Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

ΕΝΑΝ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟ ΟΥΡΑΝΟ

Μη μου μιλάς για όλα εκείνα τα παλιά
έμειναν μόνο μακρινές μας αναμνήσεις,
Είχαμε νιάτα όνειρα ανεμελιά
είχαμε αγάπη και ωραίες συγκινήσεις

,Φαντάζουν τώρα όλα εκείνα μακρινά
θολές εικόνες του μυαλού εκεί την άκρη
κι άν έρχονται κάποια στιγμή δειλά δειλά
τις συνοδεύει ένα πικραμένο δάκρυ

Ζωή μου όμορφη γεμάτη ανατροπές
στους ώμους κουβαλάς μαζί χαρές και λύπες
το αποτέλεσμα ποιο είναι αλήθεια πες
τις ομορφιές σου γιατί χάνουμε δεν είπες.

Ένα μυστήριο είσαι όλη βρε ζωή
γεννιόμαστε και γρήγορα θε να χαθούμε
ένας αγώνας απ το βράδυ ως το πρωί
ώσπου στο τίποτα μια μέρα θα βρεθούμε

Άνθρωπε πες μου γιατί ώρες σπαταλάς
πως θα μαζέψεις πιο πολύ το χρήμα
καμιά φορά και την ψυχή σου την πουλάς
δικό σου τίποτα δεν θάχεις κι είναι κρίμα

Όλα εδώ θα μείνουνε στη γη
τίποτα δεν θα πάρεις πια μαζί σου
γυμνός θα φύγεις όπως έχεις γεννηθεί
γι αυτό εδώ φρόντισε μόνο την ψυχή σου

Όσο κι αν φαίνεται κοινό και τετριμμένο
για κάποιους που αλλιώς τη βλέπουν τη ζωή
ποιος ξέρει αλήθεια το δικό του πεπρωμένο
κι αν ότι θέλει ως το τέλος θα το βρει.

Σίγουρο είναι πως μονάχος του θα μείνει
στο τελευταίο το ταξίδι του το μακρινό
κι αν μόνο έμαθε να παίρνει χωρίς να δίνε
αυτό το ταξίδι θα έχει συννεφιασμένο ουρανό

.