ΤΟ ΡΥΑΚΙ

Γοργά γοργά χαρούμενο
κυλάει το ρυάκι
και σαν πουλί πετούμενο
που τρέχει γι άλλη γη
κινά απ τα ψηλά βουνά
αυλάκι σκάβει αυλάκι
μονάχο μες τη σιγαλιά
στης νύχτας τη σιγή.

ΦΕΥΓΕΙΣ

Φεύγεις και φεύγει μαζί
το χαμογέλιο της αυγής
το τριανταφιλένιο
Και από τη δύση του Μαγιού
το σύθαμπο του δειλινού
το αχνομενεξεδένιο.
Και συνεπαίρνει τους ανθούς,
με τη μοσκοβολιά τους
την ονειροαιθερένια.
Και από τ αστέρια τ ουρανού
την αχτιδοβολιά τους
τη μαργαριταρένια.
Κι εμέ μονάχη μ άφησες
άνοιξη δίχως Μάη
μέλι χωρίς μελίσσι
Να νιώσω περισσότερο
ν αμανατρικυμμάει
του πόνου το μεθύσι.

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΡΟ

Πως ν αλλάξω το σήμαντρο
της καμπάνας  εντός μου
να χτυπά πιο χαρούμενα
να χτυπά πιο αργά.
Για να κρύψω τον πόνο μου
που είναι μόνο δικός μου
αφού κανείς απ τους γύρω μου
δεν ακούει δε νογά

Σαν πουλί ολομόναχο
που κουρνιάζει σε μια άκρη
ξεκομμένο και έρημο
από τ άλλα πουλιά
Που μαζί ταξιδεύαμε
ως του κόσμου την άκρη
και μαζί ξανακτίζαμε
την καινούργια φωλιά.

Τώρα ανήμπορο έμεινε
τα φτερά του κοπήκαν
κάποιο χέρι του στέρησε
τη χαρά της ζωής.
Κάποια σφαίρα το χτύπησε
κάποια σκάγια το βρήκαν
και ανήμπορο έμεινε
δεν θα τόβρει κανείς.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ

Πως μπορώ να ξεχάσω
πες μου αλήθεια πως
Ήταν μπόρα και πάει
ήταν ένας καημός.
Μες τη δύνη εκείνη
της πικρής μου ζωής
που πληγές μόνο αφήνει
δεν αντέχει κανείς.
Στα φτερωτά μου όνειρα
τις νύχτες που κοιμάμαι
βλέπω εικόνες μυστικές
που μου χαμογελούν
σαν μακρινά μου είδωλα
που αχνά μόλις θυμάμαι
μα σαν ξυπνώ όλα χάνονται
κι έρχονται οι σιωπές.

ΣΤΟΝ ΒΙΚΤΟΡΑ

Θάθελα νάρθω να σε δω
όμως διστάζω ομολογώ.
Θα βρω την πόρτα σου κλειστή
και κείνα που είχα ονειρευτεί
δεν θάναι αλήθεια
η φαντασία τα κρατά
από συνήθεια.
Έμαθα έτσι πια να ζω
ψηλά στα σύννεφα πετώ
με ψευδαισθήσεις
Είναι κρυφή πια στη ψυχή
μια ανεκπλήρωτη ευχή
να ευτυχήσεις.

ΑΝΑΤΟΛΉ ΚΑΙ ΔΎΣΗ

Είναι  η νύχτα άφωνη
είναι χωρίς αστέρια
και το σκοτάδι απλώνεται
σ ολάκερη τη φύση.
Οι σκέψεις μου όλες χάνονται
πετούν σαν περιστέρια
άλλες τραβούν για ανατολή
και άλλες προς τη Δύση.

Αυτές που πάνε Ανατολή
παίρνουν μαζί και μένα
βλέπω από το πέταγμα
τον κόσμο μ άλλα μάτια
να έχει ελπίδες κι όνειρα
και φώτα αναμμένα
να φέγγουν δρόμους ανοιχτούς
στενά και μονοπάτια.

Μα κείνες όπου τράβηξαν
μόνες κατά τη Δύση
εμένα μ αφήσανε εδώ
στη γη τη διψασμένη
σε δυο κομμάτια μ έκοψαν
και μ έχουν χωρισμένη
μα πιο πολύ την Ανατολή
εγώ έχω προτιμήσει.

