ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Τα όνειρά μας χάθηκαν
απ της ζωής τους νόμους.
σε μια γωνιά ξεχάστηκαν
και πήραν άλλους δρόμους.

Ήταν πικρός ο χωρισμός
και οι καρδιές ματώσαν
ποτέ δεν ήρθε ο λυτρωμός
τα χρόνια τις προδώσαν..

Και μεις σε ένα πέλαγος
χρόνια και χρόνια τώρα
παλεύουμε με κύματα
μες στης ζωής τη μπόρα.

Παρέα μας η ερημιά
τις νύχτες μας κρατάει
και σαν ο νους μας ξαγρυπνά
τα όνειρα ζητάει.

ΛΙΑΚΑΔΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

Χάθηκαν οι λιακάδες των ονείρων.
Τώρα στη ν ψυχή μου σκοτάδια
πλέκουν δαχτυλίδια οι σιωπές.
Φοβάμαι τη σκιά της ερημιάς.
Μάζεψα πετράδια από τις ακρογιαλιές
της φουρτουνιασμένης ψυχής μου
Ένα πολύχρωμο κομπολογάκι
από αναστεναγμούς που μου χάρισε η ζωή.
Και γώ το παίζω αθέλητα.
Ψυχή μου μένεις κρυμμένη
βγες στο ξέφωτο βγες στο φως.
Μην μπαινοβγαίνεις στα σκοτάδια
βρες τη χαμένη φωνή σου.
Κάνε συλλαβή τη σκέψη σου.
Οι σκέψεις είναι δωρεάν.δεν στοιχίζουν.
Δεν χρειάζονται μολύβι να γράψεις
Τα γράμματα είναι μαύρα
και συ δεν το μπορείς το σκοτάδι.

ΚΑΠΟΤΕ

Θυμάσαι που σ αντάμωσα
μια μέρα στη πλατεία
μετά από τόσο χωρισμό
χωρίς κανένα νέο'
Με κοίταζες με μια ματιά
γεμάτη σημασία
και γω εκείνη τη στιγμή
έπαψα ν αναπνέω.

Δεν ήξερα τι ένιωθες
θλίψη χαρά η πόνο
τα μάτια μου βουρκώσανε
εκείνη τη στιγμή
θάθελα τώρα να σου πω
αγάπη ένιωσα μόνο
και μάθε το έστω κι αργά
πάντα θα σ αγαπώ.

Να ξέρεις πως ποτέ εγώ
δεν σ έχω ξεπεράσει
Ζω με τις αναμνήσεις μου
εκείνες τις παλιές.
Τι κι αν επέρασε ο καιρός
και έχω πια γεράσει
πάντα θα είναι όμορφες
συντρόφισσες γλυκιές.

Ένα πικρό χαμόγελο
μονάχα θα προδίδει
αυτό που έχω στη καρδιά
πολύ καλά κρυμμένο
είναι σαν ένα κάρβουνο
όπου ποτέ δε σβήνει
και που ως το τέλος της ζωής
θα μένει άναμμένο.

H ΣΙΩΠΗ

Μετράω τις μέρες τις βδομάδες τους μήνες.
Κάθε βράδυ αφουγκράζομαι το τηλέφωνο
μήπως το μήνυμα κάποιας ελπίδας ακούσω
μήπως ακούσω τη φωνή σου.
Μαραμένα λουλούδια στο τραπέζι της ψυχής μου.
κενό εγκατάλειψης σε κάτι που ποτέ δεν είχα.
Κι όμως πόνεσε και η ψευδαίσθηση.
η καρδιά μου τα κάνει όλα αληθινά
για να παίρνει κουράγιο να ζει με το όνειρο.
Από το τίποτα στο κάτι.
Ή αλήθεια πονάει  την προσπερνάμε.
δεν θέλουμε να τη δούμε
σκουντουφλάμε πάνω της με το βλέμμα στραμμένο αλλού.
Νάξερα τι σκέφτεσαι στη φυλακή της σιωπής σου.
Αυτή που διάλεξες μόνος σου.
Αφήνοντας έξω ρημαγμένα όνειρα αλήθειες ψεύτικες.
Και μια αγάπη να τριγυρνά χωρίς στέγη
ξυπόλητη και πληγωμένη
στους βρεγμένους δρόμους της ψυχής.
από δάκρυα που δεν θα δεις ποτέ.
Σε ρωτώ γιατί΄'
Ποια σιωπή δίνει απαντήσεις.