Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

ΦΙΛΕΡΗΜΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Μαζεύω τα πεσμένα φύλλα του ήλιου
πάνω τους θα γράψω ένα τραγούδι.
Θα τρέξω εκεί που πρωτ άκουσα τη φωνή σου.
Θα τρέξω εκεί που πηγαίνει σφυρίζοντας ο άνεμος
Μες στη σιωπή μιας ατέλειωτης μοναξιάς.
Δεν θα βρει εμπόδιο το τραγούδι μου.
Ο Αυγερινός θα φέγγει τον δρόμο του
καθώς ο άνεμος θα το ακουμπήσει στα πόδια σου.
Μέσα σε κάθε στοίχο μου και ένα θολό ποτάμι.
Πάντοτε σκοτεινό και μισοφωτισμένο.
Θυμάμαι το πρόσωπο σου ένα ΦΙΛΈΡΗΜΟ ΦΕΓΓΆΡΙ!

OI NEOI

Απελπισμένοι οι νέοι αφήνουν ε τη γη τους
με μια αβέβαιη ελπίδα φορτωμένοι.
Αθέλητη από κείνους η φυγή τους
από την ίδια την Πατρίδα τους διωγμένοι.

Με μάτι αδειανό και βήμα τσακισμένο
τους σπρώχνει η μοίρα.Μα η ψυχή πίσω τους γυρίζει.
ο τι ονειρεύτηκαν το είδαν προδομένο
Σειρήνα η ξενιτιά στ αυτί τους ψιθυρίζει.

Το πλοίο χάνεται στου απείρου το σκοτάδι
και οι ψυχές τους βουλιάζουν ε στη θλίψη
να ξαστερώσει ο ουρανός δεν βλέπουνε σημάδι
και η αυγή το πρόσωπο της έχει κρύψει.

Τα νιάτα φέρανε ως του γκρεμού το χείλος
Στα στήθη τους παράπονο μια ανοιχτή πληγή.
Ζει στην ψευδαίσθηση ο γείτονας κι ο φίλος
παράδεισο ονειρεύεται την ξένη γη.

Με σπαραγμό κρατώντας τη βαριά καρδιά τους΄
Οι μάνες έρμες και μονάχες
ξεπροβοδούν στα ξένα τα παιδιά τους
αντί για την Πατρίδα. Για τη ζωή θα δώσουνε τις μάχες.

Ποιος θα σ ακούσει όσο κι αν φωνάξεις
και σε ποιους τόπους το δίκιο σου θα βρεις.
Κι αν με τα βρόχια της οργής σου θα σπαράξεις
για όσα σε πνίγουν σε πονάνε.Να διώξεις δεν μπορείς

Μα πάνω απ τη μοίρα τη στεγνή που την ορμή την κόβει
Ένας λαός ηρωικός δεν τον λυγίζουν φόβοι.
Γιατί η ψυχή του ορθώνεται περήφανη μονάχη
πιστεύει νικητής θα βγει και από αυτή τη μάχη.




Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

ΔΕΝ Σ ΕΧΩ ΔΕΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.

Δεν σ έχω δει στο πρόσωπο
μόνο απ τις εικόνες
που άνθρωποι ζωγράφισαν
όπως σε φαντασθήκαν.
σε γνώρισα απ τα γραφτά
κι από τους θείους λόγους
κι έγινες πίστη μου βαθιά
στήριγμα της ζωής μου.
Στα άλυτα προβλήματα
σε  σένα έχω ελπίδα
προσεύχομαι σε ταπεινά
πάντα να με βοηθήσεις.
Παίρνω από σε τη δύναμη
ν αντέξω κάθε πόνο
και ΣΥ πάντα απλόχερα
ΘΕΈ ΜΟΥ μου τη δείνεις
κι ας ξέρω πως πολλές φορές
δεν είμαι άξιος σου.
Μα η μεγαλοσύνη σου
τα πάντα συγχωράει
γιατί είναι η αγάπη σου
απέραντη μεγάλη.
Τα σφάλματα μας συγχωρείς
κι επιεικώς μας κρίνεις.
Αναρωτιέμαι αληθινά
πόσο θα μας αντέξεις.
Πολλές φορές σαν πρόβατα
απολολά σκορπάμε
η πίστη μας κλονίζεται
και χάνουμε το δρόμο .
Αυτόν που ΣΥ μας δίδαξες
είναι ο ασφαλής κι ο ίσιος.
.







Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

ΑΝ ΗΡΘΑ ΑΡΓΑ

Αν ήρθα αργά δείξε μου κάποιο δρόμο.
Γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ.
Η ζωή είναι μικρή για ν αρχίσω απ την αρχή.
Κάθε μέρα περνά αλλιώτικη απ την άλλη
σβήνει αθόρυβα όπως ήρθε , Περαστική σκιά.
Ένα κενό ανταριάζει το είναι μου
και είναι ανεμπόδιστο της μοναξιάς τ αγέρι
Ας ήταν να φύγω μακριά σου χωρίς τύψεις.
Η φυγή είναι για τους νικημένους.
Ψάχνω αδιάκοπα μία έρημο
χωρίς ένα σφύριγμα τρένου
ένα καπνό που αντιστέκεται στον άνεμο΄
με αποσκευές την ελπίδα το όνειρο
και προορισμό κάποιον άλλο ουρανό.
Ίσως με το τραγούδι μιας ψυχής
που σάστισε τη φυγή της
θα ξαναγυρίσει πίσω απαρατήρητη
Ίσως ξανακούσεις τη χροιά. του γέλιου μου
με μια μικρούλα προσευχή αγέννητη
μέσα στην καρδιά μου για σένα.
Με πρόσωπο κρυμμένο πίσω από τις μνήμες σου
θα μπορέσεις να μ αναγνωρίσεις
βάζοντας τον ίσκιο μου στο προσκεφάλι
ώσπου να μάθουν οι ουρανοί το όνομα της οργής σου.
Μην είσαι στο λιμάνι όταν φεύγουν τα πλοία
είναι σαν αποχαιρετάς μία ζωή.
Σε κάποιο από αυτά ίσως είμαι και εγώ
όταν η μοίρα αποφασίσει τη φυγή μου,

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

ΑΣΤΡΟΦΕΓΓΙΑ ΜΟΥ

Αστροφεγγιά μου έλα πάλι
της νύχτας διώξε τα σκοτάδια
ελπίδας φέρε μας σημάδια
και τις σκιές πια να σκορπίσεις.
Να νιώσει ανάλαφρη η ψυχή μας.
Αν τύχει πάλι και ξεχάσεις
η και τον δρόμο σου αν χάσεις
ζήτα βοήθεια απ το φεγγάρι
να βγει κρυφά κι αυτό να πάρει
της νύχτας τη μαυροντυσιά,
Το φως του γύρω να σκορπίσει
αυτό θα ήταν κάποια λύση
στου κόσμου την απελπησιά.

