ΕΤΣΙ ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ

Πάρε τη σκέψη μου
πάρε την αγάπη μου
και την καρδιά μου.
Πάρτα μαζί σου
έτσι σαν όνειρο
στο μακρινό ταξίδι σου
της σιωπής.
Σαν ανταμώσουμε
πίσω απ τα σύννεφα
σ ένα καθάριο ουρανό
μαζί θα ψάξουμε
ν ανακαλείψουμε
τ άστρο εκείνο το φωτεινό
μαζί θα κάνουμε μία ευχή
αγάπη να ένιωθε
΄ολος ο κόσμος
πάνω στη γη.

ΧΑΜΕΝΗ ΜΟΥ ΝΙΩΤΗ

Ω χαμένη μου νιότη δε βρίσκω
λόγια άλλα για σένα να πω.
παρά μόνο θλιμμένο σκοπό
σιγανά καθώς θ αποθνήσκω.

Πως διαβαίνεις με τόση βιασύνη
πριν προφτάσω τα μάτια ν ανοίξω
την αυγή μια ματιά να τη ρίξω
φτάνει η νύχτα και μου τα κλείνει.

Όλοι οι μήνες  οι μέρες οι χρόνοι
μαζεμένοι σε μία στιγμή
σαν να βγαίνουν μπροστά σε σκηνή
μας πλανεύουν και μένουμε μόνοι.

Ω ζωή είσαι ωραία μα λίγη.
ο χορός σου πολύ δε κρατεί
η ψυχή σου είναι ακόμη παιδική
απ το γέρικο σώμα κι αν φύγει.

ΛΑΤΡΕΨΕ ΤΟΝ ΧΡΌΝΟ

Λάτρεψε τον  χρόνο
που περνώντας
πάνω από τα πράγματα
δεν αφήνουν τα ίχνη του.
Λάτρεψε τους ορίζοντες
γιατί είναι πάντα ίδιοι.
Λάτρεψε την αστραπή
που ξανοίγει το σκοτάδι.
Λάτρεψε τα όνειρα
που γίνονται πραγματικότητα.
τα άλλα ξέχασέ τα.
Λάτρεψε τη ζωή
είναι όμορφη με τις αντιφάσεις της.
Μη λατρέψεις το άγνωστο
δεν ξέρεις που θα σε βγάλει.

Από κει που αρχίσαμε
δεν έχουμε πουθενά να πάμε.
έκλεισε ο δρόμος ξαφνικά.
Κι από τότε
φαντάζομαι το τέρμα του
πως θα ήταν άραγε
αν το περπατούσαμε μαζί ?

O ΤΗΛΕΦΩΝΗΤΉς ΣΟΥ.

Απόψε τηλεφώνησα
ν ακούσω τη φωνή σου.
Αντί για σένα απήντησε
ο τηλεφωνητής σου.
Σκεφτόμουν που να ήσουνα
αργά μια τέτοια ώρα
έβρεχε έξω δυνατά
μια μανιασμένη μπόρα.
Μονάχος μες την κάμαρη
απόψε σε ζητούσα
κι ο νους μου ε ταξίδευε
μακρυά κι αναπολούσα.
Τα βράδια που είμαστε μαζί
στην κάμαρη ετούτη
μούλεγες πως θα μ αγαπάς
στη φτώχεια και στα πλούτη.
Το λόγο δεν ε κράτησες
χάθηκες ένα βράδυ
και από τότε μέσα μου
έχω βαθύ σκοτάδι.
Σαν πληγωμένο ορφανό
ένιωσα την ψυχή μου
κι ένα αδυσώπητο κενό
γεμίζει τη ζωή μου.

ΠΑΤΡΙΔΑ

Σε όσα μέρη έζησα
σε όσα μέρη πήγα
Πιότερο από σένα
δεν έχω αγαπήσει
Τα λαμπερά ακρογιάλια σου
τα κάλλη σου Πατρίδα
Σημάδια ανεξίτηλα
στον κόσμο έχουν αφήσει.

Τα καταπράσινα βουνά
με τα ψιλά ελάτια
Τις λίμνες και τις θάλασσες
που βρέχουν το κορμί σου.
όσα πλούτη κι αν μούδειναν
και πλουμιστά παλάτια
δεν θα με κάνανε να ζω
μακρυά απ τη ζωή σου.