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ

Συνήθισα να περπατώ
τους άδειους δρόμους της ψυχής μου
σαν μια καταδίκη τελεσίδικη.
Οι δρόμοι στενεύουν.
Μία ταμπέλα γράφει ΑΔΙΕΞΟΔΟ
Δίπλα μου περνά ο χρόνος
σιωπηλός και μονότονος.
Είναι αργά πολύ αργά
έστω και για ένα δάκρυ.
Μα κάπου κάπου σιγανά
δακρύζω σε μιαν άκρη.
Μένω εδώ ακίνητη.
Φευγαλέα ξανοίγματα
συννεφιασμένου ουρανού.
Κάποιες αχτίδες προβάλουν
μέσα από τα σύννεφα
φωτίζοντας το στενό μονοπάτι
της διαδρομής.
Και τότε ένα φτερούγισμα ελπίδας
αναδεύεται μέσα μου.
ξεγελώντας την πραγματικότητα.

ΣΑΝ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΜΥΡΟ

Τα μάτια δείχνουν τη φυλαγμένη θέληση.
αναπαύεται στη άτολμη καρδιά.
Τα όνειρα ξαφνιάστηκαν σαν σμάρι περιστεριών
σκόρπισαν μέσα στη νύχτα.
Το ωχρό πρόσωπο σου έγερνε σαν κλαδί.
Το θλιμμένο σου βλέμμα βόλι ήταν στην καρδιά μου
Σαν άνεμος κακός η μοίρα γκρέμισε τη ζωή σου.

Με ραγισμένη φωνή βγαίνει ο αναστεναγμός σου.
Η καρδιά σου θριμάτησε από καιρό
όλα τα σχήματα της σιωπής.
Σκάλισα μέσα στο στήθος μου
το τρυφερό σου όνομα
Μέσα στα χέρια μου αθόρυβα ακούμπησες την ψυχή σου
και γω την κράτησα σαν πολύτιμο μύρο.

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕΣ

Μέσα στη νύχτα
και πριν ξημερώσει
η πόρτα του ύπνου
μένει ανοιχτή.
Και κείνος δραπέτης
κρυφά έχει φύγει
μονάχο μ αφήνει
χωρίς να νοιαστεί.

Κι απ την ανυπαρξία
γυρνώ πάλι πίσω
μαζί μ όσα κρύβει
ο νους και η ψυχή
και έτσι πια μόνος
τι  θα γινόμουν
αν δεν υπήρχες
αλήθεια εσύ.

Εκείνες τις ώρες
τις δύσκολες ώρες
κοντά μου μονάχα
είναι η σιωπή
και κάπου κάπου
Ξεσπούν κάτι μπόρες
μουσκεύουν βαθιά τη ψυχή

Μα ξάφνου ακούω
μια μελωδία
ένα τραγούδι μία φωνή
και τότε ολ αλλάζουν
φεύγουν τα νέφη
ξανά νηνεμία
τι θα γινόμουν
αν δεν υπήρχες εσύ.

ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ

Για δες
έγινα μία οντότης
θα με μάθει η ανθρωπότης.
Για δες
Μια σφραγίδα στο στήθος
ξεχωρίζω απ το πλήθος.
Για δες
τώρα θε να προβάλω
μ ένα πρόσωπο άλλο.
Για δες
θα έχω πάνω μου κάτι
θα με δουν με άλλο μάτι.
Για δες
μου έδωσαν το βραβείο
προς το τέλος του βίου.

ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ

Ώσπου να φύγει σιωπηλή
 της νύχτας μου η σκέψη
ε διάβαιναν οι ώρες μια μια.
Και ήταν μακρύς ο δρόμος της
ποιος να πιστέψει.
Κι .ήταν αργή του νου μου η νηνεμία.
Γλιστρά σε περιπλανήσεις το μυαλό μου
στα σμαραγδένια τοπία της μνήμης.
οι μυστικοί ήχοι  οι αύρες του τυχαίου.
Από πόσο μακριά ανεβαίνει η θύμηση
και πόσο επώδυνη είναι πολλές φορές.
Πλάθει παραδείσους η ψυχή
για να αντέξει την κόλαση.
Σαν άρχισε και πάλι να χαράζει
το άσπρο φως δειλά να ξεπροβάλει
βρήκε η ζωή το δρόμο της και πάλι
και η κάθε μέρα με την άλλη μοιάζει.

Μ Α Ν Α

Μάνα που μες στα σπλάχνα σου μήνες μας κουβαλάς.
βάζοντας μες σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή σου
πόνους και δύσκολες στιγμές αμέσως τις ξεχνάς
στη θέα ενός σπλάχνου σου της σάρκας σου παιδί σου.

