TΟ ΠΙΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΟΝΕΙΡΟ

Σταματώ και αφουγκράζομαι.
Ξέρω πως είσαι μια ψευδαίσθηση.
Όπως η νύχτα γεννάει φαντάσματα.
Άφησες να πέσει από το βλέμμα σου
το πιο γαλάζιο όνειρο.
Τι κρίμα. Μόνο στα όνειρα βλεπόμαστε.
Μόνο στα όνειρα ακούμε τη φωνή μας.
Μας σμίγει ο ύπνος και η μοναξιά.
Τα πουλιά πεθαίνουν από σιωπή
Η καρδιά μας από μοναξιά.
Και τα όνειρα όταν δεν βλεπόμαστε.

ΕΤΣΙ ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ

Πάρε τη σκέψη μου
πάρε την αγάπη μου
και την καρδιά μου.
Πάρτα μαζί σου
έτσι σαν όνειρο
στο μακρινό ταξίδι σου
της σιωπής.
Σαν ανταμώσουμε
πίσω απ τα σύννεφα
σ ένα καθάριο ουρανό
μαζί θα ψάξουμε
ν ανακαλείψουμε
τ άστρο εκείνο το φωτεινό
μαζί θα κάνουμε μία ευχή
αγάπη να ένιωθε
΄ολος ο κόσμος
πάνω στη γη.

ΧΑΜΕΝΗ ΜΟΥ ΝΙΩΤΗ

Ω χαμένη μου νιότη δε βρίσκω
λόγια άλλα για σένα να πω.
παρά μόνο θλιμμένο σκοπό
σιγανά καθώς θ αποθνήσκω.

Πως διαβαίνεις με τόση βιασύνη
πριν προφτάσω τα μάτια ν ανοίξω
την αυγή μια ματιά να τη ρίξω
φτάνει η νύχτα και μου τα κλείνει.

Όλοι οι μήνες  οι μέρες οι χρόνοι
μαζεμένοι σε μία στιγμή
σαν να βγαίνουν μπροστά σε σκηνή
μας πλανεύουν και μένουμε μόνοι.

Ω ζωή είσαι ωραία μα λίγη.
ο χορός σου πολύ δε κρατεί
η ψυχή σου είναι ακόμη παιδική
απ το γέρικο σώμα κι αν φύγει.

ΛΑΤΡΕΨΕ ΤΟΝ ΧΡΌΝΟ

Λάτρεψε τον  χρόνο
που περνώντας
πάνω από τα πράγματα
δεν αφήνουν τα ίχνη του.
Λάτρεψε τους ορίζοντες
γιατί είναι πάντα ίδιοι.
Λάτρεψε την αστραπή
που ξανοίγει το σκοτάδι.
Λάτρεψε τα όνειρα
που γίνονται πραγματικότητα.
τα άλλα ξέχασέ τα.
Λάτρεψε τη ζωή
είναι όμορφη με τις αντιφάσεις της.
Μη λατρέψεις το άγνωστο
δεν ξέρεις που θα σε βγάλει.

Από κει που αρχίσαμε
δεν έχουμε πουθενά να πάμε.
έκλεισε ο δρόμος ξαφνικά.
Κι από τότε
φαντάζομαι το τέρμα του
πως θα ήταν άραγε
αν το περπατούσαμε μαζί ?

O ΤΗΛΕΦΩΝΗΤΉς ΣΟΥ.

Απόψε τηλεφώνησα
ν ακούσω τη φωνή σου.
Αντί για σένα απήντησε
ο τηλεφωνητής σου.
Σκεφτόμουν που να ήσουνα
αργά μια τέτοια ώρα
έβρεχε έξω δυνατά
μια μανιασμένη μπόρα.
Μονάχος μες την κάμαρη
απόψε σε ζητούσα
κι ο νους μου ε ταξίδευε
μακρυά κι αναπολούσα.
Τα βράδια που είμαστε μαζί
στην κάμαρη ετούτη
μούλεγες πως θα μ αγαπάς
στη φτώχεια και στα πλούτη.
Το λόγο δεν ε κράτησες
χάθηκες ένα βράδυ
και από τότε μέσα μου
έχω βαθύ σκοτάδι.
Σαν πληγωμένο ορφανό
ένιωσα την ψυχή μου
κι ένα αδυσώπητο κενό
γεμίζει τη ζωή μου.

ΠΑΤΡΙΔΑ

Σε όσα μέρη έζησα
σε όσα μέρη πήγα
Πιότερο από σένα
δεν έχω αγαπήσει
Τα λαμπερά ακρογιάλια σου
τα κάλλη σου Πατρίδα
Σημάδια ανεξίτηλα
στον κόσμο έχουν αφήσει.

Τα καταπράσινα βουνά
με τα ψιλά ελάτια
Τις λίμνες και τις θάλασσες
που βρέχουν το κορμί σου.
όσα πλούτη κι αν μούδειναν
και πλουμιστά παλάτια
δεν θα με κάνανε να ζω
μακρυά απ τη ζωή σου.

Κι αν είχα πιότερη ζωή
και σαν πουλί πετούσα
τον κόσμο όλο νάβλεπα
τις ομορφιές τα κάλλη
δεν θα με ξελογιάζανε
σε σένα θα γυρνούσα
Πατρίδα μου πανέμορφη
στην αγκαλιά σου πάλι.

Κι αν με πικραίνεις και πονώ
με τα ελαττώματά σου
χωρίς αυτά θα ήσουνα
το φως του ήλιου αχτίδα
κι αν φρόντιζες 'όπως 'έπρεπε
τη γη σου τα παιδιά σου
θα ήσουνα μοναδική
στον κόσμο όλο Πατρίδα.

ΑΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΙΜΑΤΑ,

Πως τούτες εδώ τις ομορφιές
να μην τις ξαναδώ.
Σαν ένα περαστικό πουλί
που πίσω δε γυρίζει.
Την ασημένια Θάλασσα
τον ξάστερο ουρανό
τον ήλιο τον ολόλαμπρο
που όλα τα φωτίζει.

Τα χιονισμένα τα βουνά
τους πράσινους τους κάμπους.
Τα χρώματα των λουλουδιών
με τα αρώματα.τους.
Και το Φεγγάρι τ αργυρό
που διώχνει τα σκοτάδια.
Ποιος νάνε τάχα σκοπός
που ο άνθρωπος πεθαίνει.
Γιατί είναι σύντομη η ζωή
και τίποτα δεν μένει//.

ΑΙΩΝΙΑ ΠΑΛΗ

Ένα καράβι που φεύγει στα ξένα
παίρνει μαζί του εσένα και μένα΄
Μα που πηγαίνει δεν ξέρω ακόμα
σ όποιον ρωτάω κλειστό βρίσκω στόμα.
Της μοίρας ο δρόμος δεν είναι γνωστός
κανείς μας δεν ξέρει αν είναι σωστός.
Μ ελπίδα τραβάμε και όπου μας βγάλει
έτσι είναι η ζωή μας αιώνια πάλη.

ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ

Στα φτερωτά μου όνειρα
τις νύχτες σαν κοιμάμαι
βλέπω εικόνες μακρινές
που με χαμογελούν.
Σαν μακρινά μου είδωλα
που αχνά μόλις θυμάμαι
μα σαν ξυπνώ όλα χάνονται
μένουν οι σιωπές.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ

Πίσω από το τίποτα
κρύβεται η φωνή σου
και με λόγια ανύποπτα
πορεύεται η ζωή σου.

Κοίτα πως φεύγει η ζωή
κι εσύ όλα τ αρνιέσαι
μην ψάχνεις λάθη για να βρεις
και μην παραπονιέσαι.

Στα όνειρά σου θάρχωμαι
θα σε χαμογελάω
κι όταν εσύ θε να πονάς
μαζί σου θα πονάω.

Για σένα πάντα θα ρωτώ
και πάντα θα σε ψάχνω
παντού θε να σ αναζητώ
και όνειρα θα φτιάχνω.

ΓΙΑ ΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Το ξέρεις πως με πλήγωσες βαθιά
Μα τώρα που έχω φτάσει πια στη δύση
η αγάπη μας εκείνη η παλιά
κανένα ίχνος πια δεν έχει αφήσει.

Κι ως τόσο δεν μπορώ να μη σου πω
πως η καρδιά μου χτύπησε για σένα
σε λάτρεψα δεν θα το αρνηθώ
μα τίποτα δεν έκανες για μένα.

Μονάχα άδεια λόγια περιττά
και ψεύτικα γεμάτα υποσχέσεις
τα τόσα δάκρυα που έχυσα καυτά
να μάθεις πια ποτέ δεν θα μπορέσεις.

Την άδεια μου ζωή αναπολώ
απόψε που η νύχτα με τυλίγει
στ αστέρια στο Φεγγάρι τους μιλώ
για κείνη την αγάπη που έχει φύγει.

Η ΕΙΚΟΝΑ

Μια εικόνα θε να κάνω
που θα δείχνει  μόνο εσένα
 σαν να βλέπω ένα όνειρο
με τα μάτια κλειστά.
Κάπου εκεί όλα χάνονται
της ζωής τα γραμμένα
αφού η μοίρα το θέλησε
νά μαστε χωριστά.
Μαγεμένο μου Φεγγάρι
και συ ήλιε λαμπερέ
που σκορπάτε το σκοτάδι
κι ομορφαίνετε τη γη
Κει ψιλά στους ουρανούς σας
μες σε χρώματα πολλά
νόμους έχετε δικούς σας
κι εμείς όνειρα τρελά.

ΞΗΜΕΡΩΣΕ

Ξημέρωσε και θάμπωσε
ο ήλιος με το φως του.
Χάθηκαν όλες οι σκιές
που η νύχτα δημιουργεί.
Της μέρας το κελάηδημα.
μεθά τη φύση όλη
και η ψυχή φτεροκοπά
στα ύψη ν ανεβεί.
Να κάνει κύκλους και η χαρά
να φέρει την ελπίδα
για όσα εκείνη προσδοκά
στο κρύφιο της βασίλειο.
Ένα φιλί ανέλπιστο
απ του ήλιου μια αχτίδα
του μέλλοντα υπόσχεση
πως όλα θάναι καλά.

ΑΠΟΚΛΗΡΟΣ ΖΩΗΣ

Δίχως σπίτι  δίχως στέγη
δίχως μάνα κι αδερφό.
Τριγυρίζω μες στους δρόμους
μα φωνάζουν ορφανό.

Ψάχνω νάβρω αποκούμπι
μιαν απάνεμη γωνιά
λίγη αγάπη να ζητήσω
μη χαθώ στη λησμονιά.

Μες στα πάρκα στα παγκάκια
ψάχνω για να κοιμηθώ
μα και από κει με διώχνουν
που να πάω που να σταθώ.

Μοίρα μου κακή μου μοίρα
και χαμένη μου ζωή
τίποτα από σε δεν πήρα
 πόνο και πικρό ψωμί.

