ΦΙΛΕΡΗΜΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Μαζεύω τα πεσμένα φύλλα του ήλιου
πάνω τους θα γράψω ένα τραγούδι.
Θα τρέξω εκεί που πρωτ άκουσα τη φωνή σου.
Θα τρέξω εκεί που πηγαίνει σφυρίζοντας ο άνεμος
Μες στη σιωπή μιας ατέλειωτης μοναξιάς.
Δεν θα βρει εμπόδιο το τραγούδι μου.
Ο Αυγερινός θα φέγγει τον δρόμο του
καθώς ο άνεμος θα το ακουμπήσει στα πόδια σου.
Μέσα σε κάθε στοίχο μου και ένα θολό ποτάμι.
Πάντοτε σκοτεινό και μισοφωτισμένο.
Θυμάμαι το πρόσωπο σου ένα ΦΙΛΈΡΗΜΟ ΦΕΓΓΆΡΙ!

OI NEOI

Απελπισμένοι οι νέοι αφήνουν ε τη γη τους
με μια αβέβαιη ελπίδα φορτωμένοι.
Αθέλητη από κείνους η φυγή τους
από την ίδια την Πατρίδα τους διωγμένοι.

Με μάτι αδειανό και βήμα τσακισμένο
τους σπρώχνει η μοίρα.Μα η ψυχή πίσω τους γυρίζει.
ο τι ονειρεύτηκαν το είδαν προδομένο
Σειρήνα η ξενιτιά στ αυτί τους ψιθυρίζει.

Το πλοίο χάνεται στου απείρου το σκοτάδι
και οι ψυχές τους βουλιάζουν ε στη θλίψη
να ξαστερώσει ο ουρανός δεν βλέπουνε σημάδι
και η αυγή το πρόσωπο της έχει κρύψει.

Τα νιάτα φέρανε ως του γκρεμού το χείλος
Στα στήθη τους παράπονο μια ανοιχτή πληγή.
Ζει στην ψευδαίσθηση ο γείτονας κι ο φίλος
παράδεισο ονειρεύεται την ξένη γη.

Με σπαραγμό κρατώντας τη βαριά καρδιά τους΄
Οι μάνες έρμες και μονάχες
ξεπροβοδούν στα ξένα τα παιδιά τους
αντί για την Πατρίδα. Για τη ζωή θα δώσουνε τις μάχες.

Ποιος θα σ ακούσει όσο κι αν φωνάξεις
και σε ποιους τόπους το δίκιο σου θα βρεις.
Κι αν με τα βρόχια της οργής σου θα σπαράξεις
για όσα σε πνίγουν σε πονάνε.Να διώξεις δεν μπορείς

Μα πάνω απ τη μοίρα τη στεγνή που την ορμή την κόβει
Ένας λαός ηρωικός δεν τον λυγίζουν φόβοι.
Γιατί η ψυχή του ορθώνεται περήφανη μονάχη
πιστεύει νικητής θα βγει και από αυτή τη μάχη.

ΔΕΝ Σ ΕΧΩ ΔΕΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.

Δεν σ έχω δει στο πρόσωπο
μόνο απ τις εικόνες
που άνθρωποι ζωγράφισαν
όπως σε φαντασθήκαν.
σε γνώρισα απ τα γραφτά
κι από τους θείους λόγους
κι έγινες πίστη μου βαθιά
στήριγμα της ζωής μου.
Στα άλυτα προβλήματα
σε  σένα έχω ελπίδα
προσεύχομαι σε ταπεινά
πάντα να με βοηθήσεις.
Παίρνω από σε τη δύναμη
ν αντέξω κάθε πόνο
και ΣΥ πάντα απλόχερα
ΘΕΈ ΜΟΥ μου τη δείνεις
κι ας ξέρω πως πολλές φορές
δεν είμαι άξιος σου.
Μα η μεγαλοσύνη σου
τα πάντα συγχωράει
γιατί είναι η αγάπη σου
απέραντη μεγάλη.
Τα σφάλματα μας συγχωρείς
κι επιεικώς μας κρίνεις.
Αναρωτιέμαι αληθινά
πόσο θα μας αντέξεις.
Πολλές φορές σαν πρόβατα
απολολά σκορπάμε
η πίστη μας κλονίζεται
και χάνουμε το δρόμο .
Αυτόν που ΣΥ μας δίδαξες
είναι ο ασφαλής κι ο ίσιος.
.

