Η ΒΡΟΧΗ

Σύννεφα εις τον ουρανό
μαζεύονται μεγάλα
κρύφτηκε ο ήλιος χάθηκε
θ αρχίσει η βροχή
Θ ακούω μελαγχολικά
σαν πέφτει.στάλα στάλα
ένα τραγούδι μοναξιάς
θα λέει στη ψυχή.

Η κάθε μέρα που περνά
ίδια όπως και άλλες
δεν έχουν καμία έκπληξη
όπως πια οι παλιές.
Κάνουν μεγάλα βήματα
και δρασκελιές μεγάλες
περνούν και φεύγουν βιαστικά
.άχρωμες και βουβές

Και τις κοιτώ περίλυπη
χλωμές να ξεμακραίνουν
άδεια τα χέρια μου είναι πια
απ όσα είχα εκείνα
που ομορφαίνουν τη ζωή
κι εφραίναν τη καρδιά
της νιότης μου τα λούλουδα
της νιότης μου τα κρίνα.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Μη με σκλαβώσεις τα πόδια μου Θεέ μου
κι ακίνητα μείνουν σε μία γωνιά.
Μη μ αναγκάσεις να νιώσω ποτέ μου
τη λύπη του κόσμου και τη λησμονιά.
Η χάρη σου ως το τέλος ορθή να μ αφήσει
χωρίς την οδύνη αυτή της ψυχής
να στέκω ορθή σαν το κυπαρίσσι
ορθή ως το τέλος που θα με δεχθείς.
Κι ακόμα Θεέ μου ζητάω μια χάρη
να διώξεις το φόβο που με κυριεύει
την ώρα που η ψυχή μου θε να σαλπάρει
με ούριο άνεμο να ταξιδεύει.
Και όταν μπροστά σου θε να σταθεί
και πέσει στα πόδια σου να σε προσκυνήσει
στο έλεος σου θα αφεθεί
καθώς και στη θεία σου Κρίση.

ΜΗ ΜΕ ΚΡΙΝΗΣ

Φτάνει μια λέξη
για να με μπλέξει
να με τυλίξει
και να με ρίξει το ηθικό.
Δεν με γνωρίζεις
και αν δακρύζεις
δεν θα με μάθεις θα κάνεις λάθη
γι αυτό που κρύβω το μυστικό.
Αν με διαβάζεις όποιος κι αν είσαι
θα απορείς.
Να μην με κρίνεις
μόνο ν αφήνεις
λίγη αγάπη
απ την καρδιά σου
νάρθει σε μένα
αν το μπορείς.

ΕΣΥ ΠΑΤΡΙΔΑ

Σε όσα μέρη έζησα σε όσα μέρη πήγα
πιότερο από σένανε δεν έχω αγαπήσει.
Τα λαμπερά ακρογιάλια σου τα κάλλη σου πατρίδα
σημάδια ανεξίτηλα στο κόσμο έχουν αφήσει.

Τα καταπράσινα βουνά με τα ψηλά σου ελάτια
τις λίμνες και τις θάλασσες που βρέχουν το κορμί σου
όσα πλούτη κι αν μούδειναν και πλουμιστά παλάτια
δεν θα με κάνανε να ζω μακριά απ τη ζωή σου.

Κι αν είχα πιότερη ζωή και σαν πουλί πετούσα
τον κόσμο όλο να έβλεπα τις ομορφιές τα κάλλη
δεν θα με ξελογιάζανε σε σένα θα γυρνούσα
Πατρίδα μου πανέμορφη στην αγκαλιά σου πάλι.

Κι αν με πικραίνεις και πονώ με τα ελαττώματα σου
χωρίς αυτά θα ήσουνα το φως του ήλιου αχτίδα
κι αν φρόντιζες όπως έπρεπε τη γη σου τα παιδιά σου
θα ήσουνα μοναδική στο κόσμο όλο Πατρίδα.