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ

ο, τι ήταν δικό μας
το ξεχάσαμε
κι ούτε αρχή ξανά θα γίνει.
Μια ήρεμη ζωή ζητούσαμε
τη χάσαμε
μα κάποια σπίθα στη καρδιά
δε σβήνει.
Εκείνη μας θυμίζει τη φωτιά
που άναψε.
Μα ο καπνός τα μάτια μας
βουρκώνει.
Θολή η μνήμη στις εικόνες
σκόνταψε
και τοίχο αδιαπέραστο
σηκώνει.
Ξανοίγει ο ουρανός τα μαύρα
σύννεφα
ένα αεράκι πρόσκαιρο
φυσάει.
Λιγάκι φως στο βάθος
διαγράφεται
τη μνήμη να ζωντανέψει
αποζητάει,
Ο χρόνος άρχοντας
ανίκητος
μαραίνει ότι ανθίζει
μοιραίος και αδυσώπητος
το παρελθόν το αφανίζει.
Κι εσύ ψυχή μου χαμένη
τριγυρνάς.
που νάυρω τόπο
να σε ησυχάσω
Μία γωνιά χωρίς τριγμούς
να μην πονάς.
Ξέρει κανείς πέστε μου
που να ψάξω!!!!





ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Αλλιώς φαντάστηκα να ζήσω τη ζωή μου
χαρές λουσμένες στης σιγής το δάκρυ
νάχει σκεπάσει τον κρυφό καυμό μου
τ άλλα απόμερα να ζούνε σε μιαν άκρη.
Και συ σαν όνειρο στον νου μου που διαβαίνει
ο ίσκιος σου κοντά μου πάντα νάναι
σα φλόγα του κεριού νάσαι αναμμένη
παρέα μου τις νύχτες που κοιμάμαι.
Αλλιώς φαντάστηκα να ζήσω τη ζωή μου
γύρω σφυρίζουν της μοίρας μου οι ανέμοι
και χιλιοσπούν το δένδρο μου με βία
πως της ψυχής μου πέφτουνε τα φύλλα
ξερό κλαδί η καρδιά μου σιγοτρέμει.
Η αγωνία μέσα μου με πνίγει
του χρόνου γρήγορα γυρίζει η ανέμη
άξαφνα γύρω γύρω με τυλίγει
με δένει η κοινωνία η χαλασμένη.


ΒΟΥΝΑ

Βουνά περήφανα βουνά
φρουροί εσείς της Γης μας
κεντά ο ήλιος της κορφές
με του φωτός το βέλος.
Το ξαφνικό αντιλάμπισμα
σκορπάτε απ άκρη σ άκρη
με τ απαλό αχνόδροσο
σας ραίνει η Σελήνη.
Η μυρωδιά απ τ αγριολούλουδο
ξεχύνεται ως τ άστρα
και οι Αετοί στις κορυφές
από ψηλά αγναντέβουν.
Τα πράσινα τα έλατα
στολίζουν τις θωριές σας.
Τα γάργαρα και δροσερά
νερά. Πάνω από σας κυλάνε.
Νεράιδες και Ξωθιές μαζί
χοροπηδούν στις ράχες
κι ακούν κρυφά τι σιγολέν
οι μαγεμένοι τόποι.
τα χοροτράγουδα Ξωθιών
λαλήματα Νεράιδων.
Βουνά πανύψηλα βουνά
τους μύθους τους μπερδέψατε
μαζί με τις αλήθειες
σε σας κατοίκισαν Θεοί
του σύμπαντος δυνάμεις
μπροστά σας οι κοινοί θνητοί
στεκόμαστε με δέος.





Ο ΔΡΟΜΟΣ

Σαν το πουλί βάραιναν τα φτερά μου
η έρημη ζωή τάχει λυγίσει
χαράς πνοή δεν έχει αφήσει
στα σύννεφα σκόρπισαν τα όνειρα μου.

Και σκεφτικός βαδίζω πια στο δρόμο
τι τάχα απ όλα αυτά έχει απομείνει
ένα δισάκι πίκρες κουβαλώ στον ώμο
να ξαποστάσω τώρα θέλω τη γαλήνη.

Λίγες χαρές μου μείναν στη πορεία.
Αυτές αξίζει μόνο να θυμάμαι
γιατί αλλιώς θα μένω με την απορία
γιατί τα βράδια δεν κοιμάμαι!!


ΠΡΟΧΩΡΑ.

έχεις καιρό να φτάσεις στην Ιθάκη
την αγριάδα του πελάγου και τ ανέμου
μη φοβηθείς ποτέ σου γιέ μου.
Μπόρα να λες και θα περάσει
η θύελλα θε να κοπάσει.
Όπου βρεθείς και όπου νάσαι
πάντα αυτό να το θυμάσαι
Εχεις καιρό για την Ιθάκη.
Να ρίξεις άγκυρα. Μα τώρα
με του Θεού τη δύναμη προχώρα.

ΣΤΑ ΦΤΕΡΑ Τ ΑΝΕΜΟΥ

Έρχεσαι γλυκά σαν Καλοκαίρι
απόψε σαν της άνοιξης τ αγέρι.
Δίχως κρασί η ψυχή μου έχει μεθύσει
στον νου μου απόψε έχεις καθίσει
και πάνω στα φτερά τ ανέμου
πετάς τις νύχτες πάνω Θεέ μου.
Σκήψε και την καρδιά μου αφουγκράσου
ψελλίζει πάντα τ όνομα σου.
Μα σαν το ξημέρωμα χαθείς και πάλι
θ αφήσεις αποτύπωμα στο προσκεφάλι
το δάκρυ που απ την ψυχή έχει κυλίσει
σαν του ονείρου τ άγγιγμα την έχει αφήσει.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

ΜΟΛΟΝ ΛΑΒΕ

Ο Έλληνας δεν θα λυγίσει
έχει υπομονή μεγάλη
πολέμους πείνα και σκλαβιά
βίωνε πάντα ο λαός μας
μα είχε πάντα λεβεντιά
που την εζήλευε ο εχθρός μας
Δεν θα μας κλέψουν την ελπίδα
τα όνειρα μας δεν θα κλέψουν
ούτε ποτέ να το πιστέψουν
πως θα τα πάρουν με τη βία
γι αυτό ας διαβάσουν ιστορία
για κείνο το ΜΟΛΟΝ ΛΑΒΕ
που το είπανε οι τριακόσιοι
και που σημαίνει πως ποτέ!
Οι Έλληνες είναι γενναίοι
δεν σκύβουν ε ποτέ κεφάλι
αν χρειασθεί θα ξαναπούνε
ΜΟΛΟΝ ΛΑΒΕ πάλι και πάλι!!