Εσύ στο προσκεφάλι μας μέρες θα ξενυχτίσεις
να διώξεις απ το σώμα μας αρρώστια πυρετό.
Και κάθε βράδυ απ το Θεό με θέρμη θα ζητήσεις
να μας φυλάει πάντοτε αν του είναι μπορετό.

Ποτέ τους μύριους κόπους σου δεν θέλεις να μετρήσεις
σαν ανεξάντλητη πυγή αγάπη θα σκορπάς..
στους πόνους μας και στις χαρές πλάι μας θα καθίσεις
και ειλικρινά θα χαίρεσαι η θα μας συμπονάς.

Μάνα που αργοστάλαξες το δάκρυ στη σιωπή σου
μέσα σε δύσκολους καιρούς στη φτώχεια στην ορφάνια
μα στους πολέμους ύψωσες με θάρρος τη φωνή σου
κάνοντας τους τριγύρω σου να νοιώθουν περηφάνια.

Σαν βράχος αντιστέκεσαι στους άγριους ανέμους
όπου σαρώνουν τη ζωή και την καταποντίζουν
τους γιους σου τους ξεπροβοδάς με θάρρος στους πολέμους
και δείχνεις τόσο δυνατή πίσω κι αν δε γυρίζουν.

Μάνα με πόση υπομονή  και πόση τρυφεράδα
στην αγκαλιά μας έκλεινες μ απέραντη στοργή
Ποτέ δεν οίδα πρόσωπο με τόση ομορφάδα
κι ούτε συνάντησα ποτέ πιο τρυφερή ψυχή.

Μάνα όνομα πιο γλυκό στον κόσμο άλλο δέν έχει
σε κάθε δύσκολη στιγμή  σύ μας παρηγοράς
όλα της μάνας η καρδιά τα δύσκολα τ αντέχει
μάνα μ ένα χαμόγελο όλα τα προσπερνάς.

ΠΟΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Ποιο παραμύθι θα μου πεις
να βρω λίγη γαλήνη
όταν ο ήλιος θα χαθεί
κι η μέρα θ αργοσβήνει.

Εκεί της ζωής το σούρουπο
στερνή αχτίδα δος μου
θε ν απαλύνει τη καρδιά
και τη ψυχή εντός μου.

Κι όταν τ αστέρια θα χαθούν
της νύχτας το καμάρι
για κείνα θε να μου μιλάς
την Πούλια το Φεγγάρι.

Θα γίνει τότε ποιο γλυκύς
ο πόνος της φυγής μου
στο μακρινό ταξίδι μου
στο τέλος της ζωής μου.

ΓΙΑΤΙ

Γιατί να νομίζω
πως ήρθε το τέλος
και πως η ζωή μου
δεν έχει σκοπό.
Γιατί τώρα βλέπω
όσο πάει και βαθαίνει
ο χρόνος μικραίνει
που δεν θάμαι εδώ.

Γιατί τώρα αρχίζει
η μνήμη να τρέχει
πίσω σε μέρη παλιά
στον κόσμο εκείνο
που φως είχαν όλα
ευωδίαζαν τα δένδρα
με άνθη γεμάτα
γεμάτα πουλιά.

Μα πως θα χαθούνε
τα μάτια σαν κλείσω
μια νύχτα μια μέρα
η μία αυγή.
Ανοίγεις τα μάτια
και βλέπεις τον ήλιο
τα όμορφα εκείνα τα δειλινά
μα γρήγορα φεύγεις
για άλλο βασίλειο
στο σκότος γυρίζεις
από όπου ήρθες ξανά.

ΒΓΕΣ ΣΤΟ ΞΕΦΩΤΟ

Ψυχή μου μη μένεις κρυμμένη

βίες στο ξέφωτο βίες στο φως.
μην μπαινοβγιένεις στα σκοτάδια.
Βρες τη χαμένη φωνή σου.
Κάνε συλλαβή τη σκέψη σου
Οι σκέψεις είναι δωρεάν
δεν στοιχίζουν τίποτα.
Δεν χρειάζονται μολύβι να τις γράψεις
Τα γράμματα είναι μαύρα στο χαρτί
και συ δεν το μπορείς το σκοτάδι.
Όλα γυρεύουν φως.
Τα λόγια μας τα όνειρα μας.