ΑΝ ΗΡΘΑ ΑΡΓΑ

Αν ήρθα αργά δείξε μου κάποιο δρόμο.
Γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ.
Η ζωή είναι μικρή για ν αρχίσω απ την αρχή.
Κάθε μέρα περνά αλλιώτικη απ την άλλη
σβήνει αθόρυβα όπως ήρθε , Περαστική σκιά.
Ένα κενό ανταριάζει το είναι μου
και είναι ανεμπόδιστο της μοναξιάς τ αγέρι
Ας ήταν να φύγω μακριά σου χωρίς τύψεις.
Η φυγή είναι για τους νικημένους.
Ψάχνω αδιάκοπα μία έρημο
χωρίς ένα σφύριγμα τρένου
ένα καπνό που αντιστέκεται στον άνεμο΄
με αποσκευές την ελπίδα το όνειρο
και προορισμό κάποιον άλλο ουρανό.
Ίσως με το τραγούδι μιας ψυχής
που σάστισε τη φυγή της
θα ξαναγυρίσει πίσω απαρατήρητη
Ίσως ξανακούσεις τη χροιά. του γέλιου μου
με μια μικρούλα προσευχή αγέννητη
μέσα στην καρδιά μου για σένα.
Με πρόσωπο κρυμμένο πίσω από τις μνήμες σου
θα μπορέσεις να μ αναγνωρίσεις
βάζοντας τον ίσκιο μου στο προσκεφάλι
ώσπου να μάθουν οι ουρανοί το όνομα της οργής σου.
Μην είσαι στο λιμάνι όταν φεύγουν τα πλοία
είναι σαν αποχαιρετάς μία ζωή.
Σε κάποιο από αυτά ίσως είμαι και εγώ
όταν η μοίρα αποφασίσει τη φυγή μου,

ΑΣΤΡΟΦΕΓΓΙΑ ΜΟΥ

Αστροφεγγιά μου έλα πάλι
της νύχτας διώξε τα σκοτάδια
ελπίδας φέρε μας σημάδια
και τις σκιές πια να σκορπίσεις.
Να νιώσει ανάλαφρη η ψυχή μας.
Αν τύχει πάλι και ξεχάσεις
η και τον δρόμο σου αν χάσεις
ζήτα βοήθεια απ το φεγγάρι
να βγει κρυφά κι αυτό να πάρει
της νύχτας τη μαυροντυσιά,
Το φως του γύρω να σκορπίσει
αυτό θα ήταν κάποια λύση
στου κόσμου την απελπησιά.

ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ

ο, τι ήταν δικό μας
το ξεχάσαμε
κι ούτε αρχή ξανά θα γίνει.
Μια ήρεμη ζωή ζητούσαμε
τη χάσαμε
μα κάποια σπίθα στη καρδιά
δε σβήνει.
Εκείνη μας θυμίζει τη φωτιά
που άναψε.
Μα ο καπνός τα μάτια μας
βουρκώνει.
Θολή η μνήμη στις εικόνες
σκόνταψε
και τοίχο αδιαπέραστο
σηκώνει.
Ξανοίγει ο ουρανός τα μαύρα
σύννεφα
ένα αεράκι πρόσκαιρο
φυσάει.
Λιγάκι φως στο βάθος
διαγράφεται
τη μνήμη να ζωντανέψει
αποζητάει,
Ο χρόνος άρχοντας
ανίκητος
μαραίνει ότι ανθίζει
μοιραίος και αδυσώπητος
το παρελθόν το αφανίζει.
Κι εσύ ψυχή μου χαμένη
τριγυρνάς.
που νάυρω τόπο
να σε ησυχάσω
Μία γωνιά χωρίς τριγμούς
να μην πονάς.
Ξέρει κανείς πέστε μου
που να ψάξω!!!!

