ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ

Δεν έχει άλλο δρόμο
πέρα απ το πουθενά.
Είναι καλύτερα να ταξιδεύεις
γεμάτος ελπίδες.
παρά να φτάνεις στον προορισμό σου.
΄Ολα μοιάζουν τότε
σαν να έχουν κλειστεί
στη σελίδα ενός βιβλίου.
Εκεί σε υποδέχεται
μια απέραντη σιωπή
Μέσα στα μάτια φωλιάζει
το χρώμα της κούρασης΄
Ένα χλωμό ηλιόφως
μιας χειμωνιάτικης μέρας
θα κλείσει τη ζωή
μέσα σε μια κάψουλα
και τότε θα προτιμάς
ένα ταξίδι χωρίς προορισμό.

ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ

Να θυμάσαι τα χρόνια εκείνα
και τις όμορφες τότε στιγμές
είχα ρόδα στον κήπο και κρίνα
είχα δάφνες και Πασχαλιές.

Τώρα τίποτα δεν έχει μείνει
απ του κήπου την ομορφιά
μας τα παίρνει η ζωή ότι δίνει
και ασπρίζει τα μαύρα μαλλιά

.Μια ανάμνηση μένει μονάχα
συντροφιά στη κρυφή μοναξιά
που μας κάνει να νιώθουμε τάχα
μια ψευδαίσθηση νιότης ξανά.

Να θυμάσαι τα χρόνια εκείνα
και της νιότης εκείνες στιγμές
από κει που έχεις μείνει ξεκίνα
θαύρεις άλλες στο δρόμο χαρές.

Κι αν τα μαύρα μαλλιά σου ασπρίσαν
στον καθρέφτη φανήκαν ρυτίδες
είναι τα χρόνια που σημάδια αφήσαν
στη ζωή από τόσα που είδες.

Χαμογέλα λοιπόν μη λυπάσαι
κι ότι φέρει η ζωή να δεχθείς
δίχως θλίψη να τα θυμάσαι
σκέψου ζεις για να τα θυμηθείς.

ΤΟ ΘΟΛΟ ΧΡΩΜΑ

Η αγάπη δεν ταιριάζει στους νωθρούς'
Αυτούς τους εγκαταλείπει σε κάποιο σημείο.
Λίγες ώρες αποφασίζουν για μια ολόκληρη ζωή.
Η πρώτη ιδιότητα της αγάπης είναι η δύναμη.
Μέσα στα μάτια σου είδα να φωλιάζει
το θολό χρώμα της κούρασης.
Τρύπωσα στα  κελάρια της θλίψης σου.
Αφέθηκες τυλιγμένη στο μυστήριο της σιωπής.
Η μοναξιά και η συντριβή μαραίνουν
το λουλούδι της αγάπης.
στη θύμηση μένει μόνο το χρώμα.
Η υπέρμετρη ακαμψία του μυαλού
πνίγει τη φωνή της καρδιάς..
Μην αφήνεις την ψυχή σου έρμαιη του παρελθόντος.
Κλείσε τις πύλες της σκέψης
στην παραβίαση της μνήμης.
Μην ταξιδεύεις μακριά
από τον προορισμό της ψυχής σου.
Ακολούθησε την καρδιά σου
είναι το κέντρο του πνεύματος.

ΤΟ ΓΙΑΣΕΜΙ

Έχω λουλούδια στην αυλή
και ένα άσπρο γιασεμί
στο παραθύρι πάνω.
Στη πόρτα μ άφησες βουβή
μου έδωσες ένα γλυκό φιλί
τίποτα παραπάνω.
Έφυγες έτσι ξαφνικά
μέσα στου δρόμου τα στενά
έχασα τη μορφή σου.
Απρίλης ήτανε θαρρώ
πέρασε χρόνος κι απορώ
δεν νιάστηκες θυμήσου.
Ξανάνοιξε το γιασεμί
και μοσχοβόλησε η αυλή
λουλούδιασε ο κήπος
κι αν ήρθε η άνοιξη  ξανά
εμένα η καρδιά πονά
κι όλο ελπίζω μήπως
σε δω μπροστά μου ξαφνικά
και θάναι πάλι μαγικά
φαντάζομαι κι ελπίζω.
Κι άλλες φορές αδιαφορώ
να σε ξεχάσω προσπαθώ
λέω πως δεν αξίζει
μα είναι δύσκολο πολύ
αυτό το άσπρο γιασεμί
πάντα θα μου θυμίζει
εκείνο το στερνό φιλί
μπροστά στη πόρτα στην αυλή
κάθε άνοιξη κι Απρίλη.

MHN KOITAΣ TON OPIZONTA.

Eίναι κάποιοι τόποι
που τους παίρνουν
οι άνθρωποι όταν φεύγουν.
Μια ακίνδυνη παραχώρηση
στον άνετο χώρο της φαντασίας.
Η μνήμη είναι ελευθερία
επιείκεια και αγάπη.
Η ζωή δεν είναι αυτή που έχουμε
είναι αυτή που περνάει.
Κάποιες φορές σαν ήλιος
στην καταχνιά του κόσμου
κι άλλες φορές σαν νύχτα
με ξεθυμασμένη ασπρίλα φεγγαριού
χωμένο στη μασχάλη ενός κλαδιού.
ή σαν έρπουσα πρωινή χαρά.
Όταν μαζεύονται τα σύννεφα
μην κοιτάς τον όρίζοντα
γιατί λακίζουν τα όνειρα.