Όπου πάω κι όπου γυρίζω
βλέπω .μόνο απονιά.
Με κοιτάζουν σαν αλήτη
με κοιτάζουν σαν φονιά.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ

Πως μπορώ να ξεχάσω
πες μου αλήθεια πως.
Ήταν μπόρα και πάει
ήταν ένας καημός.
Μες τη δύνη εκείνη
της πικρής μου ζωής
που πληγές μόνο αφήνει
δεν αντέχει κανείς.
Πέρασε πια η ζωή
όνειρο΄μας είναι τώρα
Ένα τρένο στη στροφή
που το πήρε η κατηφόρα.
Φρένο δεν υπάρχει πια
δεν μπορεί να σταματήσει
όπου είναι το γραφτό
μοναχά θα τερματίσει.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

Η μοναξιά πολλές φορές πως με τυλίγει'
σαν μόνη κάθομαι στο σπίτι τ αδειανό.
Όλοι οι δικοί μου μακρυά μου έχουν φύγει.
Κρύφιο από μέσα μου βγάζω αναστεναγμό.

Έρχεσαι μόνος από κάπου στη ζωή.
Κι ακούς φωνές τριγύρω από κόσμο.
Μα μόνος πάλι ταξιδεύεις απ τη γη
για που Θεέ μου μια εξήγησή σου δος μου.

Ζητώ συγνώμη Θεέ μου δεν παραπονιέμαι.
Είμαι όμως άνθρωπος και κάποτε λυγώ.
Μα πάλι μ όλες σου τις ομορφιές ξεχνιέμαι
και κάθε μέρα σε δοξάζω σε υμνώ.

Αχάριστη δε θέλω Θεέ μου νάμαι.
Τόσα καλά μου έχεις δώσει στη ζωή
Κουράγιο να έχουμε ακόμη κι αν πονάμε
γιατί σε όλα στέκεσαι δίπλα μας Εσύ.

Αόρατος μα η χάρη σου παρούσα
Το νιώθω πάντα στις δύσκολες στιγμές
Χωρίς Εσένα ποτέ εγώ δε θα μπορούσα
να έχω δύναμη και τόσες αντοχές.

ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΕΣ ΑΓΑΠΗ

Καλώς όρισες αγάπη
μες στην άδεια μου καρδιά.
Τώρα γέρνω το κεφάλι
απ την άλλη τη μεριά.
Και κοιτάζω τη ζωή μου
μ άλλα μάτια τη θωρώ.
Αν εσύ θάσαι μαζί μου
τότε μπρος θα προχωρώ.
Κάνω όνειρα και πάλι
μα φοβάμαι μη χαθώ.
 Μες στη τόση παραζάλη
ξάφνου μόνη μη βρεθώ,
Πως φοβάμαι το σκοτάδι
έχει τόση ερημιά.
Όταν έρχεται το βράδυ
φέρνει και τη μοναξιά.

ΛΕΥΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

Ότι κι αν γράψει η μοίρα για μας
εμείς φτιάχνουμε στο περιθώριο ζωγραφιές.
Αφήνουμε ακόμη λευκές σελίδες στο βιβλίο.
Η ζωή μας γεμάτη σημειώσεις.
Τρέχει το τρένο της ζωής
περισσότερο από τις αντοχές του.
Και συ όλο ονειρεύεσαι.
να γυρίσεις πίσω στο Σταθμό
όπου ξέχασες τις πολύτιμες αποσκευές σου.
Από πότε η καρδιά
αναγνωρίζει τα λάθη της.
και πρόθυμα τ αποχωρίζεται΄.

ΛΥΤΡΟΜΟΣ.

Λυτρώσου από κείνο που σε παιδεύει.
Λυτρώσου από κείνο που σε κρατά.
Δεν βλέπεις η ζωή στο τέλος οδεύει
και τίποτε πλέον δεν μένει μετά.

Στην πόρτα του χάρου έχουμε φτάσει.
Μισό βήμα μένει να μας ανοίξει
καλότυχος εκείνος που έχει προφτάσει
τα πάθη το όλα να μπορέσει να πνίξει.

Δεν ξέρω ποτέ αν μ έχεις αγαπήσει
σ αυτή τη ζωή η μ έχεις μισήσει.
Μα μέσα μου νοιώθω την αγάπη σου λίγη
κι αυτό από χρόνια μια πληγή μου ανοίγει.

Ως τόσο εγώ σ αγαπώ αδελφέ μου
και μίσος δεν ένοιωσα για σένα ποτέ μου.
Παρ όλες τις πίκρες που μου έχεις δώσει
αγάπη μονάχα για σένα έχω νοιώσει.

ΠΛΑΝΗ

Πλάνη τα λόγια σου τα χίλια
που βγήκαν απ αυτά τα χείλια.
Τα λάτρεψα αλήθεια τόσο
<Ποτέ μου δε θα σε πληγώσω>
Θυμάμαι τρίτη ήταν του Μάρτη
μα ίσως νάταν και Τετάρτη.
Δεν το θυμάμαι πάνε χρόνια
παιδιά σαν παίζαμε στ αλώνια.
Μα τίποτα απ τα λόγια εκείνα
μου μοιάζαν ανθισμένα κρίνα
δεν μοίρισαν ούτε ανθήσαν
θλίψη μονάχα με γέμισαν.
Μείνανε τόσο μαραμένα
δεν μου θυμίζουν πια εσένα.

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ

Τώρα αναπολώντας
τον χρόνο που πέρασε
στις μακρινές χαραμάδες της ζωής
προσπαθώ να θυμηθώ
τους σταθμούς της.
Είναι τόσοι πολλοί
η μνήμη μπερδεύεται.
Ποιοι είναι της χαράς
και ποιοι είναι της λύπης.
Ο νους σεργιάνισε νοερά
στα ταξίδια του χρόνου.
Ξεθωριασμένες εικόνες
και άλλοτε ζωντανές.
Παρασέρνουν την ψυχή μου
σ ένα μοναχικό κάλεσμα
ενός μακρινού παρελθόντος.
Δεν πρέπει να ξεχασθεί
μαζί του θα ξεχασθεί
και η ύπαρξή μου.

