ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΣΠΙΤΙ

 ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΣΠΙΤΙ

               

   Ποίηση Μαργαρίτα Πόδα       Σύνθεση-Ερμηνεία Ελευθερία Μεταξά

MONO ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ

Μη μου ζητάς να σ απαντήσω
δεν έχω τίποτα να πω.
Τίποτα να σου εξηγήσω
μόνο ένα όνειρο αγαπώ.

Μονάχα εσένα να ρωτήσω
που χάθηκες τόσο καρό
και θέλεις πίσω να αφήσω
όλα εκείνα που πονώ.

Έχει καθίσει η αγάπη
μες στη καρδιά παντοτινά
όμως το δάκρυ από τα μάτια
δεν σταματά ν αργοκυλά.

Αφού η πίστη έχει φύγει
από εσένα τώρα πια
και μια πληγή μέσα μου ανοίγει
η μοναξιά είναι συντροφιά.

Δεν έχει πλέον σημασία
δίπλα σου έζησα καιρό
Δεν σε κατάλαβα αυτή είναι η ουσία
χαράμισα τα χρόνια μου θαρρώ

TO TIMHMA

Τώρα που σκέπτομαι ξανά
μία ζωή πια περασμένη
τα λάθη της ήταν πολλά
και μια αγάπη πια χαμένη.

Ήταν τα όνειρα πολλά
μα μας τα ζήλεψε ο χρόνος
είμασταν πλάσματα δειλά
μας άφησε η μοίρα μόνους.

Σε μία κάμαρη κλειστή
και ένα δάκρυ να κυλάει
η μοναξιά κυκλοφορεί
και μοναχά αυτή μιλάει.

Είναι το τίμημα βαρύ
για δυο ψυχές που θελαν μόνο
αυτή η αγάπη που είχαν βρει
να διαρκέσει μες στο χρόνο.

Και να απόψε στη σιωπή
ξανά γυρίζουν όλα πίσω
όμως ο χρόνοε θα μου πει
είναι αργά για να δακρύσω.

Το τέλος έχει κάθε αρχή
κι ο πόνος τη καρδιά τρυγάει
κι όσο κι αν κλαίει η ψυχή
κι όσο κι αν η καρδιά πονάει.

MOΝΑΞΙΑ.

Έμεινα μόμη
σαν ανεμώνη
μέσα στο κρύο
στη παγωνιά.
Θέλω να γείρω
μα όλα τριγύρω
είναι απέραντη ερημιά.
Τα όνειρά μου
φύγαν και κείνα
τα πήρε κύμα
πολύ μακριά.
Έμεινα μόνη
χωρίς τιμόνι
βαδίζει πλέον η καρδιά.
Χ.ανω το δρόμο
σταυρό στον ώμο
θα κουβαλάω
κάθε φορά.
Έχω γεράσει
και έχω χάσει
αυτά που δίναν
σε με χαρά.
Νιώθω μονάχη
όπως οι βράχοι
που τους χτυπάνε
τα κύματα.
Φύγαν τα χρόνια
σαν χελιδόνια
κι αφήσαν πίσω
συντρίμματα.
Μάθε ψυχή μου
αυτή ειναι η ζωή μου
στην κατηφόρα
δεν σταματάς
Μα εσύ στολίσου
γιατί θυμήσου
έτοιμη νάσαι
εκεί που πας.

ΕΦΥΓΕΣ

Έφυγες και έκλεψες όλη τη χαρά μου
τίποτα δεν έμεινε όλα έχουν χαθεί
μόνος μου σαλπάρισα με τα όνειρά μου
σε μεγάλα πέλαγα είχα ανοιχθεί.

Ένα ακυβέρνητο ήμουνα καράβι
της ζωής τα κύματα πάνω μου χτυπούσαν
Κάποιο φάρο πρόσμενα να δω μες στο σκοτάδι
κι όλο σε περίμενα κι όλο σε ζητούσα.

Τώρα πια κουράστηκα κάπου θε ν αράξω
σε λιμάνι απάνεμο νάβρω μια γωνιά
γιατί είναι ανώφελο άλλο να σε ψάξω
πριν τρελοί αέρηδες μου σκίσουν τα πανιά.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ

Πως μπορώ πια να σου μιλήσω
είναι η καρδιά πλέον κλειστή
ούτε τα χείλη να φιλήσω
ούτε πια όρκους να σου πει.

Κρατώ μονάχα ένα βλέμμα
μόνο εκείνο το κρατώ
και κείνο ξέρω είναι ψέμα
μα θα το έχω φυλαχτό.

Το θέλω για να μου θυμίζει
πως είναι τάχα η ζωή
όπως θέλει εκείνη τα γυρίζει
και μας αφήνει μια πληγή.

ΣΑΝ ΟΡΑΜΑ

Σαν όραμα θα ήθελα
ξανά να σ αντικρίσω.
Η προσμονή τυραννική
είναι για την καρδιά.
Κι όταν αθέλητα γυρνώ
και βλέπω πάλι πίσω
τότε νιώθω με δέρνουνε
της λύπης τα κλαδιά.

Βλέπω τον δρόμο έρημο
και σκοτεινό και κρύο.
Μένουν όλα ασάλευτα
ασάλευτη κι εγώ
Ποια μοίρα ποία με κυνηγά
σε έρημο τοπίο
που χείμερες και όνειρα
μάταια κυνηγώ.

Πόσες φορές πια ξάγρυπνος
με κουρασμένα μάτια
στην φαντασία έπλαθα
από σε μια ζωγραφιά
και κείνη ολόφωτη μπροστά
σαν μυθική νεράιδα
επρόβαλε σαν όνειρο
αιθέρια ομορφιά,