TO TIMONI

Μέσα στις ώρες της σιωπής
σε γυροφέρνουν τόσες σκέψεις.
Μπορεί σοφότερος να βγεις
η μ άδεια χέρια να επιστρέψεις.

Πολλές φορές αποζητάς τη μοναξιά
κι άλλες φορές σε πνίγει σε σκοτώνει.
Θέλεις να στρίβεις αριστερά και δεξιά
να μην κρατάς πάντα ευθεία το τιμόνι.

Ισορροπίες να κρατήσεις δεν μπορείς
και σε μια τάξη τη ζωή σου να τη βάλεις.
Πόσο αλλάζουν αλήθεια οι καιροί
και τι συμπέρασμα κανείς να βγάλει.

ΜΙΚΡΕΣ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ήταν μια νύχτα του Απρίλη
που σε περίμενα να ρθεις.
Έβρεχε κι ένιωθα στα χείλη
μικρές σταγόνες της βροχής.

Σε τύλιξε όμως το σκοτάδι
σε πήρε κι έφυγες μακριά
και από τότε κάθε βράδυ
παρέα μου είναι η μοναξιά.

Αν θα γυρίσεις δεν θα βρεις
τίποτα απ ότι έχεις αφήσει.
Την ιστορία μιας ζωής
σ ένα λεπτό είχες γκρεμίσει.

Σου εύχομαι νάσαι καλά
ευχές σου στέλνω απ την καρδιά μου
για μένα ήσουνα πολλά
ήσουν ολόκληρη η ζωή η δικιά μου.

μα να θυμάσαι πως σου χάρισα
μία καρδιά γεμάτη αγάπη
κοντά σου χρόνια όμως σπατάλησα
μα εσύ δεν κράτησες από εμένα κάτι.

ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ

Την ψυχή σου γνώρισα κι είδα
όλο το βάθος.
Κάθε ανήλιαγο τόπο της
δίχως να κάνω λάθος.
Την ψυχή σου την γνώρισα
ξέρω κάθε κρυφό της
ξέρω κάθε σημάδι της
κι ότι κρύβει δικό της.
Την ψυχή σου την γνώρισα
κάποια μέρα τ Απρίλη.
Το κλειδί της μου έδωσες
τ όμορφο εκείνο δείλι.
Και αθόρυβα πέρασα
το κατώφλι της θύρας
κι η δική σου μου έμοιαζε
της δικής μου της Μοίρας.
Κι ενώθηκαν για πάντοτε
οι ψυχές μας αιώνια
και μαζί θ αντικρίσουν ε
της ζωής μας τα χιόνια.
Την ψυχή σου την γνώρισα
και κανείς σαν και μένα
δεν μπορεί να την έμαθε
με τα μάτια κλεισμένα.
Την ψυχή σου την γνώρισα
μοιάζει με τη δική μου.
Μήπως τάχα γεννήθηκε
ίδια ώρα μαζί μου.
Ξέρω κάθε γωνίτσα της
κάθε πίκρα και πόνο
κάθε τι που την έκανε
να δακρύσει και μόνο.
Ξέρω κάθε της θύελλα
κάθε πάθος και σκέψη
κάθε βλέμμα δυσνόητο
που σε μένα θα στρέψει.
Με κλειστά πια τα μάτια μου
όπου και να βαδίζω
σε σκοτάδια απέραντα
την ψυχή σου γνωρίζω.

ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΈΝΟΙ ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ

Από ένα παράθυρο κοιτώ τη θάλασσα.
Μια απέραντη μπλε μάζα.
Ο ουρανός βουρκωμένος γκρίζος
έτοιμος να ρίξει το φορτίο του.
Τα σύννεφα βιάζονται να ταξιδέψουν στη γη.
Κουράστηκαν να αιωρούνται.
Θέλουν να ακουμπήσουν τα δάκρυά τους
πάνω στη μολυβένια μάζα της γης.
Εκείνη τα περιμένει.
τα προσμένει στην αγκαλιά της.
Στο βάθος η νοητή γραμμή του ορίζοντα.
Εκεί σμίγει το μπλε με το γκρίζο.
Ένα τοίχος θαρρείς αδιαπέραστο.
Μόνο το σμίξιμο δύο αιώνιων εραστών
σφυχταγκαλιασμένοι για πάντα.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Τα μάτια αναζητούν
χρωματιστές εικόνες.
Στα φύλλα της καρδιάς
γράφονται ωχρές αναμνήσεις.
Σκιρτά η ψυχή στη θύμησή τους.
Ένα αόριστο χαμόγελο ζωγραφίζεται
στα ωχρά χείλη του Φθινοπώρου.
Κάπου κάπου ξεχασμένες ηλιαχτίδες
από τις ρωγμές τ ουρανού
αφήνουν να προβάλουν τα σύννεφα.
Ψιλόβροχο.
Οι στάλες του απαλές νότες
μιας ρυθμικής μουσικής.
Πάνω στις λαμαρίνες των υπόστεγων
σκορπούν μελαγχολία στη ψυχή.
Στην οθόνη της ζωής μας
χάθηκε η εικόνα του καλοκαιριού.
Τέλος εποχής αρχή μιας άλλης.

ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ

΄Ολοι εσείς που ζήσατε
με όνειρα κι ελπίδες
και μια στιγμή χαθήκατε
έτσι στα ξαφνικά.
Σαν να μη ζήσατε ποτέ
σαν στάλες σαν ρανίδες
που πέσατε απ το σύννεφο
στης γης την αγκαλιά.

Σιγά σιγά ξεχάστηκε
η όψη η μορφή σας
όσοι μείνανε γύρω σας
θα σας θυμούνται αχνά
ο χρόνος κλείνει τις πληγές
σβήνει τη θύμησή σας
μα κείνοι που πραγματικά αγαπούν
η καρδιά τους δεν ξεχνά.

ΛΑΒΩΜΈΝΑ ΠΟΥΛΙΑ

Την τέφρα του χρόνου
τη σκόρπισε ο άνεμος της λήθης.
Μερικά απομεινάρια
κρέμονται σαν ξέφτια
περασμένου καιρού.
πάνω στα κλαδιά
μιας φθινοπωρινής μνήμης.
Αχνά όνειρα
κρυμμένα έμειναν εκεί
κάτω από μια ξέθωρη τόλμη.
Λαβωμένα πουλιά
που ποτέ δεν πετάξανε.