ΑΝ ΓΙΝΟΤΑΝ

Ας γινόταν να ήμουνα
της καρδιάς σου ο χτύπος.
Των χειλιών σου το χαμόγελο
των ματιών σου το δάκρυ.
Η ανάσα σου να ήμουνα
τότε θάλεγα μήπως
ποιό κοντά σου θα ένοιωθα
στου κορμιού σου μιά άκρη.

Μα η φωνή σου  μ απόμεινε
που όσο πάει μακραίνει.
Την ακούω να έρχεται
μες στη τόση σιγή.
Στο ψυχρό το τηλέφωνο
η καρδιά μου προσμένει
το παρήγορο κάλεσμα
που όσο πάει κι αργεί.

ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Πάρε τα δάκρυα μου και φύγε.
Ταξίδεψε με τον άνεμο.
Ο πόνος μου βαρείς δεν κουβεντιάζεται.
Κομμάτια της ψυχής μου αιωρούμενα.
Τα όνειρα σαν διαβατάρικα πουλιά
αλητεύουν στο σκοτάδι της νύχτας.
Ο λόγος έμεινε μισός.
Όταν σου μίλαγα δεν άκουγες.
Η φωνή μου δονούνταν από κύματα αγωνίας.
και συ ταξίδευες στο πέλαγος της σιωπής.
Τώρα πια ο χρόνος υφαίνει το άγνωστο
και γω μετράω τους κόμπους της ερημιάς μου.

ΤΟ ΠΥΡΟΦΑΝΙ

Έγειρες στον ώμο μου απόψε
στάλαζε το δάκρυ σου αργά
έσκυψα στα μάτια σου και είδα
την ψυχή σου ο πόνος να τρυγά.

Κούρνιασες στον κόρφο μου και εχάθεις
στου πελάγου την απέραντη ερημιά
έψαχνες με απόγνωση να μάθεις
πόσα κρύβει ο κόσμος μυστικά.

Είδες της ζωής το πυροφάνι
πόσοι κίνδυνοι να απειλούν
λύγισες και τότε είπες φτάνει
για ποιόν κόσμο αγγέλων μου μιλούν.

Είναι ο κόσμος σαν το πυροφάνι
σβήνει και ανάβει από την αρχή
κι αν στο τέλος του θαρρείς πως φτάνει
απ την τέφρα του γεννιέται ξαναζεί.

Ο ΦΟΒΟΣ

Φοβάμαι τα απρόοπτα
που θάρθουνε μια μέρα.
Φοβάμαι τ ανεξήγητο
που γύρω μου πλανάται.
Φοβάμαι αυτό το άγνωστο
που κρύβει το υπερπέραν.
Φοβάμαι που απ την τύχη μου
η ζωή μου εξαρτάται.
Φοβάμαι απ τα λάθη μου
που άθελά μου κάνω.
Φοβάμαι μήπως είναι αργά
για να τα διορθώσω.
Φοβάμαι για το θάνατο
πως τάχα θα πεθάνω.
Φοβάμαι για το αύριο
που πρέπει ν ανταμώσω.

ΑΔΕΙΟ ΤΟΠΙΟ

Έκρυψα  με τα δυό χέρια μου
τα μάτια μου. Για να μη δεις τα δάκρυα μου
τον  πόνο μου που ένοιωθα
σαν έφευγες μακριά μου.

Τα σκούπισα κρυφά με το μαντήλι μου
μετά το κούνησα για να σου πω αντίο.
Και συ καθώς ξεμάκρυνες
με έγνεφες. Κι ανέβηκες στο πλοίο.

Απόμεινα να σε κοιτώ σαν στήλη
άλατος. Χαμένος σ αδεινό τοπίο
Ο κόσμος γύρω μου αόρατος
κι η μοναξιά άγριο θηρίο.

Με κοίταξε με τα δυό μάτια της
ένοιωσα φόβο μέσα στη ψυχή μου
καθώς η ερημιά τώρα μου  έδειχνε
το δρόμο που θα βάδιζε μαζί μου.