Ο ΗΛΙΟΣ ΧΑΝΕΤΑΙ

Βλέπω τον ήλιο να χάνεται
μια μέρα ακόμη φεύγει μαζί του
μια μέρα λιγότερη από τη ζωή μας.
Προχωρά στο άγνωστο το καράβι
της ζωής μας.
Σε ποιο λιμάνι θ αράξει άραγε.
Απορώ πως μένεις τόσο απαθής
χωρίς ένα δάκρυ για τον ξενιτεμό.

Η ΜΑΝΑ

Ένα χαμόγελο αχνό καρτερικό
πάνω στα χείλη της Μάνας έχει ανθήσει
τώρα που πέρασαν τα χρόνια κι έχει ζήσει
οσα στο νου τηε φέρνει το θυμητικό.

Μα τώρα που το σπίτι  έρημο φαντάζει
οι ήχοι σώπασαν τα γέλια κι οι φωνές
ένα παράπονο μες στη ψυχή φωλιάζει
κυλούν ατέρμονα οι μέρες σιωπηλές.

Το δρόμο απ το παράθυρο κοιτάζει
άδειος. Τα φώτα μόνο αναμμένα
μήπως φανεί κάποια σκιά να πλησιάζει
προσμένει ατέλειωτα με μάτια δακρυσμένα

Περνούν οι μέρες κι όλο σφίγγεται η καρδιά της
ο χρόνος αδυσώπητος την πόρτα της χτυπάει
πως θάθελε να αγκαλιάσει τα παιδιά της
και να τα πει πόσο πολύ τα αγαπάει

ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ

Τις σκέψεις μου γράφω στο χαρτί
είμαι εγώ είμαι αυτή
είμαι αέρας είμαι βροχή
είμαι μιά σκέψη περαστική.
Είμαι μια μέρα με ήλιο με φως
είμαι ένα σύννεφο κρυφός ουρανός
είμαι μια μπόρα μια αστραπή
είμαι εγώ είμαι αυτή.
Είμαι το χάραμα είμαι η αυγή
είμαι η νύχτα είμαι η σιωπή
είμαι το γέλιο  είμαι η κραυγή
είμαι το δάκρυ  είμαι η γιορτή
είμαι εγώ είμαι αυτή.
Σε κάθε ώρα  κάθε στιγμή
αλήθεια η ψέμα ποιός θα μου πει
είμαι εγώ είμαι αυτή
απ τη ζωή περαστική.



.







.

ΜΕΣ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ

Μες στις πλατείες και στους δρόμους καπνογόνα
πνίγεται ο κόσμος στους καπνούς τις μυρουδιές
αυτά συμβαίνουνε στον εικοστό πρώτο αιώνα
σε μία χώρα που είχε αξίες και αρχές

Τώρα κατάργησαν τη λέξη ελευθερία
ψάχνουν για δούλους και υποτακτικούς
τρισάγιο κάνουνε εις τη δημοκρατία
ζούμε σε δύσκολους καιρούς και τραγικούς.

Ω χώρα μου αγνώριστη έχεις γίνει
πως σε κατάντησαν ανάξιοι αρχηγοί
Μα η φλόγα μέσα μας ποτέ δε σβήνει
ούτε η ελπίδα για μια νέα μας αρχή.

Θα σηκωθείς πάλι στα πόδια σου Ελλάδα
όσο κι αν κάποιοι θέλουν να σε αφανίσουν
Στο καλλιμάρμαρο  θα υψώσουμε τη δάδα
κι αυτοί θα ρθούνε να σε ξαναπροσκινήσουν.

ΘΟΛΗ ΕΙΚΟΝΑ

Όταν δεν έχεις τίποτα να πεις
το βλέμμα σου θολό γύρω κοιτάζει.
Πως καταντήσαμε αλήθεια πες μου εμείς
ο λόγος την καρδιά μας να τρομάζει.