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Έμειναν τα μάτια να κοιτάνε
στο παράθυρό σου το κλειστό
κάτι από σε αναζητάνε
λίγο φως τους ήταν αρκετό.

Άδειο έχει μείνει ποια το σπίτι
ένοικος είναι η ερημιά
κι η ψυχή μου σαν μικρό σπουργίτι
νοιώθει πως του πήραν τη φωλιά.

Φύγαν τα λουλούδια απ το μπαλκόνι
κατεβήκαν κάτω τα ρολά
Μια εποχή όπως όλες τελειώνει
κι άλλη άγνωστη πάλι αρχινά


Απ το σπίτι ξεριζώθηκες παιδί μου
έφυγες να βρεις αλλού δουλειά
μοναχή τώρα παλεύω τη ζωή μου
Σαν τ απόδημα έφυγες πουλιά.

Άραγε στα ξένα εκεί που πήγες
σκέπτομαι αλήθεια πως θα ζήσεις
μέσα μου φοβάμαι έχεις λίγες
πιθανότητες για να ξαναγυρίσεις.

Φεύγουν απ τις μάνες τα παιδιά τους
οι μεγάλοι δίχως ενοχές
πως κατάντησε τη χώρα η αφεντιά τους
να μένουνε οι μάνες μοναχές.

Στα παράθυρα μαλώνουν κάθε μέρα
την καρέκλα τους ο καθ ένας τους κοιτάζει
καταστρέψανε τη χώρα πέρα ως πέρα
κι αν κατέστρεψαν τους νέους δεν τους νοιάζει.

Το σπίτι κάθε μέρα το κοιτάζω
το έρημο το σπίτι το κλειστό
στην παράνοια θαρρώ πως πλησιάζω
πως τίποτα δεν άλλαξε και πως είσαι εδώ.

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ

Ζω μόνο με τα όνειρα
και τις αναμνήσεις.

Κι έχω την ψευδαίσθηση
πως θα ξαναγυρίσεις.
Μα είναι το ταξίδι σου
μακρινό και κρύο
κρίμα που δεν πρόφτασες
να μου πεις αντίο.
Κι όλο σε περίμενα
κι όλο σε ζητούσα
το τηλέφωνο βουβό
κι όλο απορούσα.
Ξάφνου ήρθε είδηση
μαχαιριά στο στήθος
μου είπαν πως ε χάθηκες
στο μεγάλο πλήθος.
Εκεί που πάνε οι άνθρωποι
χρόνια και αιώνες
νύχτες αξημέρωτες
κι ατέλειωτοι χειμώνες.
Κι έτσι ο κύκλος έκλεισε
μέσα στη σιωπή σου
και η ζωή μου χάθηκε
μαζί με τη δική σου.

ΤΑ ΚΛΑΔΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΉΣ ΜΟΥ

Γέρνω το κεφάλι στη φλούδα της γης
κι ακούω την ανάσα της.
Τα χελιδόνια ξεχύθηκαν
και φτεροκόπησαν στ ανθισμένα
κλαδιά της ψυχής μου.

Ντύνω τους φόβους μου
με φανταχτερούς χιτώνες
να ξεγελάσω την ατυχία μου
που ίσως απρόσμενα με πλησιάσει.

MEΤΑΓΓΙΣΗ

Μία βρυσούλα είναι η ψυχή σου.
που στάζει τρυφερότητα.
Η ψυχή μου πέταξε σαν τον χαρταετό
σεργιάνισε στις αλάνες του Παραδείσου.
Ένα χαμόγελο που μόλις πήγε ν ανατείλει
μάταια προσπάθησε να μεσουρανήσει
.Τα όνειρα πάντα λακίζουν
μόλις φτάσουν στις πύλες της αλήθειας.
Δεν μας περιμένουν εκεί να μας υποδεχθούν.
Κι αν κάποιο τύχει και ξεμείνει
γέρνει μαραμένο και δακρύζει.
Θ άθελα να ξεχαστώ να ονειρευτό
ν αρμενίσω μακριά εκεί. Εκεί
που δεν υπάρχουν πλανερές ελπίδες.
Θ άθελα να υπάρχει ένα αυτί
ν ακούσει το γέλιο και το κλάμα μου.
Η φιλία  δεν πρέπει να έχει κουρτίνες.
Η αγάπη μοιάζει με αίμα
για να δεχθείς τη μετάγγιση
πρέπει να έχεις την ίδια ομάδα.

ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ

Για δες
έγινα μια οντότης
Για δες
θα το μάθει η ανθρωπότης.
Για δες
μια σφραγίδα στο στήθος.
για δες
ξεχωρίζω απ το πλήθος.
Για δες
Τώρα θε να προβάλω
.Για δές
μ ένα πρόσωπο άλλο.
Για δες
θάχω πάνω μου κάτι.
Για δες
θα με δουν μ άλλο μάτι.
Για δες
Μου έχουν δώσει  βραβείο
Για δες
Προς το τέλος του βίου.

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ

Μια φορά περνάς απ τη ζωή
χάνεσαι μετά και σβίνεις
μια εικόνα ξέθωρη θαμπή
πίσω στους απόγονους αφήνεις.

Αν το έργο σου είναι σημαντικό
θάναι στ όνομά σου μια σφραγίδα.
Δεν θ αφήσεις πίσω σου κενό
στην αθανασία μια ελπίδα.

