ΓΙΑΤΙ

Γιατί να νομίζω
πως ήρθε το τέλος
και πως η ζωή μου
δεν έχει σκοπό.
Γιατί τώρα βλέπω
όσο πάει και βαθαίνει
ο χρόνος μικραίνει
που δεν θάμαι εδώ.

Γιατί τώρα αρχίζει
η μνήμη να τρέχει
πίσω σε μέρη παλιά
στον κόσμο εκείνο
που φως είχαν όλα
ευωδίαζαν τα δένδρα
με άνθη γεμάτα
γεμάτα πουλιά.

Μα πως θα χαθούνε
τα μάτια σαν κλείσω
μια νύχτα μια μέρα
η μία αυγή.
Ανοίγεις τα μάτια
και βλέπεις τον ήλιο
τα όμορφα εκείνα τα δειλινά
μα γρήγορα φεύγεις
για άλλο βασίλειο
στο σκότος γυρίζεις
από όπου ήρθες ξανά.

ΒΓΕΣ ΣΤΟ ΞΕΦΩΤΟ

Ψυχή μου μη μένεις κρυμμένη

βίες στο ξέφωτο βίες στο φως.
μην μπαινοβγιένεις στα σκοτάδια.
Βρες τη χαμένη φωνή σου.
Κάνε συλλαβή τη σκέψη σου
Οι σκέψεις είναι δωρεάν
δεν στοιχίζουν τίποτα.
Δεν χρειάζονται μολύβι να τις γράψεις
Τα γράμματα είναι μαύρα στο χαρτί
και συ δεν το μπορείς το σκοτάδι.
Όλα γυρεύουν φως.
Τα λόγια μας τα όνειρα μας.

ΑΕΡΑΣ ΦΩΝΙΕΝΤΩΝ

Καλύτερα να έχω τη χαρά της ανωνυμίας
να μην κατοικώ σε δυσνόητους σ ειρμούς.
Χωρίς τ αχρεία ρουλεμάν της ομιλίας
 να βουίζουν στ αυτιά μου
από τους τυράννους της γλώσσας.
που σε κάνουν να τρέπεσαι σε φυγή.
Γλώσσα που κατακρεουργεί τις λέξεις.
Λέξεις που χάνονται στο δαίδαλο των εννοιών.
Ιδέες που συλαμβάνονται γυμνές
οδηγούνται στην εκτέλεση χωρίς διαδικασίες.
Ο κόσμος να χειροκροτεί
να τελειώσει το παράλογο θέαμα.
Ακινησία νοημάτων που τη σαρώνει
αέρας φωνηέντων.

ΣΑΝ ΠΟΥΛΙΑ

Έρχονται οι ιδέες σαν πουλιά και μας κυκλώνουν
και φτερουγίζουν στο μυαλό μας σιωπηλά
ο κόσμος είναι μια σκιά κι αυτές θολώνουν
πως να διαβάσουνε τα μυστικά'

Πως το ποτάμι το βαθύ να το περάσεις
πως να μαντέψεις τα σκοτάδια της ψυχής
χρειάζεται θάρρος να διαβείς τις αποστάσεις
που σου χαράζουν την πορεία της ζωής.

Βάρκα χωρίς πανιά στο πέλαγο ανοιγμένη
έτσι αψήφιστα την πήρα τη ζωή μου
Μες τη βοή του χρόνου κουφή ήταν η καημένη
τώρα στεριά δε βλέπω πια αλί μου.

Σύννεφα  μαύρα μόνο πάνωθεμου
μια μολυβένια στέγη σκέπασε τη δύση
τρελό χορό σαν τον δερβίση
χόρευα ανέμελα τι  λάθος θεέ μου

ΣΑΝ ΠΟΥΛΙΑ

Έρχονται οι ιδέες σαν πουλιά και μας κυκλώνουν
σαν φτερουγίζουν στο μυαλό μας σιωπηλά.
Ο κόσμος είναι μια σκιά κι αυτές θολώνουν
πως να διαβάσουνε τα μυστικά.

Πως το ποτάμι το βαθύ να το περάσεις
πως να μαντέψεις τα σκοτάδια της ψυχής
χρειάζεται θάρρος να διαβείς τις αποστάσεις
που σου χαράζουν την πορεία της ζωής.

Βάρκα χωρίς πανιά στο πέλαγο ανοιγμένη
έτσι αψήφιστα την πήρα τη ζωή μου
μες τη βοή του χρόνου κουφή ήταν η καημένη
τώρα στεριά δε βλέπω πια αλί μου

σύννεφα μαύρα βλέπω πάνω θεέ μου
μια μολυβένια σκέπη σκέπασε τη δύση
τρελό χορό σαν τον Δερβίση
χόρευα ανέμελα τι λάθος θεέ μου