ΜΟΛΟΝ ΛΑΒΕ

Ο Έλληνας δεν θα λυγίσει
έχει υπομονή μεγάλη
πολέμους πείνα και σκλαβιά
βίωνε πάντα ο λαός μας
μα είχε πάντα λεβεντιά
που την εζήλευε ο εχθρός μας
Δεν θα μας κλέψουν την ελπίδα
τα όνειρα μας δεν θα κλέψουν
ούτε ποτέ να το πιστέψουν
πως θα τα πάρουν με τη βία
γι αυτό ας διαβάσουν ιστορία
για κείνο το ΜΟΛΟΝ ΛΑΒΕ
που το είπανε οι τριακόσιοι
και που σημαίνει πως ποτέ!
Οι Έλληνες είναι γενναίοι
δεν σκύβουν ε ποτέ κεφάλι
αν χρειασθεί θα ξαναπούνε
ΜΟΛΟΝ ΛΑΒΕ πάλι και πάλι!!

ΕΝΑ ΕΥΡΟ

Ένα Ευρό μονάχα έχω
την πείνα άλλο δεν αντέχω.
Λόγια μοναχά μεγάλα
δεν έχω ούτε για το γάλα
να δώσω λίγο στα παιδιά μου
ντρέπομαι για την καταντιά μου
αντί να ντρέπονται εκείνοι
οι κλέφτες και οι ψευτρίνοι.
Στο σπίτι μου πληρώνω νοίκι
κι ας ειν δικό μου και μου ανοίκει.
Παντού χαράτσι έχει μπει
σε λίγο και στην αναπνοή.
Μου πήρανε και τη δουλειά μου
πως θα ταΐσω τα παιδιά μου.
Κλείσανε μαγαζιά γραφεία
πληθαίνουνε τα καφενεία
η διασκέδαση καφές
σε λίγο θα μπει κι ο ναργιλές
να ζούμε έτσι αραχτοί
χωρίς ψωμί χωρίς φαί.
Κι ως που θα πάει το βιολί
οι άνεργοι είναι πολλοί.
Τι θα κάνει η πολιτεία
με αυτή την αλητεία
Που έρχεται μες την Ελλάδα
σαν δερβέναγας κι Αγάς
σαν να είναι ο Αλί Μπαμπάς
κι όλο του το κλεφτοσόι
ΔΟΥ ΝΟΥ ΤΟΥ και Σοεμπλόι
Μέρκελ και τοις συν αυτής
δεύτερος κατακτητής.
Ο Έλληνας όμως λουφάζει
κι όλο κάτι ετοιμάζει
δεν το πίνει πια το χάπι
θάρθει η ώρα για την κάλπη
Του ήρθαν όλα μαζεμένα
τα έχει ο κόσμος πια χαμένα
ώσπου νάρθει εκείνη η ώρα
πως περνά αυτή η μπόρα!!!

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟ ΝΟΥΦΑΡΟ

Σε περίμενα να μου πεις μία λέξη
θα μου έφτανε άραγε μες την τόση σιωπή.
Ίσως είναι ο δρόμος σου που έχεις διαλέξει
να μην έχει η καρδιά σου τίποτα να μου πει.

Ίσως κάτι να έβρισκες να πεις και σε μένα.
Τώρα που του χρόνου η ανέμη  μ έχει λυγίσει
Δεν θυμάσαι. Σε κοίταζα με τα μάτια κλαμένα
σ ένα αξέχαστο όνειρο που μαζί είχαμε ζήσει.

Είναι έρημη η Άνοιξη δίχως ένα λουλούδι
να μου δώσει το χέρι σου με αγάπης πνοή.
Δίχως ένα σου κοίταγμα δίχως ένα τραγούδι
από κείνα που μούλεγες σαν ξυπνούσα πρωί.

Η ζωή η παράξενη πόσα πρόσωπα αλλάζει
σαν ανέμη στο χρόνο γύρο γύρο γυρνά
Σαν τα νιάτα μας έρχονται πόσα αλήθεια μας τάζει
και μετά όλα πίσω μας τα παίρνει ξανά.