Μέσα μου κρύβω ένα μυστικό
ένα ποτάμι που φουσκώνει την καρδιά μου
γιατί έχω τόσα που θέλω να σου πω
κρίμα θαφτήκανε μαζί με τα όνειρα μου.

Κοιτάζω γύρω μου δεν είσαι πουθενά
είσαι χαμένος στα ανήλιαγα σοκάκια
θολή η εικόνα σου από το πουθενά
μονάχα σκόρπια από σένα κομματάκια.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΟΡΑΜΑΤΑ

Βαθιά στη καρδιά μου βρέχει
ποτίζει η γη της ψυχής μου
άρωμα από νοτισμένο χώμα
ξεχύνεται γύρω.
ήχοι ακούγονται κι ανάσες
ανάσες που βγαίνουν από παντού
φυλαγμένα μυστικά σε κελιά.
Πρόσωπα αχνά απόμακρα παρελαύνουν
μπρος από το δικό μου πρόσωπο.
Σκηνές και εικόνες εναλλάσσονται γρήγορα.
Μια γεύση πικρή αφήνει το δάκρυ στα χείλη μου.
Τα μάτια μου ορθάνοιχτα
στα οράματα  του παρελθόντος.
Τα αυτιά μου πιάνουν φωνές σβησμένες
λιμνασμένα ακίνητα νερά
Στο βάθος γνώριμες φωνές μου γνέφουν
πάνω τους ζωγραφισμένη η θλίψη και η μοναξιά.
Κάποιες μου χαμογελούν.
Διαβατάρικα πουλιά και χάνονται στο άπειρο.
Καλώ τον ύπνο να ρθει
μα εκείνος απομακρύνεται σκόπιμα.
Τον καλώ να με λυτρώσει
δεν την μπορώ τη νύχτα
δεν το αντέχω το σκοτάδι.
Εκει κρύβονται όλα τα στοιχειά  του κόσμου
εκεί ραδιουργούν όλα τα κακά πνεύματα.
Ποιο θα επιλέξει εμένα δεν ξέρω
Θέλω να κοιμηθώ για να μην το αντικρίσω.

ΕΛΛΑΔΑ

Ελλάδα αναστήθηκες
αμέτρητες φορές
κι ας έδειχνες πως πέθανες
στις τόσες συμφορές.

Γεννιόσουν απ την τέφρα σου
ζωντάνευες ξανά
δείχνοντας σ όλους τους λαούς
πως ζεις παντοτινά.

Κι έκλεβες τη παράσταση
λουσμένη μες το φως
ενός λαού η ανάσταση
που βλόγαγε ο Θεός

ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Στρώθηκαν με χιονόφυλλα οι δρόμοι
ένας ψυχρός αέρας τα σκορπούσε
λευκή η νύχτα απόψε σιωπούσε
σαν ο ουρανός να ζήταγε συγνώμη.

Λαμποκοπά αστραφτερό σεντόνι
πάνω στη στέγη και τριγύρω αράδες
κρέμονται οι στάλες σαν λαμπάδες
το παγωμένο χρώμα με τυφλώνει.

Γρήγορα πάλι ήρθε ο χειμώνας
και πόσο βιαστικά περνούν οι χρόνοι
παλιά θαρρείς μου φαίνονταν αιώνας
τώρα ο παλιός τον νέο γρήγορα ανταμώνει

ΑΣ ΧΑΡΟΎΜΕ

Λίγος άνεμος φύσηξε
στο λιοπύρι της μέρας
ενώ η νύχτα μας έλουζε
με ιδρώτα καυτό.
λες και τ όνειρα φύγανε
μας τα πήρα ο αγέρας
και μας άφησαν φεύγοντας
παραθύρι ανοιχτό.
Ας μη ζούμε με χίμαιρες
που ποθεί η καρδιά μας
ας χαρούμε τα νιάτα μας
κι ότι φέρουν μπροστά μας.

ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ

Πως να σκουπίσω από τα μάτια σου το δάκρυ
που στο προσκέφαλο μου κάθε βράδυ στάζει
πνιχτή η ανάσα σου στου κρεβατιού την άκρη
μήνυμα στέλνει στην καρδιά μου που σπαράζει.

Μακριά σου είμαι και τα χέρια μου απλώνω
σαν τάχα να μπορούσα να σε φτάσω
μ ένα φιλί τα δάκρυα να στεγνώνω
 κι ακόμα τάχα πως μπορώ να σ αγκαλιάσω.

Μ αλίμονο η φαντασία μου νομίζει
μακριά σου είμαι τίποτα δεν κάνω
παρά μαζί σου μόνο να δακρύζει
τον εαυτό μου κάθε βράδυ πιάνω.

ΓΚΡΙΖΑ ΣΗΜΑΔΙΑ

Είπα να γράψω
ατέλειωτες της μνήμης μου ιστορίες
που κλείδωναν την πόρτα της ψυχής


Κι έτσι να κλάψω
πάνω στις ταφόπετρες τις κρύες
που θάφτηκαν στο κύμα της σιωπής.


Για να ξεχάσω
εικόνες ζωηρές που χαραχτήκαν
σκληρά στο πίσω μέρος της καρδιάς.


Και να πετάξω
στ όνειρο της λήθης που χαθήκαν
πάνω απ τα κύματα της λησμονιάς.


Όμως ο χρόνος δε συμμάχησε μαζί μου
κι έγιναν γκρίζα τα σημάδια της ψυχής μου. 

ΣΤΟΧΑΣΟΥ

Κλείσε τα μάτια και στοχάσου
τα ωραία χρόνια τα παλιά
που ήταν γλυκιά η ανεμελιά
κι αφροντισιά  γεμάτα.

Τότε που ήσουνα φαντάσου
γεμάτος όνειρα κι ορμή
κι είχες ολόισιο το κορμί
αγνή ψυχή και νιάτα.

Τότε που βράδια στα όνειρα σου
από του πόθου τον καημό
ρούφαγες άγουρο χυμό
κι όπως τα χελιδόνια


τιτίβιζες απ τη χαρά σου.
Μα ο γέρο χρόνος που κυλούσε
από μακριά χαμογελούσε
με πονηριά και καταφρόνια.


Τώρα θλιμμένος και σκυφτός
ζητάς απ τη ματιά που πέφτει
παρηγοριά μες στο καθρέφτη
και ξαναβλέπεις σκεφτικός
παλιές χαρές και καταιγίδες
μες στου προσώπου τις ρυτίδες.

ΑΠΟΨΕ

Απόψε το φεγγάρι αργεί να βγει.
Σκιές απόκοσμες θαρρείς πως περπατούνε..
Αλαφροτρέμει απ το φόβο της η γη
και μύρια άστρα από ψηλά τη χαιρετούνε.

Ψίθυροι ακούγονται ο αγέρας τους σκορπά.
Η νύχτα αφουγκράζεται τον κάθε ήχο
μιλούν αναμετάξυ τους των δένδρων τα κλαδιά
και το ρυάκι τραγουδά χαρούμενο ένα στοίχο.

Κλαίει ο γκιόνης της νύχτας το πουλί.
Η Κουκουβάγια ζαρώνει στη φωλιά της
κάποια φωνούλα ένα κλάμα από παιδί
το νανουρίζει η μάνα του στη τρυφερή αγκαλιά της.

Διαβαίνει η ώρα στου χρόνου τη ροή
σέ λίγο το ξημέρωμα θα υψώσει το μαντήλι
κι αν το φεγγάρι απόψε άργησε να βγει
σε λίγο μ ένα χαμόγελο ο ήλιος θ ανατείλει.

