ΦΘΗΝΟΠΟΡΙΝΗ ΛΑΜΨΗ

Πέφτει το σούρουπο
στη γυμνή από δένδρα γη.
Μια ψυχρή φθινοπωρινή λάμψη.
κουρασμένη θλίψη
Ταξίδεψε τόσο δρόμο μαζί μου.
Κι όμως. Αισθάνομαι στις φλέβες μου
τη θερμή προσδοκία
μιας καινούργιας ευτυχίας.
Ο ήλιος πρόβαλε ξανά.
Μοιάζει να ξεπλένει την πόλη.
Την κάνει ν ασιμήζει από καθαρότητα
στο βαθύ της γκρίζας παγωμένης αυγής.
Χύθηκε στη ψυχή μου μια ζέση.
Ο μικρός της κόσμος κατοικήθηκε πάλι.
Ο κόσμος είναι μια σκιά.
Δεν διαβάζεται δεν νοείται.
Οι λέξεις δεν έρχονται μόνες
στέλνουν έναν ψίθυρο έναν αχό
στο κέντρο τ ουρανού
με τις τσέπες γεμάτες αινίγματα.
Η φαντασία μου ταξιδεύει
πέρα από το όριο της πόλης.
Προχωρεί σαν μεθυσμένη
μέσα στον τρομερό απέραντο κόσμο.
Όταν η ψυχή σου δεν ξέρει
παρά μόνο να τρικλίζει.