Κοίτα τώρα που έφτασε ο χειμώνας τι κρίμα!
Της αγάπης το Νούφαρο έχει πια μαραθεί.
Κι όταν έρθει η Άνοιξη θα σκοντάψει στο μνήμα
μιας αγάπης που πέρασε και έχει χαθεί.

Μα ο σταυρός που θα στέκεται από πάνω μονάχος
θα έχει γράμματα ανεξίτηλα και μια επιγραφή
Είναι η αγάπη μας στέρεη μη φοβάσαι σαν βράχος
απ τη γη θα βγει Νούφαρο που ξανά θα ανθεί.

ΘΕ ΝΑ ΦΥΣΗΞΕΙ ΑΝΕΜΟΣ

Βαριά κυλάει η ανήμερη του χαλασμού η πνοή
στης αργοκίνητης σιωπής το μήνυμα να φέρει.
Η φλόγα ανάβει φοβερή της ιερής στιγμής
που σιγοκαίει την οργή ενός λαού που υποφέρει.

Και σαν από εκδίκηση ο πόνος τιμωρός
από παλιά ε πρόσταζε η μοίρα των Ελλήνων.
Πότε θα ρθει προσμένουνε  εκείνος ο καιρός
που θα τινάξουν το ζυγό ψευτών και θεατρίνων.

Λουφάζει μες στη σκοτεινιά η ψυχή η προδομένη.
Ενός Λαού που οι αδύνατοι άνισα με τους δυνατούς
παλεύει και αισθάνεται πάντοτε σταυρωμένη
και κτίζει με το αίμα της βωμούς ηρωικούς.

Νοπή την μνήμη του μες στη ψυχή κρατεί.
Ένας λαός που άδικα τον τιμωρούν οι μεγάλοι
μα ξέρει από τα αρχαία του πως να φιλοσοφεί
και ξέρει πως να μάχεται ξέρει και από Πάλη!

Θα κτίσει πάλι απ την αρχή όσα του έχουν πάρει
γκρεμίζοντας εμπόδια και του καιρού δεινά.
Με την ελπίδα στη καρδιά και του Θεού τη χάρη
όπως γίνεται πάντοτε θα γεννηθεί ξανά.

Θε να φυσήξει Άνεμος αγνός και μοιρομένος.
Κι άστρο θα λάμψη μια αυγή δίκαια ο Αυγερινός.
θε να  γελάσει από καιρό πάλι ο πικραμένος
θε να χορτάσει από καιρό πάλι ο νηστικός.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ

Σαν τη ψιλή βροχή η μοναξιά σε βρέχει
το πρόσωπο σου έχει σκεπάσει
και ο Χειμώνας δε λέει να περάσει.
Αργεί το καλοκαίρι να γυρίσει
Κρύο το σπίτι παγωμένη η βρύση
νεκρή φαίνεται όλη η πλάση.
Τ αγιόκλημα στο κήπο έχει παγώσει.
Το τζάμι από μέσα έχει θολώσει.
Βοριάς από τα φύλλα τα κλαδιά έχει γυμνώσει.
Μουντό το σούρουπο σαν φτάνει
φοράει της νύχτας το  καφτάνι
μαζί της το χορό της πιάνει.
Ώσπου ο ύπνος νάρθει λυτρωτής σου
με όνειρα γλυκά κοιμήσου
Η Μοναξιά θα είναι μαζί σου.

Η ΛΥΠΗ

Σκυφτή επιβάτης η λύπη
παίρνει το καράβι τη σιωπής
είναι το κάτι αυτό που της λείπει
αυτό το κάτι που δε θα πεις.

Ταξίδι νάβρισκε μακρύ να πάει
σε τόπους άγνωστους χωρίς γυρισμό
ν αφήσει ο άνεμος χαράς να φυσάει
να βρίσκει η ψυχή αναπαμό.