Μα κι αυτή σιγά σιγά περνά
στους αιώνες μένεις υποψία
δυστυχώς ο άνθρωπος ξεχνά
<ως τα πάντα ρει χάνεται η ουσία.>

ΠΕΡΑΣΕΣ

Όσο έχω εσένα

δεν φοβάμαι κανένα

μου είχες πει ένα βράδυ

στο πυκνό το σκοτάδι

με τα φώτα σβησμένα

με κεριά αναμμένα.

Τη μορφή σου κοιτούσα

την καρδιά μου ρωτούσα.

Πέρασες όμως και πας

και εμένα ξεχνάς

και πίσω σου μ αφήνεις..

Σαν να ήταν μια στιγμή

ολόκληρη ζωή

εσύ τώρα τη σβήνεις.

ΠΕΣ ΜΟΥ.

Τραγούδησε μου τη ζωή
τραγούδησε μου και τη νιότη
και πες μου τι σου έχει πει
για να το μάθω εγώ πρώτη.

Αν όλα ήτανε σωστά
η σου χρωστά ακόμη κάτι.
Άν θα στα δώσει από μετά
η θα κρατήσει ένα κομμάτι

.Κανείς τη νιότη τη ζωή
δεν έχει ζήσει με γαλήνη
όσο κι αν τόσο προσπαθεί
εκείνη παίρνει λίγα δίνει,

ΟΤΑΝ ΧΑΘΩ

Όταν χαθώ
κάτι θ αφήσω να θυμάσαι
από μένα
Ένα τραγούδι ένα γράμμα
μια ζωγραφιά.
Και γω μαζί μου κάτι θα πάρω
από σένα.
Στη μοναξιά μου στη σιωπή
για συντροφιά.
Ίσως το γέλιο σου νάναι διάχυτο
στον ουρανό.
Να το ακούω σαν ένα ξύπνημα
το πρωινό.
Μα η εικόνα σου μες στη ψυχή μου
θάχει κρυφτεί.
Μέρα και νύχτα η συντροφιά μου
θα είναι αυτή.

ΠΡΟΣΜΟΝΉ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Έχω δυο νιους έχω δυο γιους
έχω δυο παλικάρια..
Λεβέντες μου καμαρωτούς
της νιότης μου βλαστάρια.
Ο ένας κοντά μου στέκεται
η ξενιτιά τον άλλον τρώει.
Μοιράστηκε η καρδιά στα δυο
ο πόνος μοιρολόι.
Γιε μου αχ άνοιξε φτερά
και πέταξε κοντά μου
γίνε αναπάντεχο πουλί
και μπες στη κάμαρά μου.
Κι απ τη χαρά μου να γενώ
λεύκα και κυπαρίσσι
στους ίσκιους τους ν αναπαυτείς
και η φωνή του αηδονιού
να σε γλυκοξυπνήσει..
Στα μάτια σου να σε κοιτώ
να νιώθω την πνοή σου.
Με  τη λαχτάρα στη ψυχή
να ζω απ τη ζωή σου.
Κι αν πάλι αργήσεις για να ρθεις
υπομονή θα κάνω
για να σε ιδώ στερνή φορά
δίπλα μου πριν πεθάνω.

Ο ΔΙΑΥΛΟΣ

Στο δίαυλο της νιότης σου γυρνάς
τρέχει ο νους σου σαν ρυάκι μες στο χρόνο.
Ένα σημάδι έχεις κρύψει στη καρδιά
είναι γεμάτο από αναμνήσεις κι από πόνο
Της  μνήμης σου σκαλίζεις το πιθάρι
με της ψυχής σου το ραβδί
παίρνεις τα όνειρα μαζί σου και πετάς,
σε μια αυλή που έχει γεμίσει πια χορτάρι
εκεί που έπαιζες σαν ήσουνα παιδί,
Μες σε ανθόσπαρτα σοκάκια μυρωμένα
έσπασες της μουριάς ένα κλαδί
και έκλαιγες με χέρια ματωμένα
φοβόσουν κανείς μήπως σε δει.
Σε χάιδεψε ένα χέρι στοργικό
της Μάνας το αγαπημένο χέρι
σε φίλησε μ ένα φιλί γλυκό
και έτρεξε οινόπνευμα να φέρει.
Ν αποστειρώσει να σου γιάνει η πληγή
εσύ με βλέμμα φοβισμένο όλο κοιτούσες
μα ξάφνου σου έδωσε ακόμη ένα φιλί
κρυφά σου τόδωσε  εκείνη που αγαπούσες.
Ήταν μια άδολη αγάπη παιδική
κοκκίνισαν με μιας τα μάγουλα σου
έφυγε ο πόνος χάθηκε η πληγή
σαν κάρφωσες σε κείνη τη ματιά σου.
Παιδούλα εκείνη με μάτια γαλανά
καθρέφτιζαν της θάλασσας το χρώμα
Μετάξια τα ξανθά της τα μαλλιά
κόκκινο τριαντάφυλλο το στόμα.
Τα σκέφτεσαι όλα εκείνα μακρινά
η φαντασία σου πως όλα τα σιμώνει
κάνεις το χρόνο πίσω να γυρνά
η σκέψη με τα όνειρα ανταμώνει.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Κρίμα που ήρθες κι άφησες
λίγα λουλούδια μόνο΄
Μπροστά στη πόρτα κι έφυγες
να μπεις δεν είχες χρόνο.
Μια κάρτα όμως έγραφε.
,Σε αποχαιρετώ.
,,Πρέπει να φύγω βιαστικά
μακριά έχω να πάω
αφήνω αυτά τα λούλουδα
πάντα να σου θυμίζουν
έστω και αν θα μαραθούν
έστω κι αν δε μυρίζουν.
Σε μία άκρη βάλε τα
μέσα σε ένα βάζο,
θε να σου λένε σιωπηλά
αγάπη δεν αλλάζω.
Θα σ έχω πάντα στη καρδιά
και πάλι θα γυρίσω
κι αν φεύγω τώρα βιαστικά
κοντά σου θε να ζήσω.
Κάνε λιγάκι υπομονή
μόνη δε θα σ αφήσω,
Έτσι όπως φεύγω βιαστικά
έτσι θε να γυρίσω.
Δάκρυ πικρό να μη χυθεί
απ τα γλυκά σου μάτια
Μην μου το φέρει ο άνεμος
θα γίνω δυο κομμάτια.
Κι αν φεύγω τόσο βιαστικά
δε θέλω ν αντικρίσω
τα δυο σου μάτια τα γλυκά
γιατί θε να δακρύσω
Μην η καρδιά μου δε βαστά
τόσο μεγάλο πόνο
αφού θα ζούμε χωριστά
δεν ξέρω πόσο χρόνο,

Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ.

Αχ βρε ζωή μου κατηφόρα
πήρες και πια δε σταματάς
τι κι αν σου λέω μπρος προχώρα
και πίσω πλέον μην κοιτάς.

Μη βλέπεις πίσω τα συντρίμμια
που σ άφησαν κάποια στιγμή
είναι οι άνθρωποι αγρίμια
που σου ανοίγουνε πληγή.

Ξέχασε όλα εκείνα τώρα
άλλαξε άλλον ουρανό
γι αυτό σου λέω μπρος προχώρα
βρες κάποιο τόπο φωτεινό.

Άλλαξε και μη βασανίζεις
το κουρασμένο σου μυαλό
φεύγει ο χρόνος τι νομίζεις
πως θάχεις πάντοτε καιρό//

Ότι περνά πια δε γυρίζει
να ξέρεις είναι σοβαρό
γιατί γερνάς δεν το γνωρίζεις
με κάνεις τόσο ν απορώ.

ΟΝΕΙΡΙΚΟ ΤΟΠΙΟ

Άφησα την πόρτα της ψυχής μου ανοιχτή.
και να ήθελα δεν μπορώ να την κλείσω.
Ανήσυχες πεταλούδες φτερουγίζουν μέσα μου
και χρυσοκλωστές κρέμονται απ τ αστέρια.
Ονειρεύτηκα πολλά φοβάμαι να ξυπνήσω.
Η ψυχή λευκό χαρτί απλωμένο.
Γράφεται πάνω η ιστορία της γης.
Παιχνιδίζουν τα φωτοδάχτυλα του Φεγγαριού
πάνω στα γαλήνια νερά της Θάλασσας
Η μαύρη αυλαία της νύχτας πέφτει.
Το αγέρι φορτωμένο αρμύρα
τραγουδάει τον αιώνιο σκοπό του.
Η ανάσα του βουνού κατηφορίζει
φορτωμένη πεύκο ρητίνη και έλατο.
ως την άκρη του γιαλού.
Η ομίχλη κρεμασμένη στα ψιλοκλώνια
διαλύεται από τις ανάσες της αύρας.
Φύση ξέθωρο χρώμα φθινοπώρου
περπατούσε αργά αργά προς το χειμώνα.
Η μοναχική κραυγή του γλάρου
διέσχιζε τη σιωπή
και γω σε ονειρική διάσταση.

Ο ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ

Ένας φτωχός ταξιδευτής
ήμουν και γω στο χρόνο.
συντρόφι μου τα όνειρα
τ αστέρια κι ο ουρανός.
Είχα το φως του Φεγγαριού
για οδηγό μου μόνο
ήταν ο δρόμος της ζωής
άδειος και σκοτεινός.

Μα μες στη στράτα της ζωής
συνάντησα εσένα
ντυμένη με το θαλασσί
το χρώμα τ ουρανού
φώτισαν τα σκοτάδια μου
δύό μάτια ασtροντυμένα
κι ήλιος μου είσαι φωτεινός
 αγάπη μου εσύ.

ENA ΣΥΝΝΕΦΟ

Στον χλωμό τον ορίζοντα
ένα σύννεφο βρέχει.
Το γαλάζιο το χρώμα του
ο ουρανός πια δεν έχει.

Γύρω όλα προσμένουνε
να ξεσπάσει η μπόρα
στην καρδιά μου όμως έφτασε
κι όλο βρέχει από ώρα.

Δίπλα είμαι στη θάλασσα
και το κύμα κοιτάζω.
Όρθιο και κείνο σηκώνεται
το κοιτώ και τρομάζω.

Απ τα μάτια μου τρέχουνε
φοβισμένες ψιχάλες.
Της καρδιά μου τα κύματα
δέρνουν μπόρες μεγάλες.

Μέσα μου έχω μια θάλασσα
που ποτέ δεν  κοπάζει.
πoτε είναι γαλήνια
πότε κύματα βγάζει.

Και γω βάρκα που δέρνεται
ταξιδεύει μονάχη.
Δεν υπάρχει σωσίβιο
μόνο τύχη ίσως νάχει

Μην την πάρουν τα κύματα
και την ρίξουν σε βράχο.
Η ελπίδα μου έμεινε
συντροφιά μου πια νάχω.

Σ Κ Ε Ψ Ε Ι Σ

Σαν έρχεσθε απρόσκλητες
στον νου μου και φωλιάζετε
γι αυτά που θάρθουν αύριο
διλήμματα μου βάζετε.
Κανείς δεν ξέρει τ αύριο
τι μέρα θα μας φέξει
αν έχει ξάστερο ουρανό
ή συννεφιά ή θα βρέξει.