Κι αν είχα πιότερη ζωή
και σαν πουλί πετούσα
τον κόσμο όλο νάβλεπα
τις ομορφιές τα κάλλη
δεν θα με ξελογιάζανε
σε σένα θα γυρνούσα
Πατρίδα μου πανέμορφη
στην αγκαλιά σου πάλι.

Κι αν με πικραίνεις και πονώ
με τα ελαττώματά σου
χωρίς αυτά θα ήσουνα
το φως του ήλιου αχτίδα
κι αν φρόντιζες 'όπως 'έπρεπε
τη γη σου τα παιδιά σου
θα ήσουνα μοναδική
στον κόσμο όλο Πατρίδα.

ΑΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΙΜΑΤΑ,

Πως τούτες εδώ τις ομορφιές
να μην τις ξαναδώ.
Σαν ένα περαστικό πουλί
που πίσω δε γυρίζει.
Την ασημένια Θάλασσα
τον ξάστερο ουρανό
τον ήλιο τον ολόλαμπρο
που όλα τα φωτίζει.

Τα χιονισμένα τα βουνά
τους πράσινους τους κάμπους.
Τα χρώματα των λουλουδιών
με τα αρώματα.τους.
Και το Φεγγάρι τ αργυρό
που διώχνει τα σκοτάδια.
Ποιος νάνε τάχα σκοπός
που ο άνθρωπος πεθαίνει.
Γιατί είναι σύντομη η ζωή
και τίποτα δεν μένει//.

ΑΙΩΝΙΑ ΠΑΛΗ

Ένα καράβι που φεύγει στα ξένα
παίρνει μαζί του εσένα και μένα΄
Μα που πηγαίνει δεν ξέρω ακόμα
σ όποιον ρωτάω κλειστό βρίσκω στόμα.
Της μοίρας ο δρόμος δεν είναι γνωστός
κανείς μας δεν ξέρει αν είναι σωστός.
Μ ελπίδα τραβάμε και όπου μας βγάλει
έτσι είναι η ζωή μας αιώνια πάλη.

ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ

Στα φτερωτά μου όνειρα
τις νύχτες σαν κοιμάμαι
βλέπω εικόνες μακρινές
που με χαμογελούν.
Σαν μακρινά μου είδωλα
που αχνά μόλις θυμάμαι
μα σαν ξυπνώ όλα χάνονται
μένουν οι σιωπές.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ

Πίσω από το τίποτα
κρύβεται η φωνή σου
και με λόγια ανύποπτα
πορεύεται η ζωή σου.

Κοίτα πως φεύγει η ζωή
κι εσύ όλα τ αρνιέσαι
μην ψάχνεις λάθη για να βρεις
και μην παραπονιέσαι.

Στα όνειρά σου θάρχωμαι
θα σε χαμογελάω
κι όταν εσύ θε να πονάς
μαζί σου θα πονάω.

Για σένα πάντα θα ρωτώ
και πάντα θα σε ψάχνω
παντού θε να σ αναζητώ
και όνειρα θα φτιάχνω.

ΓΙΑ ΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Το ξέρεις πως με πλήγωσες βαθιά
Μα τώρα που έχω φτάσει πια στη δύση
η αγάπη μας εκείνη η παλιά
κανένα ίχνος πια δεν έχει αφήσει.

Κι ως τόσο δεν μπορώ να μη σου πω
πως η καρδιά μου χτύπησε για σένα
σε λάτρεψα δεν θα το αρνηθώ
μα τίποτα δεν έκανες για μένα.

Μονάχα άδεια λόγια περιττά
και ψεύτικα γεμάτα υποσχέσεις
τα τόσα δάκρυα που έχυσα καυτά
να μάθεις πια ποτέ δεν θα μπορέσεις.

Την άδεια μου ζωή αναπολώ
απόψε που η νύχτα με τυλίγει
στ αστέρια στο Φεγγάρι τους μιλώ
για κείνη την αγάπη που έχει φύγει.

