Ο ΧΑΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Φαντάζει  πένθιμο το φως
για τον χαμό σου  Μάνα.
Στο πρόσωπο σου δε θα δω
τ αχνό χαμόγελο σου.
Μέσα μου ακούω να χτυπά
της ερημιάς καμπάνα
κι αποζητάω για οδηγό
το χέρι το δικό σου.

Μάνα στη θύμηση σου ο λυγμός
το πρόσωπο μου βρέχει.
Σε κάθε δύσκολη στιγμή
συ με παρηγορούσες.
Όλα της Μάνας η καρδιά
τα δύσκολα τ αντέχει.
Μάνα μ ένα χαμόγελο
όλα τα προσπερνούσες..

Κι αν στη ματιά σου αστείρευτο
το δάκρυ αργοκυλούσε
για όσα μέσα στη καρδιά
είχες καλά κρυμμένα
και τότε το χαμόγελο
στα χείλη σου ανθούσε
για να μη δω τα μάτια σου
που ήταν δακρυσμένα.

Χάθηκες όμως κι έσβησαν
τα φώτα της ζωής μου
που φώτιζαν τα βήματα
της κάθε μου στιγμής.
Έδινες πάντα απλόχερα
σε όλους την ευχή σου
ήσουν ο ποιο κατάλληλος
δότης μιας συμβουλής.

Πόσο μου λείπεις νάξερες
στήριγμα απαντοχή μου
κι αν κάποτε θολώνει ο νους
και μπλέκει στο σκοτάδι
νοιώθω τότε την αύρα σου
να μπαίνει στη ψυχή μου
και να μου δείχνει κάποιο φως
παρήγορο σημάδι.

Αργοσταλάζει μέσα μου
βαθιά η ευγνωμοσύνη
γιατί σε σένα μοναχά
χρωστάω τόσα εγώ.
Μέσα μου η εικόνα σου
παντοτινά θα μείνει
μπρος σου μ αγάπη σρβασμό
το γόνυ μου λυγώ.