε τα μάτια σου
μαζί σου θα χαθούνε.
Το σπίτι που πλημμύριζε
από φωνές και γέλια
από ζωή και κίνηση
απ όνειρα κι ελπίδες
τώρα βουβό απόμεινε
χωρίς καμιά ανάσα.
Μον η δική σου σεργιανά
στις κάμαρες του . όλες.
Τις νύχτες αφουγκράζεσαι
κάθε τριγμό και κρότο
σαν κάτι θέλει να σου πει
το έρημο το σπίτι
αφού τη μέρα είναι βουβό
τη νύχτα ξαγρυπνάει
βγάζοντας κει στα σκοτεινά
τούς αναστεναγμούς του.

ΦΕΓΚΑΡΙ

Μαγεμένο μου Φεγγάρι
και συ Ήλιε μου χρυσέ
που σκορπάτε το σκοτάδι+
κι ομορφαίνετε τη γη.
Κι ψηλά στους ουρανούς σας
μες σε χρώματα πολλά
νόμους έχετε δικούς σας
κι εμείς όνειρα τρελά.

ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Τους κάμπους τα λουλούδια
τα τραγούδησε η ψυχή μου για σένα.
Είσαι η πυγή της ζωής μου
η δύναμη που με κρατάει όρθια.
Το όνειρο που δεν θα πιάσω ποτέ
μα που κουρνιάζω στις άκρες του.
Είσαι το φως στη σκοτεινή νύχτα μου
η ανάσα μου στο πνιγηρό αδιέξοδο.
Η ψευδαίσθηση στην απελπισία μου.
Η άνοιξη στο καταχείμωνο
Είσαι το νόημα της ύπαρξής μου
Πες μου όμως γιατί χάθηκες
μ άφησες μόνη μου με τήν ψυχή σου
μέσα στις χούφτες μου.