Θε να σκορπίσουνε οι άυλες σκιές
οι ψίθυροι  θα σβήσουν θα χαθούνε
φωνές θ ακούγονται από παντού φωνές
που το ξημέρωμα γλυκά θα τραγουδούνε..

ΑΝΑΜΝΉΣΕΙς

Ε πέρασα απ το στενό που άλλοτε περνούσες
οίδα το σπίτι το παλιό να είναι γκρεμισμένο
μαζί με τα ερείπια της μνήμης μου σβησμένα
Όλα ζωντάνεψαν με μιας και θάρρεψα πως ζούσες

Μέσα μου εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάτι θείο
σαν κάτι αλαφροΐσκιωτο να μ άγγιξε απαλά
και η καρδιά φτερούγισε κι ένιωσα σιωπηλά
δύό δάκρυα να σταλάζουνε σ ένα στερνό αντίο.


Αντίο είπα στα όνειρα στη νιότη στην αγάπη
που ήταν τόσο ιδανική και τόσο αγνή θεέ μου
πως θα μπορούσα να σκεφτώ αλήθεια εγώ ποτέ μου
πως δεν θα ήταν η ζωή από εσέ γεμάτη.


Αλήθεια να με σκέφτεσαι εσύ όπως εγώ
στα χρόνια αυτά που πέρασαν πως ζούσες πως να ξέρω
Ποτέ μου εγώ δεν έπαψα στιγμή να σ αγαπώ
και κάθε που θυμάμαι  πονώ και υποφέρω.


Ποιος απ τους δυο μας έφταιξε η και οι δυο μαζί
στο πεπρωμένο ήταν γραφτό για πάντα να χαθούμε
κι αν πληγωμένοι ζήσαμε σε τούτη τη ζωή
μπορεί στις Πύλες τ ουρανού ξανά ν ανταμωθούμε.

ΠΕΣ ΜΟΥ

Έλα παιδί μου κάθισε
δίπλα και μίλησε μου.
Πες μου τι έχεις στη καρδιά
γιατί βαρυγκωμάς.


Τα μάτια μου απ'ο πάνω σου
δεν έστρεψα ποτέ μου
και με τα μάτια της ψυχής
σε βλέπω όπου κι αν πας.


Κανένας ποιο πολύ από με
δεν θα σε συμπονέσει
ούτε και την κατάλληλη
θα δώσει συμβουλή.


Ό κόσμος είναι άσπλαχνος
κι αν θα σε δει να πέσεις
θε να σε σπρώξει γιόκα μου
ακόμη ποιο πολύ.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΙΡΤΗΜΑ

Ήσουν το πρώτο σκίρτημα
που ένιωσα για σένα.
Μικρή παιδούλα
με άδολη καρδιά.

Ήσουν το πρώτο όνειρο
που έσβησε για μένα
όπως του Μάη
η πρωινή δροσιά

Κάτω απ το φως
του αχνοφέγγαρου
όρκους πολλούς
είχαμε δώσει.

Και ορκιστήκαμε
στο αστροφέγγισμα
μην την αγάπη μας
κανείς προδώσει..

Πλάσαμε όνειρα
και σχεδιάζαμε
για τη ζωή μας
δίναμε υπόσχεση
και τη σφραγίζαμε
με το φιλί μας.

Μα ύστερα κλάψαμε
πάνω στον τάφο της
το θάνατο της
με κείνη χάθηκε
και η δική μας η αθωότης

Πόσες φορές
κλείνω τα μάτια μου
κι όλο θυμάμαι
το πρώτο σκίρτημα
.με την ανάμνηση
αποκοιμάμαι.

Μα κι αν τη πρώτη μας
εκείνη αγάπη
κλάψαμε τόσο
πάλι θα ήθελα
το πρώτο σκίρτημα
να ξανανιώσω.