Σκέψεις όπου ανυπόμονες
ζητάτε μια εξήγηση.
για πιο καλά στο άγνωστο
κάνετε μιαν εισήγηση.
Κι αν από κείνο πάρετε
απάντηση ουσίας
τότε μη με κουράζετε
με άνευ σημασίας.

TO TIMONI

Μέσα στις ώρες της σιωπής
σε γυροφέρνουν τόσες σκέψεις.
Μπορεί σοφότερος να βγεις
η μ άδεια χέρια να επιστρέψεις.

Πολλές φορές αποζητάς τη μοναξιά
κι άλλες φορές σε πνίγει σε σκοτώνει.
Θέλεις να στρίβεις αριστερά και δεξιά
να μην κρατάς πάντα ευθεία το τιμόνι.

Ισορροπίες να κρατήσεις δεν μπορείς
και σε μια τάξη τη ζωή σου να τη βάλεις.
Πόσο αλλάζουν αλήθεια οι καιροί
και τι συμπέρασμα κανείς να βγάλει.

ΜΙΚΡΕΣ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ήταν μια νύχτα του Απρίλη
που σε περίμενα να ρθεις.
Έβρεχε κι ένιωθα στα χείλη
μικρές σταγόνες της βροχής.

Σε τύλιξε όμως το σκοτάδι
σε πήρε κι έφυγες μακριά
και από τότε κάθε βράδυ
παρέα μου είναι η μοναξιά.

Αν θα γυρίσεις δεν θα βρεις
τίποτα απ ότι έχεις αφήσει.
Την ιστορία μιας ζωής
σ ένα λεπτό είχες γκρεμίσει.

Σου εύχομαι νάσαι καλά
ευχές σου στέλνω απ την καρδιά μου
για μένα ήσουνα πολλά
ήσουν ολόκληρη η ζωή η δικιά μου.

μα να θυμάσαι πως σου χάρισα
μία καρδιά γεμάτη αγάπη
κοντά σου χρόνια όμως σπατάλησα
μα εσύ δεν κράτησες από εμένα κάτι.

ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ

Την ψυχή σου γνώρισα κι είδα
όλο το βάθος.
Κάθε ανήλιαγο τόπο της
δίχως να κάνω λάθος.
Την ψυχή σου την γνώρισα
ξέρω κάθε κρυφό της
ξέρω κάθε σημάδι της
κι ότι κρύβει δικό της.
Την ψυχή σου την γνώρισα
κάποια μέρα τ Απρίλη.
Το κλειδί της μου έδωσες
τ όμορφο εκείνο δείλι.
Και αθόρυβα πέρασα
το κατώφλι της θύρας
κι η δική σου μου έμοιαζε
της δικής μου της Μοίρας.
Κι ενώθηκαν για πάντοτε
οι ψυχές μας αιώνια
και μαζί θ αντικρίσουν ε
της ζωής μας τα χιόνια.
Την ψυχή σου την γνώρισα
και κανείς σαν και μένα
δεν μπορεί να την έμαθε
με τα μάτια κλεισμένα.
Την ψυχή σου την γνώρισα
μοιάζει με τη δική μου.
Μήπως τάχα γεννήθηκε
ίδια ώρα μαζί μου.
Ξέρω κάθε γωνίτσα της
κάθε πίκρα και πόνο
κάθε τι που την έκανε
να δακρύσει και μόνο.
Ξέρω κάθε της θύελλα
κάθε πάθος και σκέψη
κάθε βλέμμα δυσνόητο
που σε μένα θα στρέψει.
Με κλειστά πια τα μάτια μου
όπου και να βαδίζω
σε σκοτάδια απέραντα
την ψυχή σου γνωρίζω.

ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΈΝΟΙ ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ

Από ένα παράθυρο κοιτώ τη θάλασσα.
Μια απέραντη μπλε μάζα.
Ο ουρανός βουρκωμένος γκρίζος
έτοιμος να ρίξει το φορτίο του.
Τα σύννεφα βιάζονται να ταξιδέψουν στη γη.
Κουράστηκαν να αιωρούνται.
Θέλουν να ακουμπήσουν τα δάκρυά τους
πάνω στη μολυβένια μάζα της γης.
Εκείνη τα περιμένει.
τα προσμένει στην αγκαλιά της.
Στο βάθος η νοητή γραμμή του ορίζοντα.
Εκεί σμίγει το μπλε με το γκρίζο.
Ένα τοίχος θαρρείς αδιαπέραστο.
Μόνο το σμίξιμο δύο αιώνιων εραστών
σφυχταγκαλιασμένοι για πάντα.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Τα μάτια αναζητούν
χρωματιστές εικόνες.
Στα φύλλα της καρδιάς
γράφονται ωχρές αναμνήσεις.
Σκιρτά η ψυχή στη θύμησή τους.
Ένα αόριστο χαμόγελο ζωγραφίζεται
στα ωχρά χείλη του Φθινοπώρου.
Κάπου κάπου ξεχασμένες ηλιαχτίδες
από τις ρωγμές τ ουρανού
αφήνουν να προβάλουν τα σύννεφα.
Ψιλόβροχο.
Οι στάλες του απαλές νότες
μιας ρυθμικής μουσικής.
Πάνω στις λαμαρίνες των υπόστεγων
σκορπούν μελαγχολία στη ψυχή.
Στην οθόνη της ζωής μας
χάθηκε η εικόνα του καλοκαιριού.
Τέλος εποχής αρχή μιας άλλης.

ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ

΄Ολοι εσείς που ζήσατε
με όνειρα κι ελπίδες
και μια στιγμή χαθήκατε
έτσι στα ξαφνικά.
Σαν να μη ζήσατε ποτέ
σαν στάλες σαν ρανίδες
που πέσατε απ το σύννεφο
στης γης την αγκαλιά.