ΕΝΑ ΕΥΡΟ

Ένα Ευρό μονάχα έχω
την πείνα άλλο δεν αντέχω.
Λόγια μοναχά μεγάλα
δεν έχω ούτε για το γάλα
να δώσω λίγο στα παιδιά μου
ντρέπομαι για την καταντιά μου
αντί να ντρέπονται εκείνοι
οι κλέφτες και οι ψευτρίνοι.
Στο σπίτι μου πληρώνω νοίκι
κι ας ειν δικό μου και μου ανοίκει.
Παντού χαράτσι έχει μπει
σε λίγο και στην αναπνοή.
Μου πήρανε και τη δουλειά μου
πως θα ταΐσω τα παιδιά μου.
Κλείσανε μαγαζιά γραφεία
πληθαίνουνε τα καφενεία
η διασκέδαση καφές
σε λίγο θα μπει κι ο ναργιλές
να ζούμε έτσι αραχτοί
χωρίς ψωμί χωρίς φαί.
Κι ως που θα πάει το βιολί
οι άνεργοι είναι πολλοί.
Τι θα κάνει η πολιτεία
με αυτή την αλητεία
Που έρχεται μες την Ελλάδα
σαν δερβέναγας κι Αγάς
σαν να είναι ο Αλί Μπαμπάς
κι όλο του το κλεφτοσόι
ΔΟΥ ΝΟΥ ΤΟΥ και Σοεμπλόι
Μέρκελ και τοις συν αυτής
δεύτερος κατακτητής.
Ο Έλληνας όμως λουφάζει
κι όλο κάτι ετοιμάζει
δεν το πίνει πια το χάπι
θάρθει η ώρα για την κάλπη
Του ήρθαν όλα μαζεμένα
τα έχει ο κόσμος πια χαμένα
ώσπου νάρθει εκείνη η ώρα
πως περνά αυτή η μπόρα!!!



Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟ ΝΟΥΦΑΡΟ

Σε περίμενα να μου πεις μία λέξη
θα μου έφτανε άραγε μες την τόση σιωπή.
Ίσως είναι ο δρόμος σου που έχεις διαλέξει
να μην έχει η καρδιά σου τίποτα να μου πει.

Ίσως κάτι να έβρισκες να πεις και σε μένα.
Τώρα που του χρόνου η ανέμη  μ έχει λυγίσει
Δεν θυμάσαι. Σε κοίταζα με τα μάτια κλαμένα
σ ένα αξέχαστο όνειρο που μαζί είχαμε ζήσει.

Είναι έρημη η Άνοιξη δίχως ένα λουλούδι
να μου δώσει το χέρι σου με αγάπης πνοή.
Δίχως ένα σου κοίταγμα δίχως ένα τραγούδι
από κείνα που μούλεγες σαν ξυπνούσα πρωί.

Η ζωή η παράξενη πόσα πρόσωπα αλλάζει
σαν ανέμη στο χρόνο γύρο γύρο γυρνά
Σαν τα νιάτα μας έρχονται πόσα αλήθεια μας τάζει
και μετά όλα πίσω μας τα παίρνει ξανά.

Κοίτα τώρα που έφτασε ο χειμώνας τι κρίμα!
Της αγάπης το Νούφαρο έχει πια μαραθεί.
Κι όταν έρθει η Άνοιξη θα σκοντάψει στο μνήμα
μιας αγάπης που πέρασε και έχει χαθεί.

Μα ο σταυρός που θα στέκεται από πάνω μονάχος
θα έχει γράμματα ανεξίτηλα και μια επιγραφή
Είναι η αγάπη μας στέρεη μη φοβάσαι σαν βράχος
απ τη γη θα βγει Νούφαρο που ξανά θα ανθεί.






Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΘΕ ΝΑ ΦΥΣΗΞΕΙ ΑΝΕΜΟΣ

Βαριά κυλάει η ανήμερη του χαλασμού η πνοή
στης αργοκίνητης σιωπής το μήνυμα να φέρει.
Η φλόγα ανάβει φοβερή της ιερής στιγμής
που σιγοκαίει την οργή ενός λαού που υποφέρει.

Και σαν από εκδίκηση ο πόνος τιμωρός
από παλιά ε πρόσταζε η μοίρα των Ελλήνων.
Πότε θα ρθει προσμένουνε  εκείνος ο καιρός
που θα τινάξουν το ζυγό ψευτών και θεατρίνων.

Λουφάζει μες στη σκοτεινιά η ψυχή η προδομένη.
Ενός Λαού που οι αδύνατοι άνισα με τους δυνατούς
παλεύει και αισθάνεται πάντοτε σταυρωμένη
και κτίζει με το αίμα της βωμούς ηρωικούς.

Νοπή την μνήμη του μες στη ψυχή κρατεί.
Ένας λαός που άδικα τον τιμωρούν οι μεγάλοι
μα ξέρει από τα αρχαία του πως να φιλοσοφεί
και ξέρει πως να μάχεται ξέρει και από Πάλη!

Θα κτίσει πάλι απ την αρχή όσα του έχουν πάρει
γκρεμίζοντας εμπόδια και του καιρού δεινά.
Με την ελπίδα στη καρδιά και του Θεού τη χάρη
όπως γίνεται πάντοτε θα γεννηθεί ξανά.

Θε να φυσήξει Άνεμος αγνός και μοιρομένος.
Κι άστρο θα λάμψη μια αυγή δίκαια ο Αυγερινός.
θε να  γελάσει από καιρό πάλι ο πικραμένος
θε να χορτάσει από καιρό πάλι ο νηστικός.









Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Η ΜΟΝΑΞΙΑ

Σαν τη ψιλή βροχή η μοναξιά σε βρέχει
το πρόσωπο σου έχει σκεπάσει
και ο Χειμώνας δε λέει να περάσει.
Αργεί το καλοκαίρι να γυρίσει
Κρύο το σπίτι παγωμένη η βρύση
νεκρή φαίνεται όλη η πλάση.
Τ αγιόκλημα στο κήπο έχει παγώσει.
Το τζάμι από μέσα έχει θολώσει.
Βοριάς από τα φύλλα τα κλαδιά έχει γυμνώσει.
Μουντό το σούρουπο σαν φτάνει
φοράει της νύχτας το  καφτάνι
μαζί της το χορό της πιάνει.
Ώσπου ο ύπνος νάρθει λυτρωτής σου
με όνειρα γλυκά κοιμήσου
Η Μοναξιά θα είναι μαζί σου.


Η ΛΥΠΗ

Σκυφτή επιβάτης η λύπη
παίρνει το καράβι τη σιωπής
είναι το κάτι αυτό που της λείπει
αυτό το κάτι που δε θα πεις.

Ταξίδι νάβρισκε μακρύ να πάει
σε τόπους άγνωστους χωρίς γυρισμό
ν αφήσει ο άνεμος χαράς να φυσάει
να βρίσκει η ψυχή αναπαμό.

Και σε λιμάνι βαθύ ν αράξει
δίχως ποτέ να φύγει από κει
καμιά ψυχή ποτέ μην τρομάξει
εκεί να πεθάνει εκεί να χαθεί.


Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Τα όνειρα που σκαλίσαμε πάνω σε βράχο
 νύχτες που ντύσαμε με κόκκινα άστρα
μικρό καλοκαίρι σε γύρευα νάχω
πράσινο δυόσμο στης αυλής μου τη γλάστρα.

Χαμόγελο τ ανέμου στο λιοπύρι της μέρας
κρυφό καρδιοχτύπι στο στήθος ριγούσε
το φεγγάρι η νύχτα προσκεφάλι κρατούσε
και συ πετούσες ψιλά στους αιθέρας.

Καθώς ανέβαινες κοιτώντας τα ύψη
ο ήλιος σου έκαψε τα μικρά σου φτερά
και τότε η ψυχή μου γιόμισε θλίψη
αφού δεν θα σ έβλεπα άλλη φορά.

Μου είπες θα φύγω και γω απορούσα
αστεία μου φαινόταν τα λόγια σου εκείνα
γι αυτό όταν τ άκουγα πάντα γελούσα
κι .όμως αλήθεια ήταν τι κρίμα.!!

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΟΥ

Τα μυστικά μου σου έλεγα
σ εκείνο τ ακρογιάλι
όπου αγκαλιά καθόμασταν
κοιτάζοντας το κύμα
φύσαγε ένα ολόδροσο
έν απαλό μαϊστράλι
κι εσύ μου μίλαγες σιγά
μου έλεγες τι κρίμα.

Και ψυχοπόναγες για με
και για τα βάσανα μου
η λύπη ζωγραφίστηκε
στο αθώο πρόσωπο σου
μα εγώ παρηγοριόμουνα
που ήσουνα κοντά μου
κι ότι δικό μου μυστικό
γινότανε δικό σου.

Ένα φεγγάρι ολόγιομο
μας κοίταζε από πάνω
κι ο ουρανός μας σκέπαζε
με τα λαμπρά του αστέρια
κι εσύ σιμά μου έγερνες
κρατώντας μου τα χέρια.
Της παρηγόριας το φιλί
μου έδωσες στο στόμα
κι αν τόσα χρόνια πέρασαν
το σκέφτομαι. ακόμα

Στο ίδιο μέρος κάθομαι
απόψε και θυμάμαι.
Μα εσύ δεν είσαι δίπλα μου
είσαι μακριά στα ξένα.
Μέσα στα όνειρα έρχεσαι
τις νύχτες που κοιμάμαι
και τότε με παρηγορείς
με μάτια δακρυσμένα.






Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

ΑΝ ΜΠΟΡΟΎΣΑ

Αν μπορούσα να σου μιλήσω
για τα σύννεφα για τη βροχή
για τα ξυπόλυτα παιδιά που κλαιν στους δρόμους
μια ησυχία ίσως γινόταν στο κόσμο
για να ακούσει η χαρά που τόσο μας ξέχασε.
Ας φύγουμε απόψε με το καινούριο Φεγγάρι
απόψε που τα καράβια μας θα φύγουν
κατέβα στ ακρογιάλι να φιλήσεις τα κύματα.
Ας φύγουμε απόψε.
Πάνω μας ο ουρανός ζωγράφισε αστέρια.
Από καιρό η καρδιά θρυμμάτισε τη σιωπή΄
Έβαψε με χρώμα χρυσό την καινούργια σημαία της.
Την ξεδίπλωσε πάνω στα κύματα της ζωής.
Κρύψε τα τρυφερά σου δάκρυα και άκουσε με.
Οι ελπίδες μας έχουν από καιρό ξενιτευτεί.
Θα ξ ανοιχτούμε στο πέλαγος της ματαιότητας
Βαθιά χαμένοι στα κύματα ενός παραμυθιού.









Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

TΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ

Του ρολογιού ακούω τους χτύπους
που ξάγρυπνο μ αφήνουν στο σκοτάδι.
Οι  σκέψεις μου γύρω από σένα τρέχουν
μπήγοντας τα καρφιά τους στη ψυχή μου
πόνο μεγάλο με γεμίζουν αδελφέ μου.
Σαν πόσα γράμματα σου έχω στείλει
πόσες αλήθειες που ήταν κρυμμένες
χρόνια και χρόνια μέσα στη καρδιά μου
και που ποτέ δεν θέλησες ν ακούσεις.
Του εγωισμού σου το σχοινί σε δένει
ελεύθερη  ν αφήσει την ψυχή σου
και καθαρά τα μάτια σου να δούνε.
Το λάθος σου που πάντα το αρνείσαι.
Η σιωπή σου δείχνει τα σημάδια
πως δεν μπορείς απάντηση να δώσεις
σε κείνα τα ερωτήματα που βάζω.
Αν πράγματι βαθιά μ αγάπησες ποτέ σου
η πέρα απ το Εγώ σου κανέναν άλλο.
Κι όμως. Τώρα που η διαδρομή μας λιγοστεύςι
από τον μάταιο ετούτο κόσμο
ας ωριμάσει μέσα σου η γνώση
πως δεν αξίζει πείσμα να κρατάς.
Το μεγαλείο του ανθρώπου είναι
συγχώρεση να δίνει κι αν ακόμα
νομίζει πως φταίξιμο αυτός δεν έχει.
Κι αν είπαμε δυο λόγια παραπάνω
αδέλφια είμαστε κακία μη κρατάμε
γι αυτή δεν έχει χώρο η ψυχή μας.
Με υπομονή εγώ θα περιμένω
κι εύχομαι γρήγορα να ξαστερώσει
ο νου σου.Και η ψυχή σου ν απαλύνει.
Ν δεις μπροστά σου την αλήθεια
πως  η αγάπη τ αδελφού μας
πάνω απ όλα είναι στη ζωή μας.
Κι αν πάλι την ίδια στάση θα κρατήσεις
και μπρος δεν κάνεις ένα βήμα
εγω να ξέρεις θάμαι εδώ θα περιμένω
με μια καρδιά γεμάτη από αγάπη
και μια αγκαλιά για να σε κλείσω μέσα.


Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Η ΓΑΛΙΝΗ

Την καρδιά η σιωπή δεν προστατεύει
σαν η νύχτα στο παράθυρο καθίσει
κείνο που έχασε παντοτινά γυρεύει+
ώσπου και το τελευταίο κερί να σβήσει.

Κείνα τα λόγια σου πάντα θα θυμάμαι
στο ξύπνιο μου και στ όνειρο μου
τις νύχτες οι ήχοι τους θα με ξυπνάνε
τον ίσκιο σου θα νιώθω στο προσκέφαλο μου.

Και θα με δέρνουνε τα μάταια καρδιοχτύπια
ως την αυγή που ο ήλιος θ ανατείλει
θα πάλλεται η καρδιά στα στήθια
όπως ο άνεμος φυσά τη φλόγα απ το καντήλι

Να σβήσω όλα θάθελα και η γαλήνη
στου στοχασμού την άκρη να καθίσει
να μείνει απίστευτα μοναχική η ψυχή μου
και σαν χαράζει τις σκιές να σβήσει..

ΤΟ ΤΥΜΠΑΝΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Το τύμπανο της σιωπής ακούω
η νύχτα απόψε το κρατάει
και με πολύ μακριά με πάει
σ ονείρατα και ρεμβασμούς.

Εκεί στην αυλή μου καθισμένη
ανάμεσα στα νυχτολούλουδα μου
ακούω μόνο την καρδιά μου
και το κορμί μου που ανασαίνει.

Και τ αργυρόχρωμο φεγγάρι
κάτω τη γη όλη φωτίζει
παλιές εικόνες με θυμίζει
περνούν μπροστά μου με καμάρι.

Τριγύρω άρωμα σκορπίζει
μία Γαζία ανθισμένη
και γω στους στοχασμούς χαμένη
πίσω ο νους μου με γυρίζει.


Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ

Όλοι σιγά σιγά παίρνουν το δρόμο
για τ άγνωστο όπου τους περιμένει
άλλοι μπροστά και άλλοι πίσω
από τον ίδιο δρόμο θα περάσουν΄
Νερό θα πιουν από την ίδια βρύση
στο ίδιο δένδρο τα κρίματα τους θα κρεμάσουν
στην ίδια βάρκα θε να μπουν για το ταξίδι.
το μακρινό εκείνο δίχως γυρισμό.
Και όλα δω κάτω έρημα θα μείνουν
απ τη δική τους παρουσία
βουβά θα μαρτυρούν το πέρασμα τους.
Κάποια ταμπέλα πεταμένη
θα γράφει επάνω τ όνομα τους
και με το πέρασμα του χρόνου
η λήθη θε να τους σκεπάσει
από τον κάτω ετούτο κόσμο.
κανείς τους σαν να μην είχε περάσει.

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Κοιτάζοντας απόψε
τα μακρινά φεγγίσματα της νύχτας
ταξιδευτές αιώνων φωτός
σε μια απαλή βελούδινη σκοτεινιά
είναι αδύνατο ν αγναντέψει ο νους
πέρα από τα στενά όρια
μιας ομορφιάς που τον αιχμαλωτίζει.
Τα σκόρπια δένδρα .
με τις Φθινοπωρινές σκιές
συνθέτουν ένα απόκοσμο τοπίο.
Μυστηριακής σύνθεσης.
Ένα ελαφρύ αεράκι μπερδεμένο στα φύλλα
ακούει το ψιθύρισμα των μεθυσμένα
από το άρωμα των νυχτολούλουδων.
Ξάφνου μαγευτικά προβάλει το φεγγάρι
φορτωμένο ασήμι και φως.
Τα άπλωσε πάνω στην ήρεμη θάλασσα
Χρήζοντας την Βασίλισσα της νύχτας.

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

ENΑ ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙ

Απόκαμα να καρτερώ
τη νύχτα ένα πεφταστέρι.
Κοιτώ ψηλά τον ουρανό
που είναι αστροντυμμένος.
Κάνω ευχή και προσπαθώ
μέσα μου να εξηγήσω
του ονείρου το προσπέρασμα
της μοίρας το γραφτό.
Τον Άνεμο αφουγκράζομαι
τα ψιθυρίσματα του
που μου μιλούν γι ατέλιωτες
χαμένες διαδρομές
και για κρυφοσκιρτήματα
σε άδολες νεανικές καρδιές.
Μα και στα ηλιοβασιλέματα
ονείρατα ανθήσαν
που χάθηκαν στη μπόρα μιας βροχής.
Μάταιη είναι η προσμονή
για ένα πεφταστέρι εκπλήρωση ευχής.
Οι σκέψεις όλες γίνονται
ανάμνηση θολή
αφού η δύση είναι εμπρός
και πίσω η ανατολή.


Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΑΝ ΜΙΑ ΠΙΓΟΛΑΜΠΊΔΑ

Τραγούδησε τη θάλασσα
τον ήλιο το φεγγάρι.
Τον ουρανό τ αστέρια του
τα δάση τα βουνά.
την ομορφιά τη λεβεντιά
τον νιο το παλικάρι
τη νια τη λυγερόκορμη
με τα ξανθά μαλλιά

Νιότη που από μόνη σου
είσαι χαρά κι ελπίδα
Μέσα στο χρόνο χάνεσαι
πολύ δε διαρκείς
το φως σου είναι λιγοστό
. σαν μια πυγολαμπίδα
ζωή δεν βλέπεις άραγε
πόσο μας αδικείς.

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΟ ΜΟΙΡΑΊΟ ΓΛΙΣΤΡΗΜΑ

Σ ένα μοιραίο γλίστρημα της φαντασίας
έσπασε η ψυχή μου και από κει
ξεχύθηκαν οι λέξεις.
Άπιαστα πουλιά φτερούγισαν
και κάθισαν πάνω σε σύρματα
των στοίχων σειρά σειρά.
Κελάηδησαν οι στερημένες φωνές τους.
Νοήματα ξεχύθηκαν τριγύρω
σαν αραιές σταγόνες βροχής
πάνω σε θολωμένο τζάμι.
Μια περιέργεια με τρώει
πως θα είναι το νεογέννητο.
Μέσα μου συνοστίζονται οι λέξεις
θέλουν να βγουν έξω
από τη μήτρα της ψυχής μου
να πάρουν θέση σειρά σειρά
στον ιστό του ποιήματος.

Η ΝΥΧΤΑ


Έφυγε η νύχτα
Μιά αχτίδα τη φίλησε στο μέτωπο
την αποχαιρέτησε ο ήλιος
και κείνη χλόμιασε
Δεν θα αργήσει νάρθει πάλι
θυμίζοντας την αέναη
ματαιότητα του χρόνου.
 Αν έχεις νυχτωθεί
σ ένα ποτάμι ορμητικό
να ξέρεις πως τα νούφαρα
είναι πάντα σίγουρα για τον ήλιο.
Κι ακόμα πως το ποτάμι
όσο ορμητικό και νάναι
λίγο πιο κάτω ξεκουράζεται.
κάνει χώρο
για να καθρεφτιστεί ο Θεός.


ΦΘΙΝΌΠΩΡΟ

Τα μάτια αναζητούν χρωματιστές εικόνες.
Στα φύλλα της καρδιάς γράφονται ωχρές αναμνήσεις.
Σκιρτά η ψυχή στη θύμηση τους.
Ένα αόριστο χαμόγελο ζωγραφίζεται
στα ωχρά χείλη του φθινοπώρου.
Κάπου κάπου ξεχασμένες ηλιαχτίδες
από τις ρωγμές τ ουρανού
αφήνουν να προβάλουν τα σύννεφα.
Ψιλόβροχο.
Οι στάλες του απαλές νότες
μιας ρυθμικής μουσικής
πάνω στις λαμαρίνες των υποστέγων
σκορπούν μελαγχολία στη ψυχή.
Στην οθόνη της ζωής μας
χάθηκε η εικόνα του καλοκαιριού.
Τέλος εποχής αρχή μιας άλλης.

