Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

ΣΤΟΝ Κ ΣΑΛΤΑ Γραφτικε στης 26/3/97.

Για τον Λευκία έγραψες
τους ωραίους του στίχους
που τόσο με συγκίνησαν
βαθιά μες στη καρδιά μου.
Είσαι πυγή αστείρευτη
που μοιάζει με τους ήχους
μιας μουσικής που έρχεται
από τα βάθη των αιώνων
κι ας λες συχνά πως γέρασες
κι ότι είσαι τόσων χρόνων.

Εγώ σε βλέπω έφηβο
με τα δικά μου μάτια
που μου θυμίζουν ξέχωρα
κάτι απ τα παλιά.
Έχεις ζωντάνια θαυμαστή
θάρρος ενός πολεμιστή
παρά τα άσπρα σου μαλλιά.

Μακάρι όλοι νάχανε
το θάρρος την ορμή σου
το πνεύμα το αστείρευτο
τη φλόγα που σπιθίζει
σαν απαγγέλεις ποίημα
και πάλλεται η φωνή σου.

Πολλά να μάθω  θάθελα
απ όσα εσύ γνωρίζεις.
Είναι τα λόγια σου μεστά
με νόημα γεμάτα
ακόμα κι όταν χαμηλά
τα σιγοψιθυρίζεις
φίλε μου Κύριε Σάλτα.







ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ

Πως να γεμίσεις τις ατέλειωτες
της μοναξιάς τις νύχτες
που σε τυλίγουν στο σκοτάδι το βαθύ.
Πως να αντέξεις του ρολογιού τους δείκτες
σαν τους ακούς σε μια ατέλειωτη σιωπή.

Οι ώρες δύσκολα περνούν στην ερημιά σου
νιώθεις να χάνεσαι στου χρόνου τη ροή
μα που καιρός για να πιαστείς απ τα όνειρά σου
 κυλάς και φεύγεις δίχως πια επιστροφή.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

όλου του κόσμου οι λαοί
μοιάζουνε μεταξύ τους.
Γιατί είναι όλοι άνθρωποι
πλάσματα του Θεού.
Πονάνε  κλαίνε αγαπούν
λυπούνται οι διπλανοί τους
πάσχουν δακρύζουν και γελούν
και άλλοτε σιωπούν.

Το δάκρυ που χύνουν οι λαοί
δεν έχει κανένα χρώμα
Τρέχει το ίδιο σαν πονά
η ανθρώπινη ψυχή
Κι αυτός ο αναστεναγμός
σαν βγει από κάθε στόμα
χρώμα δεν έχει και αυτός
αλλά μόνο μια φωνή.

Γι αυτό ας λείψει ο ρατσισμός
κι ας μάθουν οι λαοί μας
πως όλοι ίδιοι είμαστε
πάνω σ αυτή τη γη
που μ αίμα την ποτίσαμε
με τ αμοιρο κορμί
κι όλοι μαζί ας υψώσουμε
μια δυνατή κραυγή.

ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΞΑΜΕ

Κλειστά μην έχεις τα παράθυρα
άσε να μπει το φως του ήλιου.
Μην είσαι μόνη μες στη κάμαρη
στου σκοταδιού σου το βασίλειο.

Ας την καρδιά σου να είναι ελεύθερη
με κάθε τι μην την τρομάζεις.
Είναι η ζωή μας τόσο σύντομη
και μη στη πλάστιγγα τη βάζεις.

Αλλιώς δεν χαίρεσαι τα δώρα σου
που Ο Θεός άφθονα σου δίνει.
και τρέχεις τρέχεις τον κατήφορο
όπου ο δρόμος ξάφνου κλείνει.

Και ξάφνου αναλογιζόμαστε
γιατί ήρθαμε που πάμε
ποιος ο σκοπός μας ποιο το όνειρο
δεν το προσέξαμε γερνάμε.

Μην φυλακίζεις την καρδιά
άσε ελεύθερη να ζήσει
ξέρει αυτή να οδηγεί
ξέρει αυτή να περπατήσει.

ΨΥΧΉ .ΜΟΥ.

Ψυχή μου μη γυρνάς στα περασμένα
σου κάνουνε κακό να το θυμάσαι
περίσσεψαν οι λύπες μη λυπάσαι
καλύτερα να μείνουν ξεχασμένα.

Μην πας από τον τάφο τους επάνω
δάκρυ πικρό άλλο να χύσεις
σου φτάνει.Με το παραπάνω
πλήρωσες δεν θα ωφελήσει

Κλείδωσε τώρα την καρδιά σου
κι όσο πολύ κι αν σε στοιχίσει
άσε απ έξω τα όνειρά σου
και η ζωή σου ας συνεχίσει.

Τον δρόμο αυτόν όπου σου μένει
πίσω μη στρέψεις το κεφάλι
πάρτο απόφαση πως τώρα
ζωή θα συνεχίσεις άλλη.

Κάνε θολές τις αναμνήσεις
στου κρεβατιού το προσκεφάλι
πίσω σου πια να μη γυρίσεις
χίλιες φορές στο λέω πάλι.

Πες ένα για και μη δακρύσεις
άλλαξε φύλλο και σελίδα
είναι αργά για συγκινήσεις
δες στο καθρέφτη μια ρυτίδα.

Πως αυλακώνει τη μορφή σου
και τόσες άλλες από γύρω
ψυχή μου μέσα στη καρδιά σου
κάνε με τόπο για να γείρω.

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016

ENA ANTIO

Ένα μπουμπούκι ήσουνα
 σιγά σιγά τα πέταλά σου άνοιγες.
Ένα πουλάκι ήσουνα μικρό
σιγά άνοιγες τα φτερά σου
Ξένοιαστο κοίταζες τη ζωή
και κείνη σε χαμογελούσε.
Στα όνειρά σου έβλεπες
Νεράιδες  και αγγέλους
Άγγελος ήσουνα και συ μικρός
ζούσες μες στους ανθρώπους.
Σ αγάπησαν οι Άγγελοι
σε πήρανε κοντά τους
και κει ψηλά χαρούμενο
να ζεις ευτυχισμένο.
χωρίς τις λύπες της ζωής
που οι άνθρωποι βιώνουν
.Νάνε   το χώμα σου ελαφρύ
μικρό μου που σε σκεπάζει.



Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

ΦΥΛΑΧΤΟ

Δεν το μπορώ  να σου μιλήσω
είναι η καρδιά πλέον κλειστή.
Ούτε τα χείλη να φιλήσω
κι ούτε πια όρκους να σου πει.
Κρατώ μονάχα ένα βλέμμα
μόνο εκείνο το κρατώ.
Και κείνο ξέρω είναι ψέμα
μα θα το έχω φυλαχτό.
Θα τόχω για να μου θυμίζει
χαμένες μέρες προσμονής
Κι όταν ο νους πίσω γυρίζει.
καρδιά μου μ όνειρα να ζεις

Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

ΞΕΡΩ

Κι όμως πολλές φορές δακρύζω
το δάκρυ κρύβω στη σιωπή.
Τα μάτια σου όταν αντικρίζω
με σταματά η λογική.

Ξέρω τι είναι η αγάπη
κι αν έχει ακόμη συννεφιά
όταν θα ρθει μες στη καρδιά σου
θε να σε κάνει συντροφιά

Αυτή τα δάκρυα σκουπίζει
και ξαλαφρώνει τη ψυχή.
Καμιά φορά όμως νομίζει
πως είναι το τέλος κι όχι η αρχή.