Η ΕΙΚΟΝΑ

Μια εικόνα θε να κάνω
που θα δείχνει  μόνο εσένα
 σαν να βλέπω ένα όνειρο
με τα μάτια κλειστά.
Κάπου εκεί όλα χάνονται
της ζωής τα γραμμένα
αφού η μοίρα το θέλησε
νά μαστε χωριστά.
Μαγεμένο μου Φεγγάρι
και συ ήλιε λαμπερέ
που σκορπάτε το σκοτάδι
κι ομορφαίνετε τη γη
Κει ψιλά στους ουρανούς σας
μες σε χρώματα πολλά
νόμους έχετε δικούς σας
κι εμείς όνειρα τρελά.

ΞΗΜΕΡΩΣΕ

Ξημέρωσε και θάμπωσε
ο ήλιος με το φως του.
Χάθηκαν όλες οι σκιές
που η νύχτα δημιουργεί.
Της μέρας το κελάηδημα.
μεθά τη φύση όλη
και η ψυχή φτεροκοπά
στα ύψη ν ανεβεί.
Να κάνει κύκλους και η χαρά
να φέρει την ελπίδα
για όσα εκείνη προσδοκά
στο κρύφιο της βασίλειο.
Ένα φιλί ανέλπιστο
απ του ήλιου μια αχτίδα
του μέλλοντα υπόσχεση
πως όλα θάναι καλά.

ΑΠΟΚΛΗΡΟΣ ΖΩΗΣ

Δίχως σπίτι  δίχως στέγη
δίχως μάνα κι αδερφό.
Τριγυρίζω μες στους δρόμους
μα φωνάζουν ορφανό.

Ψάχνω νάβρω αποκούμπι
μιαν απάνεμη γωνιά
λίγη αγάπη να ζητήσω
μη χαθώ στη λησμονιά.

Μες στα πάρκα στα παγκάκια
ψάχνω για να κοιμηθώ
μα και από κει με διώχνουν
που να πάω που να σταθώ.

Μοίρα μου κακή μου μοίρα
και χαμένη μου ζωή
τίποτα από σε δεν πήρα
 πόνο και πικρό ψωμί.

Όπου πάω κι όπου γυρίζω
βλέπω .μόνο απονιά.
Με κοιτάζουν σαν αλήτη
με κοιτάζουν σαν φονιά.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ

Πως μπορώ να ξεχάσω
πες μου αλήθεια πως.
Ήταν μπόρα και πάει
ήταν ένας καημός.
Μες τη δύνη εκείνη
της πικρής μου ζωής
που πληγές μόνο αφήνει
δεν αντέχει κανείς.
Πέρασε πια η ζωή
όνειρο΄μας είναι τώρα
Ένα τρένο στη στροφή
που το πήρε η κατηφόρα.
Φρένο δεν υπάρχει πια
δεν μπορεί να σταματήσει
όπου είναι το γραφτό
μοναχά θα τερματίσει.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

Η μοναξιά πολλές φορές πως με τυλίγει'
σαν μόνη κάθομαι στο σπίτι τ αδειανό.
Όλοι οι δικοί μου μακρυά μου έχουν φύγει.
Κρύφιο από μέσα μου βγάζω αναστεναγμό.

Έρχεσαι μόνος από κάπου στη ζωή.
Κι ακούς φωνές τριγύρω από κόσμο.
Μα μόνος πάλι ταξιδεύεις απ τη γη
για που Θεέ μου μια εξήγησή σου δος μου.

Ζητώ συγνώμη Θεέ μου δεν παραπονιέμαι.
Είμαι όμως άνθρωπος και κάποτε λυγώ.
Μα πάλι μ όλες σου τις ομορφιές ξεχνιέμαι
και κάθε μέρα σε δοξάζω σε υμνώ.

Αχάριστη δε θέλω Θεέ μου νάμαι.
Τόσα καλά μου έχεις δώσει στη ζωή
Κουράγιο να έχουμε ακόμη κι αν πονάμε
γιατί σε όλα στέκεσαι δίπλα μας Εσύ.

Αόρατος μα η χάρη σου παρούσα
Το νιώθω πάντα στις δύσκολες στιγμές
Χωρίς Εσένα ποτέ εγώ δε θα μπορούσα
να έχω δύναμη και τόσες αντοχές.