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

AΛΛΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

Πάλι εκεί πως καταλήγω.
Εκεί που η μοίρα μου μου δείχνει
μα προσπαθώ να σταματήσω
ν αλλάξω δρόμο να προχωρήσω
κι άλλους ορίζοντες να δω.
Έχει η ζωή τόσα τοπία
σαν μια τυφλή δεν τα κοιτάω
στον ίδιο δρόμο περπατάω
της φύσης μου αδυναμία.
Καθώς τριγύρω όλα αλλάζουν
δεν μένουνε πάντα τα ίδια
είναι από κείνα τα παιχνίδια
που την ζωή μας την τρομάζουν.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

Θρονιάστηκε ο φόβος στη καρδιά.
και έγινε φρουρός στον νου μου.
Χωρίς μιλιά τον ουρανό αγναντεύω
μια νύχτα ξάστερη κι αφέγγαρη.
Μετρώ τις ώρες που αργά περνούνε
και η αυγή αργεί χαμόγελα να στάξει.
Δεν βλέπει όνειρα  στο ξύπνιο του κανείς
νομίζοντας πως και αυτά έχουν χαθεί
κι αχνή φαντάζει η ελπίδα.
Στου δάκρυ μας την ανύποτη ικεσία
έρχονται θλιβεροί παρηγοριάς οι ίσκιοι.
Κανείς δεν μιλάει για καινούρια χρώματα.
Κανείς δε μιλάει για καινούρια φεγγάρια.
Για ήλιους χλωμούς χαμένους στα σύννεφα.
Παράξενα βλέμματα κοιτάζουν τριγύρω.
Προσμένουν το θαύμα ίσως φανεί
και κείνα που χάθηκαν ίσως ξανάρθουν.

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΘΕΑ

Ξέρεις που θα με βρεις σαν φύγω΄΄
Δεν θα είμαι μόνη ξέρετο.
Πήγαν πολλοί πριν από μένα εκεί.
Μα κανείς δε γύρισε να μας πει πως είναι.
Θα βρω παρέα μην ανησυχείς.
Πιστεύω το δωμάτιο να βλέπει στο φως.
Δεν αντέχω το σκοτάδι.
Λένε πως πρέπει να πληρώσεις
περισσότερα γι αυτό.
Η θέα ακριβοπληρώνεται.
Μα αν είναι όλα τα καλά δωμάτια πιασμένα!
Τότε αλίμονο μου.
Θα υποφέρω πολύ.
Εκεί δεν σηκώνει λάδωμα.
ούτε μίζες παίρνουν.
Η πληρωμή είναι η αξία σου.
Μόνο εκεί υπάρχει αξιοκρατία.
Πως θα με κρίνει άραγε ο Κριτής?
έχω έναν φόβο μέσα μου.
Ποιος ξέρει.
Γι αυτό δε θα ξέρεις που θα με βρεις.
Πρέπει να τακτοποιήσεις τον εαυτό σου
Πάρε καλές συστάσεις.
Έτσι ίσως βρεις δωμάτιο με θέα.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ

Τα μαύρα σου μάτια
μη χάσουν τη λάμψη
σε κείνα θα βλέπω
το φως της αυγής.
Κι αν φύγουν τα χρόνια
κι ως μ έχουν γεράσει
σε κείνα θα βρίσκω
νερό της πυγής.
Κι αν φύγει η εικόνα σου
που έχω στον νου μου
σκοτάδι θα γίνει
τριγύρω μου πια.
Κοντά σου αν δεν είμαι
και ξάφνου σε χάσω
νεκρό θα με βρούνε
σε κάποια γωνιά.
Μα ακόμη στο λέω
τι κι αν αποθάνω
το φως των ματιών σου
θα πάρω μαζί
μαζί με τ αστέρια
θα φέγκουνε πάνω
θα στέλνουν τη λάμψη τους
κάτω στη γη.

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΤΟΝ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ

Ας μη βρισκότανε ποτέ κανένα μνήμα
του διάβα μας το φάντασμα να συγκράτηση
μονάχα ολόφωτο τριγύρω μας ένα ντύμα
με λάμψη αχαλίνωτη να μας στολίσει.
Όλη η ύπαρξή σου κλεισμένη σ ένα κάδρο
κι όλη η ζωή σου σαν νάταν μια στιγμή.
Πασχίζω ένα χαμόγελο η μια ρυτίδα νάβρω
ψάχνω εκείνη τη ματιά σου τη θερμή.
Αθόρυβη η φυγή σου πνοή αγέρας
Κανείς μας δεν ε πρόλαβε να μάθει
αυτά της μοίρας που σκαρώνει λάθη
και παίρνει τις ζωές τ άυλο τέρας.
Σύντροφε συ  των χρόνων των πρωτ ανθησμένων
ξεχωριστέ κι αξέχαστε και άξιε της μνήμης
το αποκούμπι της καρδιάς των ξένων
και των δικών σου που ορφανούς αφήνεις.
Ας είναι η ψυχή σου αναπαυμένη
όπου εκείνη ορέχτικε να ζήσει
κοντά στη σύντροφο σου την αγαπημένη
ο κύκλος σου έτσι τόθελες να κλείσει.

ΛΥΓΙΣΑ ΚΙ ΑΠΟΨΕ

Λύγισα κι απόψε λύγισα ξανά
ήρθανε οι σκέψεις οι αποδιωγμένες.
Όρμησαν και πάλι σαν άγρια θεριά
να με πνίξουν θελαν οι καταραμένες.
Αυτοί που ήταν συντρόφοι καρδιακοί και φίλοι
σαν παίζαμε παρέα με ζάρια στις αυλές
γεμίζανε οι γειτονιές τραγούδια και φωνές
τώρα σφιχτά μήναν και πικραμένα χείλη.
Ένα αχόρταγο κενό με βασανίζει
στης μοναξιάς μου την ανύπωτη τυράγνια
μα κάπου κάπου την καρδιά μου τη γεμίζει
μία ελπίδα στης ψυχής μου την ορφάνια

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Μέσα στο  Σύμπαν
είμαι μια κουκκίδα.
Ένα μικρό όν τόσο μικρό
που τα άστρα δεν το διακρίνουν.
Εκείνο όμως τα βλέπει
και τα θαυμάζει.
Αυτό το μικρό ον
κρύβει μέσα του
μια ψυχή ίσως μικρή
μα που αγκαλιάζει το Σύμπαν.
Της διαφεύγουν οι λεπτομέρειες.
Αυτό κάνει τη διαφορά.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ

Καιρός σιγά σιγά να ξεμακραίνει
η σιωπή μονάχα να μιλάει.
Εκεί να κλείνει ραντεβού στα όνειρα της
φίλες της η ερημιά και η μοναξιά.
Στη σκέψη αυτή πονάει η καρδιά της
δεν βρίσκει όμως άλλη λύση.
Μην τάχα αργότερα πονέσει πιο πολύ.
Δεν είναι αυτή μονάχα που το θέλει
και κείνοι ξεμακραίνουν από κείνη
σαν η ζωή τους άλλαξε άθελα τους.
χωρίς να καταλάβουν γήναν άλλοι.
Το βάρος της δε θέλει πάνω τους να πέφτει
μη νιώσει το πιο σκληρό απ όλα
την βαρυγκώμια τους για κείνη.
Καλύτερα για κείνους θε να ήταν
σαν μια σκιά μονάχα να υπάρχει
ξεγράφοντας μια ολόκληρη ζωή.
Έτσι και κείνοι πιο καλά θα συνηθίσουν
στην απουσία της μια μέρα
και φυσική θα τους φανεί.