Και σε λιμάνι βαθύ ν αράξει
δίχως ποτέ να φύγει από κει
καμιά ψυχή ποτέ μην τρομάξει
εκεί να πεθάνει εκεί να χαθεί.

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Τα όνειρα που σκαλίσαμε πάνω σε βράχο
 νύχτες που ντύσαμε με κόκκινα άστρα
μικρό καλοκαίρι σε γύρευα νάχω
πράσινο δυόσμο στης αυλής μου τη γλάστρα.

Χαμόγελο τ ανέμου στο λιοπύρι της μέρας
κρυφό καρδιοχτύπι στο στήθος ριγούσε
το φεγγάρι η νύχτα προσκεφάλι κρατούσε
και συ πετούσες ψιλά στους αιθέρας.

Καθώς ανέβαινες κοιτώντας τα ύψη
ο ήλιος σου έκαψε τα μικρά σου φτερά
και τότε η ψυχή μου γιόμισε θλίψη
αφού δεν θα σ έβλεπα άλλη φορά.

Μου είπες θα φύγω και γω απορούσα
αστεία μου φαινόταν τα λόγια σου εκείνα
γι αυτό όταν τ άκουγα πάντα γελούσα
κι .όμως αλήθεια ήταν τι κρίμα.!!

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΟΥ

Τα μυστικά μου σου έλεγα
σ εκείνο τ ακρογιάλι
όπου αγκαλιά καθόμασταν
κοιτάζοντας το κύμα
φύσαγε ένα ολόδροσο
έν απαλό μαϊστράλι
κι εσύ μου μίλαγες σιγά
μου έλεγες τι κρίμα.

Και ψυχοπόναγες για με
και για τα βάσανα μου
η λύπη ζωγραφίστηκε
στο αθώο πρόσωπο σου
μα εγώ παρηγοριόμουνα
που ήσουνα κοντά μου
κι ότι δικό μου μυστικό
γινότανε δικό σου.

Ένα φεγγάρι ολόγιομο
μας κοίταζε από πάνω
κι ο ουρανός μας σκέπαζε
με τα λαμπρά του αστέρια
κι εσύ σιμά μου έγερνες
κρατώντας μου τα χέρια.
Της παρηγόριας το φιλί
μου έδωσες στο στόμα
κι αν τόσα χρόνια πέρασαν
το σκέφτομαι. ακόμα

Στο ίδιο μέρος κάθομαι
απόψε και θυμάμαι.
Μα εσύ δεν είσαι δίπλα μου
είσαι μακριά στα ξένα.
Μέσα στα όνειρα έρχεσαι
τις νύχτες που κοιμάμαι
και τότε με παρηγορείς
με μάτια δακρυσμένα.

ΑΝ ΜΠΟΡΟΎΣΑ

Αν μπορούσα να σου μιλήσω
για τα σύννεφα για τη βροχή
για τα ξυπόλυτα παιδιά που κλαιν στους δρόμους
μια ησυχία ίσως γινόταν στο κόσμο
για να ακούσει η χαρά που τόσο μας ξέχασε.
Ας φύγουμε απόψε με το καινούριο Φεγγάρι
απόψε που τα καράβια μας θα φύγουν
κατέβα στ ακρογιάλι να φιλήσεις τα κύματα.
Ας φύγουμε απόψε.
Πάνω μας ο ουρανός ζωγράφισε αστέρια.
Από καιρό η καρδιά θρυμμάτισε τη σιωπή΄
Έβαψε με χρώμα χρυσό την καινούργια σημαία της.
Την ξεδίπλωσε πάνω στα κύματα της ζωής.
Κρύψε τα τρυφερά σου δάκρυα και άκουσε με.
Οι ελπίδες μας έχουν από καιρό ξενιτευτεί.
Θα ξ ανοιχτούμε στο πέλαγος της ματαιότητας
Βαθιά χαμένοι στα κύματα ενός παραμυθιού.

TΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ

Του ρολογιού ακούω τους χτύπους
που ξάγρυπνο μ αφήνουν στο σκοτάδι.
Οι  σκέψεις μου γύρω από σένα τρέχουν
μπήγοντας τα καρφιά τους στη ψυχή μου
πόνο μεγάλο με γεμίζουν αδελφέ μου.
Σαν πόσα γράμματα σου έχω στείλει
πόσες αλήθειες που ήταν κρυμμένες
χρόνια και χρόνια μέσα στη καρδιά μου
και που ποτέ δεν θέλησες ν ακούσεις.
Του εγωισμού σου το σχοινί σε δένει
ελεύθερη  ν αφήσει την ψυχή σου
και καθαρά τα μάτια σου να δούνε.
Το λάθος σου που πάντα το αρνείσαι.
Η σιωπή σου δείχνει τα σημάδια
πως δεν μπορείς απάντηση να δώσεις
σε κείνα τα ερωτήματα που βάζω.
Αν πράγματι βαθιά μ αγάπησες ποτέ σου
η πέρα απ το Εγώ σου κανέναν άλλο.
Κι όμως. Τώρα που η διαδρομή μας λιγοστεύςι
από τον μάταιο ετούτο κόσμο
ας ωριμάσει μέσα σου η γνώση
πως δεν αξίζει πείσμα να κρατάς.
Το μεγαλείο του ανθρώπου είναι
συγχώρεση να δίνει κι αν ακόμα
νομίζει πως φταίξιμο αυτός δεν έχει.
Κι αν είπαμε δυο λόγια παραπάνω
αδέλφια είμαστε κακία μη κρατάμε
γι αυτή δεν έχει χώρο η ψυχή μας.
Με υπομονή εγώ θα περιμένω
κι εύχομαι γρήγορα να ξαστερώσει
ο νου σου.Και η ψυχή σου ν απαλύνει.
Ν δεις μπροστά σου την αλήθεια
πως  η αγάπη τ αδελφού μας
πάνω απ όλα είναι στη ζωή μας.
Κι αν πάλι την ίδια στάση θα κρατήσεις
και μπρος δεν κάνεις ένα βήμα
εγω να ξέρεις θάμαι εδώ θα περιμένω
με μια καρδιά γεμάτη από αγάπη
και μια αγκαλιά για να σε κλείσω μέσα.

Η ΓΑΛΙΝΗ

Την καρδιά η σιωπή δεν προστατεύει
σαν η νύχτα στο παράθυρο καθίσει
κείνο που έχασε παντοτινά γυρεύει+
ώσπου και το τελευταίο κερί να σβήσει.

Κείνα τα λόγια σου πάντα θα θυμάμαι
στο ξύπνιο μου και στ όνειρο μου
τις νύχτες οι ήχοι τους θα με ξυπνάνε
τον ίσκιο σου θα νιώθω στο προσκέφαλο μου.

Και θα με δέρνουνε τα μάταια καρδιοχτύπια
ως την αυγή που ο ήλιος θ ανατείλει
θα πάλλεται η καρδιά στα στήθια
όπως ο άνεμος φυσά τη φλόγα απ το καντήλι

Να σβήσω όλα θάθελα και η γαλήνη
στου στοχασμού την άκρη να καθίσει
να μείνει απίστευτα μοναχική η ψυχή μου
και σαν χαράζει τις σκιές να σβήσει..

ΤΟ ΤΥΜΠΑΝΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Το τύμπανο της σιωπής ακούω
η νύχτα απόψε το κρατάει
και με πολύ μακριά με πάει
σ ονείρατα και ρεμβασμούς.

Εκεί στην αυλή μου καθισμένη
ανάμεσα στα νυχτολούλουδα μου
ακούω μόνο την καρδιά μου
και το κορμί μου που ανασαίνει.

Και τ αργυρόχρωμο φεγγάρι
κάτω τη γη όλη φωτίζει
παλιές εικόνες με θυμίζει
περνούν μπροστά μου με καμάρι.

Τριγύρω άρωμα σκορπίζει
μία Γαζία ανθισμένη
και γω στους στοχασμούς χαμένη
πίσω ο νους μου με γυρίζει.