ΑΝ ΔΕΝ ΕΊΣΑΙ ΔΙΠΛΆ ΜΟΥ

Αν δεν είσαι δίπλα μου τα χάνω
περπατώ μονάχη στα τυφλά
και στο τέρμα μου ποτέ δε φθάνω
χάνομαι στου δρόμου τα στενά.

είσαι η δύναμη μου και το ξέρεις
σου το λέω και μην απορείς
κι αν σε έκανα να υποφέρεις
ξέρεις πάντα εσύ να συγχωρείς.

Αν σε κούρασαν τα σφάλματα μου
το μετάνιωσα τ ομολογώ.
Σου προσφέρω τώρα την καρδιά μου
δεν την παίρνω πίσω πια εγώ.

ΑΤΙΤΛΑ

Δεν θέλω τίποτα να πάρω
που δεν μου ανήκει.
ούτε να μου χαρησθεί
από υποχρέωση.
Τα εύκολα παίρνονται
χωρίς αξία.
Τα βουνά κατακτώνται
με κόπο.
Και η ζωή κερδίζεται με μάχες.
Στα δύσκολα νιώθω 
ότι υπάρχω.


-----------------------
Γέμισε Θεέ μου ο κόσμος
σκλαβωμένα περιστέρια
κι η Ειρήνη όλο πέφτει 
σε κατάθλιψη βαθιά.
Χάθηκε κρίμα η αλήθεια
ο κόσμος γέμισε ψευτιά.
Πόσες φορές σ αναζητώ
στης μοναξιάς μου τ αγκιγμα
στης μοίρας το περπάτημα
στης θλίψης το κενό.

ΤΟΠΕΠΡΟΜΕΝΟ

Πολλές φορές σκεπάζω την ψυχή μου
με μια περαστική ελπίδα
σε κάθε μπόρα η σε καταιγίδα
που φέρνει ο Θεός μπροστά μου.

Κι άλλες φορές ελευθερώνω την καρδιά μου
σαν το πουλί που σε κλουβί είναι κλεισμένο
πως να ξεφύγει  όμως απ το πεπρωμένο
που τόχει γράψει η μοίρα η δικιά μου.

ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ

Ήθελα μόνο ένα αντίο
έστω κρυφό έστω στερνό
σ όσα δεν έχουν γυρισμό
και αφορούν εμάς τους δύο.

Σε μια νύχτα φωτισμένη
απ τα καντήλια τ ουρανού
ψαλμούς ν ακούω εσπερινού
νάναι η ψυχή μου αναπαυμένη.

Παράπονο αχνιστό στο νου οι σκέψεις
η σιωπή φυλάκισε και πάλι την αλήθειες
πως απ το θάνατο να ξαναζωντανέψεις
τα όνειρα και τις χαρές τις κρύφιες.

ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ

Πως να σας φτάσει εσάς κανείς
βουνά του μαΐστρου λόγου
τάλαντα περιζήτητα
κοσμείτε τη ζωή μας.
Μαργαριτάρια ακριβά
απλώνονται τα λόγια
σ αυτούς που οι ψυχές διψούν
δροσιά από σας να πάρουν.
Και γω τα λόγια σας ρουφώ
σα βάλσαμο με γιάνουν
απ την αρρώστια της ζωής
τον ξεπεσμό  τ ανθρώπου.

ΗΡΘΕΣ

Ήρθες σαν νύχτα όμορφη

ντυμένη μεν αστέρια.

Ήρθες σαν όνειρο γλυκό

κι έφυγες την αυγή. 

Πως χάνονται τα όνειρα

πετούν σαν περιστέρια

αφήνουν πάντα πίσω τους

μια φωλιά αδειανή..

Ήρθες σαν καταιγίδα

σαν μπόρα σαν αστραπή

δεν πρόλαβα δεν είδα

πως στην καρδιά μου είχες μπει.

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τρεχούμενο νερό της βρύσης.
Κελάρυσμα πουλιού λαλιά.
Ηλιοβασίλεμα της δύσης
στόν ουρανό μια ζωγραφιά.