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΡΓΗΣΕΣ

Άργησες να ρθείς πολύ
Αργησα να ρθώ και γώ κοντά σου.
Τώρα τίποτα δεν ωφελεί
ζήσε και θα ζω με τα όνειρα σου.

θάρχεσαι κοντά μου ξαφνικά
εκεί που δεν θα σε προσμένω
τίποτα δεν θάναι πραγματικά
παρά ένα όνειρο χαμένο.






Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΩΡΑ

Καλή σου ώρα εκεί που είσαι
Καλή σου ώρα εκεί που πας
Ά ν με θυμάσαι στείλε μου γράμμα
και πες μου ακόμα αν μ αγαπάς΄.

Η νύχτα θάμπωσε τ αστέρια απόψε
και το φεγγάρι αργεί να βγει
και γω όνειρα κάνω το βράδυ
μα όλα χάνονται τ άλλο πρωί.

Σαν το ποτάμι τρέχει ο καιρός
μα εγώ δεν θα προφτάσω
ένα όνειρο να πιάσω
μία λέξη να κρατήσω
στην καρδιά μου να την κλείσω.

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΔΙΑΒΑΤΗΣ

Για που διαβάτη αυτό το βράδυ
με βήμα αργό και μετρημένο
δεν το φοβάσαι το σκοτάδι
που έχει τριγύρω σου απλωθεί΄/
σαν το πουλί το πληγωμένο
το βήμα σου παραπατεί.

Που  πας διαβάτη τέτοια ώρα
σε λίγο έρχεται βροχή
ίσως ξεσπάσει κι άλλη μπόρα
όμοια που έχεις στη ψυχή΄
Που πας διαβάτη λίγο στάσου
είναι το βήμα σου βαρύ
πίσω σου τρέχω να προφτάσω
άλλο κακό να μη σε βρει.

Που πας διαβάτη μη νομίζεις
πως θ αποφύγεις τη ζωή
μη την καρδιά σου βασανίζεις
δίωξε την πίκρα απ την ψυχή.
Στάσου λιγάκι κι άκουσε με
ο χρόνος όλα τα γιατρεύει
άνοιξε την καρδιά σου μίλησε με
και πες αυτό που την παιδεύει.
Ίσως μπορέσω ν αλαφρώσω
την πονεμένη σου ψυχή
λίγο κουράγιο να σου δώσω
να συνεχίσης τη ζωή,




Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

ΤΙ ΚΡΙΜΑ

Βγήκες στον δρόμο μου μπροστά
ανεπάντεχα σε οίδα
με ξέπλεκα ξανθά μαλλιά
με μία φλόγα στη ματιά
του ήλιου μια αχτίδα.

Και έμεινα να σε κοιτώ
σαν όραμα μπροστά μου
ήταν θυμάμαι πρωινό
κι έναν καθάριο ουρανό
αντίκρισε η ματιά μου.

Εσύ με κοίταξες δειλά
και τάχυνες το βήμα
φαινόσουν νάσαι βιαστική
θυμάμαι ήταν Κυριακή
δεν σε ξανάδα κρίμα.

Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Ζούμε όλοι εν συντομία
χωρίς εγγύηση καμία
για το αύριο που θα ρθει.
προχωράμε όλοι εν τάχει
όλοι δίνουμε τη μάχη
για μια ζωή που θα χαθεί.

Δεν αξίζουν τόσοι κόποι
κι ούτε υπάρχουν άλλοι τρόποι
για ένα σύντομο παρόν.
Ζήσε τη ζωή με κέφι
κι αν θα έρθουν μαύρα νέφη
εσύ δήλωσε απών.

Είναι ποιο καλά να ξέρεις
τι μπορείς να καταφέρεις
και ποιος είναι ο σκοπός.
Παρά μόνο να πλανάσαι
ψάχνοντας και να φοβάσαι
σαν τυφλός να βρεις το φως.

Μάθαμε εις το σχολείο
ένα κι ένα κάνουν δύο
λέει η αριθμητική.
Αν εσύ τα βγάλεις λάθος
δίχως σκέψη κατά βάθος
θάναι η μοίρα σου κακή.

Πρόσεξε τα βήματα σου
κοίταξε πάντα μπροστά σου
αυτό είναι το λογικό.
Γιατί πίσω αν κοιτάξεις
πλάγια και ότι αρπάξεις
θα σκοντάψεις στο κακό.

Μια λοιπόν είναι η λύση
μες σ αυτή τη λίγη Ζήση
τον καιρό σου να περνάς
Ως την ύστατη στιγμή σου
να κρατάς τη δύναμη σου
και να μη την σπαταλάς.

Ποιος σου είπε ότι νομίζει
η και ποιος ότι γνωρίζει
πως το παν ειν τα λεφτά.
Μ άδειες τσέπες όλοι πάμε
ότι πιούμε κι ότι φάμε
εδώ μένουν όλα αυτά.

Ψευδαισθήσεις να μην έχεις
καλό είναι να προσέχεις
βήμα βήμα που πατάς.
Γιατί ο δρόμος έχει παγίδες
και ο καιρός τις καταιγίδες
πάντα εμπρός σου να κοιτάς.

Μετρημένες οι κινήσεις
οι πολλές οι συγκινήσεις
μάθε πως δεν ωφελούν.
Μια ζωή απλή κανείς νάχει
δίχως ζόρι και ταμάχι
όλοι να παρακαλούν.