ΣΤΟΝ ΚΥΡ ΗΛΊΑ

Λεβέντης ήσουν από νιος
όπως και τώρα ακόμα
κι αν η ζωή σ αδίκησε
και σ άφησε μονάχο
πικρή κουβέντα δε θα βγεί
απ το δικό σου στόμα
στέκεσαι ορθός αλύγιστος
σαν του πελάου το βράχο.

Σου εύχομαι ολόψυχα
ορθός πάντα να μένεις.
Κι αν έρθουν δύσκολες στιγμές
όρθιος να προχωρείς .
Πάντα μ ένα χαμόγελο
πίσω να τις αφήνεις
κι όσους δεν έχουνε καρδιά
πάντα να συγχωρείς.

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Μάθε τ ανέμου η βοή
τι σιγοψιθυρίζει
το άπλετο φως του φεγγαριού
τη γη πως τη φωτίζει.

Το άγριο κύμα σα χτυπά
στην αμμουδιά κι αφρίζει
ποιό τάχα ναν το μυστικό
που σιγομουρμουρίζει.

Μάθε απ της νύχτας το πυκνό
και τ άγριο σκοτάδι
με ποιό κρυμμένο μυστικό
την κάθε μέρα θάβει.

Τι αίσθηση έχουν τα πουλιά
στο στόμα όταν φιλιούνται
ποιούς ήχους στάζουν απαλά
όταν πρωταγαπιούνται.

Το αιθέριο αχνοφέγγαρο
στο σούρουπο σα βγαίνει
όταν τη νύχτα συναντά
κρυφά που την πηγαίνει.

Μάθε κρυμμένα μυστικά
του κόσμου της αβύσσου
το άρμα της κολάσεως
το φως του παραδείσου.

Μάθε ο άνθρωπος πως ζει
μα και γιατί πεθαίνει
κι αν θάρθει η μέρα που ο Θεός
θε να τον αναστένει.

Αν μάθεις κάποτε όλα αυτά
και τα φιλοσοφήσεις
τότε αν αξίζει να σκεφτείς
να ζεις  η να μη ζήσεις.

ΘΥΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Θρηνούν οι νύχτες τ άμοιρα κορμιά.
που πέσαν άδικα στο φως της μέρας.
Δύστυχες μάνες τα περίμεναν ξανά
μα του πολέμου τα εσκότοσε το τέρας.

Κι όντας πικρό θα έρθει το μαντάτο
του δύστυχου του γιου τους ο χαμός
στην αγκαλιά του θα τις πάρει ο οδυρμός
κι ο θρήνος θα τις κλείσει στα δεσμά του.

Έτσι μέσα σ αυτή τη φυλακή
με τον καημό θα τελειώσει η ζωή τους.
Χωρίς να μάθουνε ποιοί ήταν και γιατί
αυτοί που σκότωσαν το άμοιρο παιδί τους.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟ ΠΛΑΝΟ

Βρέχει απόψε όνειρα
η νύχτα η σιωπηλή.
Και κάθε στάλα της βροχής
συναγερμό σημαίνει.
Χιλιάδες όργανα χτυπούν
στις πλάκες στην αυλή
που συνοδεύουν τα όνειρα
η ώρα περασμένη.

Ανάσα ακούγεται βαριά
απ της ψυχής τα βάθη΄΄
εικόνες που γυρίζουνε
ακάλεστες ξανά.
Ο νους πλανιέται αδιάκοπα
κάποια στιγμή εχάθη
ψάχνοντας κάτι αληθινό
η ώρα όμως περνά.

Η μέρα αργοφαίνεται
στο άρμα της επάνω
και οι σκιές σκορπίζονται
της νύχτας τα στοιχειά.
Το φως σκορπίζει τ όνειρο
το μαγικό το πλάνο
και όλα πάλι ακολουθούν
την ίδια τροχιά.




.

Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ

Ψηλός με τα πλατιά του φύλλα
εδέσποζε μες στην αυλή.
Πέντε ανθρώποι άνοιγαν χέρια
για ν αγκαλιάσουν το κορμί

Είχε απλωμένες του τις ρίζες
βαθιά στο χώμα της αυλής
μικρά τριγύρω απ το κορμί του
κρυφτό επαίζαμε εμείς.

Κάτω απ τα δασιά του φύλλα
κρυβόμαστε τ σκιερά
του ήλιου η κάψα μη μας έυρει
μας χάριζε τόση δροσιά.

Όσπου μια μέρα που είχε κρύο
έφερε μπόρα και βροχή
κόπηκε ο πλάτανος στα δύο
από μια τρομερή βροντή.

Τον χτύπησε αστροπελέκι
έκοψε όλα τα κλαδιά
κουφάρι τώρα μόνο στέκει
έγινε η αυλή μιά ερημιά.

Νοιώσαμε ορφανά και μόνα
δίχως του Πλάτανου τη σκιά
χάσαμε πιά και την κρυψώνα
βουβάθηκε η γειτονιά.

Περάσαν όμως λίγα χρόνια
κάποια ημέρα ένα πρωί
δειλά βγήκαν δυό τρία κλωνιά
στο ίδιο μέρος στην αυλή.

Ήταν του Πλάτανου κλαδάκια
από τις ρίζες τις βαθιές
σαν μεγαλώσουν άλλα παιδάκια
θα παίζουν κάτω απ τις σκιές.

Θα απλώσουν πάλι τα κλαδιά του
σαν χέρια μάνας στοργικής
που προστατεύει τα παιδιά της
από τις μπόρες της βροχής.

ΑΤΙΤΛΟ

Ήρθε σιγά σιγά
σαν το μικρό παιδί
στο κεφαλόσκαλο.
Από δρόμους κακοφωτισμένους.
Γονάτισε στη πόρτα της μπροστά
κρατώντας τριαντάφυλλα στα χέρια.
Στο πρόσωπο χαραγμένη η συγνώμη.
για τα πολλά πικνοπλεγμένα ψέματα.
Για την προδοσία
που μπήγει το μαχαίρι πισώπλατα
και που δύσκολα συχωριέται
.Εκείνη κρυμμένη
πίσω από τις κουρτίνες
κοίταζε με άδεια καρδιά
ένα πρόσωπο ξένο.
Ήταν μιά εικόνα χωρίς ελπίδα.
Είπιε τόν πόνο της μ ένα πικρό χαμόγελο.
[ Ας λάβαινα  ένα ψήγμα
από όσα έδωσα ] ψηθύρισε.

ΑΤΙΤΛΟ

Δεν μπορώ να σου πω
τι να κάνεις.
Παρά μόνο να σε φωτίσω
το δρόμο να περπατήσεις.
Αν βαδίσεις στο δικό μου δρόμο
θα κρατώ πάντα το χέρι σου.
Ένας ταξιδιώτης της ζωής είμαι και γώ.
Μέσα μου φωλιάζουν μύρια όνειρα
για ταξίδια μακρινά.
Αναρωτιέμαι αν προλάβω.
Ο χρόνος είναι λίγος
και οι προορισμοί πολλοί.

ΣΕ ΓΥΡΕΥΩ ΠΑΝΤΟΥ

Σε γυρεύω παντού
σε χαμένους ορίζοντες.
Μες σε μνήμες κρυφές
σε σημάδια νωπά.
Στη σιωπή στη μοναξιά
του καημού αδερφές
την καρδιά μου πικραίνει
την ψυχή μου σκορπά.

Μα σαν μέλησα ξανθόφτερη
κάθε πόνο θα κλείσω
σ ένα δάκρυ αργοστάλαχτο
που πικρά θε να χύσω.

Μα ακόμη μ αρκεί
σαν σκιά αφανέρωτη
η σαν όνειρο νάρθεις
σε μιά νύχτα αξημέρωτη.