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Αλλιώς φαντάστηκα να ζήσω τη ζωή μου
χαρές λουσμένες στης σιγής το δάκρυ
νάχει σκεπάσει τον κρυφό καυμό μου
τ άλλα απόμερα να ζούνε σε μιαν άκρη.
Και συ σαν όνειρο στον νου μου που διαβαίνει
ο ίσκιος σου κοντά μου πάντα νάναι
σα φλόγα του κεριού νάσαι αναμμένη
παρέα μου τις νύχτες που κοιμάμαι.
Αλλιώς φαντάστηκα να ζήσω τη ζωή μου
γύρω σφυρίζουν της μοίρας μου οι ανέμοι
και χιλιοσπούν το δένδρο μου με βία
πως της ψυχής μου πέφτουνε τα φύλλα
ξερό κλαδί η καρδιά μου σιγοτρέμει.
Η αγωνία μέσα μου με πνίγει
του χρόνου γρήγορα γυρίζει η ανέμη
άξαφνα γύρω γύρω με τυλίγει
με δένει η κοινωνία η χαλασμένη.

ΒΟΥΝΑ

Βουνά περήφανα βουνά
φρουροί εσείς της Γης μας
κεντά ο ήλιος της κορφές
με του φωτός το βέλος.
Το ξαφνικό αντιλάμπισμα
σκορπάτε απ άκρη σ άκρη
με τ απαλό αχνόδροσο
σας ραίνει η Σελήνη.
Η μυρωδιά απ τ αγριολούλουδο
ξεχύνεται ως τ άστρα
και οι Αετοί στις κορυφές
από ψηλά αγναντέβουν.
Τα πράσινα τα έλατα
στολίζουν τις θωριές σας.
Τα γάργαρα και δροσερά
νερά. Πάνω από σας κυλάνε.
Νεράιδες και Ξωθιές μαζί
χοροπηδούν στις ράχες
κι ακούν κρυφά τι σιγολέν
οι μαγεμένοι τόποι.
τα χοροτράγουδα Ξωθιών
λαλήματα Νεράιδων.
Βουνά πανύψηλα βουνά
τους μύθους τους μπερδέψατε
μαζί με τις αλήθειες
σε σας κατοίκισαν Θεοί
του σύμπαντος δυνάμεις
μπροστά σας οι κοινοί θνητοί
στεκόμαστε με δέος.

Ο ΔΡΟΜΟΣ

Σαν το πουλί βάραιναν τα φτερά μου
η έρημη ζωή τάχει λυγίσει
χαράς πνοή δεν έχει αφήσει
στα σύννεφα σκόρπισαν τα όνειρα μου.

Και σκεφτικός βαδίζω πια στο δρόμο
τι τάχα απ όλα αυτά έχει απομείνει
ένα δισάκι πίκρες κουβαλώ στον ώμο
να ξαποστάσω τώρα θέλω τη γαλήνη.

Λίγες χαρές μου μείναν στη πορεία.
Αυτές αξίζει μόνο να θυμάμαι
γιατί αλλιώς θα μένω με την απορία
γιατί τα βράδια δεν κοιμάμαι!!

ΠΡΟΧΩΡΑ.

έχεις καιρό να φτάσεις στην Ιθάκη
την αγριάδα του πελάγου και τ ανέμου
μη φοβηθείς ποτέ σου γιέ μου.
Μπόρα να λες και θα περάσει
η θύελλα θε να κοπάσει.
Όπου βρεθείς και όπου νάσαι
πάντα αυτό να το θυμάσαι
Εχεις καιρό για την Ιθάκη.
Να ρίξεις άγκυρα. Μα τώρα
με του Θεού τη δύναμη προχώρα.

ΣΤΑ ΦΤΕΡΑ Τ ΑΝΕΜΟΥ

Έρχεσαι γλυκά σαν Καλοκαίρι
απόψε σαν της άνοιξης τ αγέρι.
Δίχως κρασί η ψυχή μου έχει μεθύσει
στον νου μου απόψε έχεις καθίσει
και πάνω στα φτερά τ ανέμου
πετάς τις νύχτες πάνω Θεέ μου.
Σκήψε και την καρδιά μου αφουγκράσου
ψελλίζει πάντα τ όνομα σου.
Μα σαν το ξημέρωμα χαθείς και πάλι
θ αφήσεις αποτύπωμα στο προσκεφάλι
το δάκρυ που απ την ψυχή έχει κυλίσει
σαν του ονείρου τ άγγιγμα την έχει αφήσει.