Αν το τρένο της ζωής σου
δεν προλάβεις και θυμήσου
θα το χάσεις δια παντός
Μην το ρίχνεις εις την τύχη
έχουνε αυτιά και οι τοίχοι
προ φυλάξου προ παντός









Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

ΑΝΕΦΕΚΤΗ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

Το φεγγάρι απόψε
άφησε τους αναστεναγμούς του
πάνω στην ήρεμη θάλασσα
κι ένα ασημένιο δρόμο
χάραζε πάνω της.
Τυλιγμένη στις σκέψεις
απολάμβανα την υπέροχη εικόνα
μιας μαγευτικής βραδιάς.
Ο  χρόνος τρέχει γρήγορα
δεν τον προλαβαίνουμε
και το μόνο που αφήνει πίσω του
είναι οι αναμνήσεις και οι ρυτίδες.
Αν μπορούσαμε να φυλακίσουμε
τις στιγμές μιας ζωής
θα φυλακίζαμε τον ίδιο το χρόνο.
Το ανέφικτο πως να γίνει εφικτό.
Ε να Αν πλανάται
μιας ανέφικτης προσδοκίας.



Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

ΜΑΝΑ

Πάντα λαχταρώ
την αγκαλιά σου Μάνα
Μέσα της να κουρνιάσω
να χαθώ.
Να κλείσω έξω
όλες μου τις έγνοιες
με τα γλυκά σου λόγια
να παρηγορηθώ.
Μου λείπεις.
Κι έχω τόση ανάγκη
από σένα.
Στης μοναξιάς μου τα σκοτάδια
είσαι εσύ το φώς.
Εδώ μονάχος μου
που ζω στα ξένα
παρηγοριά μου η σκέψη σου
και ο Θεός.


Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

Ένα καλοκαιρινό μεσημέρι΄
έκρυψα την ψυχή μου
κάτω από τον ίσκιο
μιας ανθισμένης πικροδάφνης.
Μόνο την ομορφιά σου
έμαθα να αναγνωρίζω.
Το σκοτεινό σου πρόσωπο
πως  να το ψηλαφίσει η ψυχή μου.
Τη μουσική της σιωπής σου
έμαθα να ακούω.
Η αγάπη όταν γίνεται κραυγή τρομάζει.
Η ερημιά δεν δίνει ποτέ πληροφορίες
για όσους αγάπησες.
Όσοι έγειραν ξεχάστηκαν
πάνω στα όνειρα τους.
Η μοίρα έλιωσε μέσα στις χούφτες της
τις αφύλαχτες ψυχές τους.
Αλίμονο σε κείνους
που κλείνουν τις χαραμάδες της ψυχής τους
να μην ξεφύγει απ έξω ο καπνός.

ΚΡΙΜΑ

Κρίμα που ήρθες κι έφυγες
σαν νάσουνα αγέρας
και δεν εγέυτηκες ποτε
ετούτη τη ζωή.
Ήτανε τόσο σύντομο
το χάραμα της μέρας
κι ύστερα το σκοτάδι το βαθύ
.Κι αν η μικρή αναλαμπή
που σ έφερε στο κόσμο
μιας στάλας γεύση σ άφησε
πικρή η και γλυκιά
εκεί ψηλά που βρίσκεσαι
ένα σημάδι δος μου
πως είναι η ψυχούλα σου
αν όλα είναι καλά.
Για να μπορέσω και εγώ
λίγο να ησυχάσω
και η δική μου η ψυχή
να αναπαυθεί
Να ξέρω πως αν κάποτε
κοντά σου θε να φτάσω
το τέλος μου εδώ στη γη
εκεί θα είναι μια αρχή.

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Το ξέρω πως με αγαπάς
και νοιάζεσαι για μένα
μα εγώ πληγώνομαι πολύ
για τα δικά σου βάσανα
που είναι στοιβαγμένα

Να στ απαλύνω δε μπορώ
τον τρόπο δεν τον έχω.
μα κάνω γιε μου ότι μπορώ
βάρος σου να μη γίνομαι
την έγνοια σου πάντα έχω.

Κι αν αρμενίζεις σκεφτικός
μες στα προβλήματα σου
κι άν βλέπω πάντα αγέλαστα
πικρά τα δυο σου χείλη
κάνω τον κλόουν διαρκώς
για να μη δεις το δάκρυ μου
που στάζει στο μαντήλι

Ας όψονται οι αίτιοι
που κούρσεψαν τα νιάτα
και τη ζωή τους ρήμαξαν
το μέλλον τους άρπαξαν.
και σαν απόδημα πουλιά
θα γίνουνε φευγάτα
κι άδεια θα μείνει κι έρημη
της μάνας η αγκαλιά.

Σε ξένους τόπους φεύγουνε
την τύχη τος να βρούνε
αυτή που τους εστέρισε
η δικιά τους η πατρίδα
θάναι βαρύ το τίμημα
πίσω αν δεν γυρνούνε
γιατί γονιούς αφήνουνε
γέρους χωρίς φροντίδα.




Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

ΦΘΗΝΟΠΟΡΙΝΗ ΛΑΜΨΗ

Πέφτει το σούρουπο
στη γυμνή από δένδρα γη.
Μια ψυχρή φθινοπωρινή λάμψη.
κουρασμένη θλίψη
Ταξίδεψε τόσο δρόμο μαζί μου.
Κι όμως. Αισθάνομαι στις φλέβες μου
τη θερμή προσδοκία
μιας καινούργιας ευτυχίας.
Ο ήλιος πρόβαλε ξανά.
Μοιάζει να ξεπλένει την πόλη.
Την κάνει ν ασιμήζει από καθαρότητα
στο βαθύ της γκρίζας παγωμένης αυγής.
Χύθηκε στη ψυχή μου μια ζέση.
Ο μικρός της κόσμος κατοικήθηκε πάλι.
Ο κόσμος είναι μια σκιά.
Δεν διαβάζεται δεν νοείται.
Οι λέξεις δεν έρχονται μόνες
στέλνουν έναν ψίθυρο έναν αχό
στο κέντρο τ ουρανού
με τις τσέπες γεμάτες αινίγματα.
Η φαντασία μου ταξιδεύει
πέρα από το όριο της πόλης.
Προχωρεί σαν μεθυσμένη
μέσα στον τρομερό απέραντο κόσμο.
Όταν η ψυχή σου δεν ξέρει
παρά μόνο να τρικλίζει.

ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΕΡΑ

Ο κόσμος είναι η εικόνα σου.
Σαν τον αέρα έχεις καλύψει όλο τον κόσμο.
Δεν  μπορώ να σ αγγίξω να σε δω να σ έχω.
Δεν υπάρχει στον κόσμο τόσος χρόνος
για να μ αναγκάσει να σε ξεχάσω.
Δεν θα πεθάνω ποτέ. Για να σε θυμάμαι.
Η σιωπή σου στέλνει τις φωνές σου.
Γύρω μου πετούν λόγια βουβά
ποιο εύγλωτα από τα ειπωμένα.
Ανοίγω το κουτί με τις εικόνες
και κείνες πλημμυρίζουν
φωταγωγώντας το μυαλό μου.
Αναπνέω το άρωμα της αθωότητάς σου.
Με ένα απλανές βλέμμα
κοιτάζω γύρω τη ζωή μου.
Τα μικροπράγματα που χαρακτηρίζουν
την ταυτότητα μιας προσωπικής ζωής.