Απ το νερό σου ξεδιψάω.
Απ τη φωνή σου ηρεμώ.
Από τη ζωγραφιά μεθάω
δοξάζω τον Δημιουργό.

Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ

Κατάχαμα καθότανε στου δρόμου τη γωνία
ένας ζητιάνος ολημερίς απλώνοντας το χέρι
και με τρεμάμενη φωνή γεμάτη αγωνία
παρακαλούσε κι έλεγε  πόσο πολύ υποφέρει.

Δώστε σε μένα το φτωχό σε σας ο Θεός να δίνει..
Ευχές πολλές ε σκόρπαγε εις τους περαστικούς
κι αν κάποιος δεν του έδινε καμιά ελεημοσύνη
μουρμούριζε από μέσα του χίλιους αφορισμούς.

ΖΗΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΜΟΥ

Ζήσε με την εικόνα μου
και γω με τη δική σου.
Άσε ταξίδι μακρινό
να κάνει η θύμηση σου.
Σ εκείνα που αφήσαμε
στου χρόνου πάνω τη ράχη
αφού η ζωή μας θέλησε
να περπατάει μονάχη.
Εμείς δεν το θελήσαμε
μονάχη της η μοίρα
καθόρισε τα σύνορα
μας έβαλε φραγμούς
δεν είχαμε τη λογική
δεν είχαμε την πείρα
είμαστε νέοι άπειροι
γεμάτοι δισταγμούς.

---------------------
όταν κλείνω τα μάτια μου
η αγάπη μου φτάνει
για όλο το κόσμο
και για σένα που είσαι το κέντρο του.

ΟΤΑΝ

Της λευτεριάς το χάραμα
μια μέρα θ ανατείλει
σαν οι λαοί θ ανοίξουνε
τα μάτια τους ξανά.
Θα είναι η μέρα που ο Θεός
το φως σε μας θα στείλει
όταν δικά του πλάσματα
γίνουμε αληθινά.

Όταν αυτός μας χάριζε
αγάπη περισσή
κι όταν αυτός περπάτησε
με τον σταυρό στον ώμο
δεν ένιωσαν οι άνθρωποι
ούτε εγώ ούτε εσύ
πως η αγάπη η αληθινή
είναι η δική του μόνο.

ΠΟΙΟ

Ποιό είναι το νόημα της ζωής
όταν τσαλακώνεις την ίδια τη ψυχή σου.
Που είναι το άνοιγμα του μυαλού σου
όταν περνά από μικροσκόπιο
και το μικρό σκουπιδάκι.
Που είναι η φιλοσοφία της υπεράνω σκέψης
όταν σε παρασέρνει η καθημερινότητα.
Ο λαβύρινθος της αβεβαιότητας.
Είσαι σαν ένα εκκρεμές που κινείτε συνεχώς
χωρίς ν αποφασίζει
που πρέπει να σταματήσει κάποτε.
Θέλει τόλμη και γενναιότητα
τη ζωή να δαμάσεις.
μην την αφήσεις να σε πληγώσει
με τα άκριτα λάθη της
με το όπλο της αδικίας.

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Σαν το κεράκι το μικρό
θα τρεμοσβήνω
την ώρα που προσμένω για να ρθεις
τον νου μου αφήνω
ελεύθερο να κυνηγά την κάθε ώρα
μη ξεφύγει
κάθε στιγμή κάθε λεπτό
πληγή μ ανοίγει.
Κι όσο αργείς μες στη βροχή
μόνη στο κρύο
φοβάμαι μήπως  η καρδιά
σαν ειν αργά μου πει αντίο

ΑΚΟΥ
Άκου το τραγούδι
που η ψυχή μου
θα σου πει.
Δεν υπάρχουν λόγια
μόνο μουσική.
Όμως κατ ευθείαν
στη καρδιά θα μπει