Σιγά σιγά ξεχάστηκε
η όψη η μορφή σας
όσοι μείνανε γύρω σας
θα σας θυμούνται αχνά
ο χρόνος κλείνει τις πληγές
σβήνει τη θύμησή σας
μα κείνοι που πραγματικά αγαπούν
η καρδιά τους δεν ξεχνά.

ΛΑΒΩΜΈΝΑ ΠΟΥΛΙΑ

Την τέφρα του χρόνου
τη σκόρπισε ο άνεμος της λήθης.
Μερικά απομεινάρια
κρέμονται σαν ξέφτια
περασμένου καιρού.
πάνω στα κλαδιά
μιας φθινοπωρινής μνήμης.
Αχνά όνειρα
κρυμμένα έμειναν εκεί
κάτω από μια ξέθωρη τόλμη.
Λαβωμένα πουλιά
που ποτέ δεν πετάξανε.

ΤΑ ΣΧΉΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Τα μάτια δείχνουν τη φυλαγμένη θέληση
που αναπαύεται στην άτολμη καρδιά.
Τα όνειρα ξαφνιάστηκαν σαν σμάρι περιστεριών
και σκόρπισαν μέσα στη νύχτα.
Το ωχρό πρόσωπό σου έγερνε δίπλα μου
και το θλιμμένο βλέμμα σου βόλι ήταν στη καρδιά μου.
Σαν άνεμος κακός η μοίρα γκρέμισε τη ζωή μας.
Με ραγισμένη τη φωνή βγαίνει ο αναστεναγμός μου.
Η καρδιά μας θριμάτησε από καιρό
όλα τα σχήματα της σιωπής.
Σκάλισα μέσα στο στήθος μου το τρυφερό σου όνομα.
Μες στα χέρια μου σαν σπασμένο κλαρί έγερνες.
Απόψε που τα μάτια μου τον ύπνο αποζητάνε
ας έρθει έτσι αθόρυβα  τα μάτια μου να κλείσει.

ΡΟΔΟ ΑΝΟΙΧΤΟ

Όπου σταθώ και ξαναφύγω
τις μνήμες τις νοσταλγικές
σκόρπιες κι αβάστακτες μαζεύω
μέσα στο νου μοναδικές.
Εκεί στο βάθος κάποιου δρόμου
σ ένα παράθυρο ανοιχτό
χρυσά μαλλιά να ανεμίζουν
ηλιόλουστο ένα δειλινό.
Και το χαμόγελο απ τα χείλη
Ρόδο ανοιχτό μεσημεριού
Ρόδο ολάνθιστο τ Απρίλη
μεθούσαν τ άστρα τ ουρανού.

ΠΩΣ

Πως να τολμήσω να σου πω
τη γνώμη μου για σένα
νοιώθω ένα εμπόδιο
νοιώθω ένα φραγμό.
Όσες φορές σου μίλησα
με λόγια μασημένα
νόμιζα σ άλλον μίλαγα
δεν ήσουνα εδώ.

Σε φίλο ελεύθερα μιλάς
δεν ζει η ψυχή μας μόνη
και στην δική του την ψυχή
θέλεις να ακουμπήσεις,
Στους ώμους ο καθένας μας
κάποιο σταυρό σηκώνει
και είναι πάντα δύσκολο
μόνος να προχωρήσεις

ΠΡΟΣΠΑΘΏ ΝΑ ΘΥΜΗΘΏ

Τώρα αναπολώντας
τον χρόνο που κύλησε
στις μικρές χαραμάδες της ζωής,
προσπαθώ να θυμηθώ
τους σταθμούς της.
Είναι τόσοι πολλοί.
Η μνήμη μπερδεύεται.
Ποιοι είναι της χαράς
και ποιοι της λύπης.
Ο νους σεργιάνισε νοερά
στα ταξίδια του χρόνου.
Ξεθωριασμένες εικόνες
και άλλοτε ζωντανές,
παρασέρνουν την ψυχή μου
σ ένα μοναχικό κάλεσμα΄,
ενός μακρινού παρελθόντος
Δεν πρέπει να ξεχασθεί
μαζί του θα χαθεί
και η ύπαρξή μου.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Η μοναξιά πολλές φορές πως με τυλίγει.
και μόνη κάθομαι σε σπίτι αδειανό.
Όλοι οι δικοί μου μακρυά μου έχουν φύγει
κρύφιο από μέσα βγάζω αναστεναγμό

Έρχεσαι μόνος από κάπου στη ζωή.
Κι ακούς φωνές,γέλια τριγύρω από κόσμο.
Μα μόνος πάλι ταξιδεύεις απ τη γη΄,
Για που Θεέ μου; την εξήγησή σου δως μου.

Ζητώ συγνώμη..Θεέ μου δεν παραπονιέμαι.
Είμαι όμως άνθρωπος και κάποτε λυγώ.
Μα πάλι μ όλες σου τις ομορφιές ξεχνιέμαι,
και κάθε μέρα σε δοξάζω σε υμνώ.

Αχάριστη δεν θέλω Θεέ μου να 'μαι.
Πόσα καλά μου έχεις δώσει στη ζωή.
Κουράγιο νάχουμε όσο και να πονάμε,
γιατί σε όλα δίπλα μας στέκεσαι εσύ.

Αόρατος όμως, η χάρη σου παρούσα.
σε νιώθω όλες τις δύσκολες στιγμές.
Χωρίς εσένα εγώ δε θα μπορούσα
να έχω δύναμη και τόσες αντοχές.