ΑΕΡΑΣ ΦΩΝΙΕΝΤΩΝ

Καλύτερα να έχω τη χαρά της ανωνυμίας
να μην κατοικώ σε δυσνόητους σ ειρμούς.
Χωρίς τ αχρεία ρουλεμάν της ομιλίας
 να βουίζουν στ αυτιά μου
από τους τυράννους της γλώσσας.
που σε κάνουν να τρέπεσαι σε φυγή.
Γλώσσα που κατακρεουργεί τις λέξεις.
Λέξεις που χάνονται στο δαίδαλο των εννοιών.
Ιδέες που συλαμβάνονται γυμνές
οδηγούνται στην εκτέλεση χωρίς διαδικασίες.
Ο κόσμος να χειροκροτεί
να τελειώσει το παράλογο θέαμα.
Ακινησία νοημάτων που τη σαρώνει
αέρας φωνηέντων.

ΣΑΝ ΠΟΥΛΙΑ

Έρχονται οι ιδέες σαν πουλιά και μας κυκλώνουν
και φτερουγίζουν στο μυαλό μας σιωπηλά
ο κόσμος είναι μια σκιά κι αυτές θολώνουν
πως να διαβάσουνε τα μυστικά'

Πως το ποτάμι το βαθύ να το περάσεις
πως να μαντέψεις τα σκοτάδια της ψυχής
χρειάζεται θάρρος να διαβείς τις αποστάσεις
που σου χαράζουν την πορεία της ζωής.

Βάρκα χωρίς πανιά στο πέλαγο ανοιγμένη
έτσι αψήφιστα την πήρα τη ζωή μου
Μες τη βοή του χρόνου κουφή ήταν η καημένη
τώρα στεριά δε βλέπω πια αλί μου.

Σύννεφα  μαύρα μόνο πάνωθεμου
μια μολυβένια στέγη σκέπασε τη δύση
τρελό χορό σαν τον δερβίση
χόρευα ανέμελα τι  λάθος θεέ μου

ΣΑΝ ΠΟΥΛΙΑ

Έρχονται οι ιδέες σαν πουλιά και μας κυκλώνουν
σαν φτερουγίζουν στο μυαλό μας σιωπηλά.
Ο κόσμος είναι μια σκιά κι αυτές θολώνουν
πως να διαβάσουνε τα μυστικά.

Πως το ποτάμι το βαθύ να το περάσεις
πως να μαντέψεις τα σκοτάδια της ψυχής
χρειάζεται θάρρος να διαβείς τις αποστάσεις
που σου χαράζουν την πορεία της ζωής.

Βάρκα χωρίς πανιά στο πέλαγο ανοιγμένη
έτσι αψήφιστα την πήρα τη ζωή μου
μες τη βοή του χρόνου κουφή ήταν η καημένη
τώρα στεριά δε βλέπω πια αλί μου

σύννεφα μαύρα βλέπω πάνω θεέ μου
μια μολυβένια σκέπη σκέπασε τη δύση
τρελό χορό σαν τον Δερβίση
χόρευα ανέμελα τι λάθος θεέ μου

AΝΑΖΗΤΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ

Θωπεύω βελούδινα χρώματα
τριγύρω στον αέρα.
Η τρυφερότητα κάθισε στην ψυχή μου
Η νύχτα γέμισε μάτια.
Λάμπουν τόσα άστρα στα μακρινά νησιά
που δεν μπορώ να φτάσω.
Στα διαλύματα του φόβου μου
χαζεύω τα καντήλια της νύχτας.
Ακούω στο αργυρό τάσι της σιωπής
να πέφτουν οι στιγμές.
Κοιτάζω το ολάνθιστο χάος της νύχτας.
Στέκομαι στο ακίνητο σημείο
του περιστρεφόμενου κόσμου.
Η ψυχή μου ταξιδεύει μόνη στα όνειρα.
Η φαντασία κουράστηκε να συντηρεί τη μνήμη
αναζητώντας ότι δεν φαίνεται.

ΘΥΜΗΣΟΥ

Θυμήσου πως ξεκίνησες
κι άρχισες τη ζωή σου
Θυμήσου πως περπάτησες
μικρό παιδί που ήσουν.
Είχες μια όμορφη ζωή
με ήλιους και με μπόρες
είχες κάποιες ανηφοριές
και κάποιες κατηφόρες.
Στον ίσιο δρόμο βάδιζες
κορώνα η ηθική σου
ότι καλό το μάζευες
και τόπερνες μαζί σου.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ

Δεν έχει άλλο δρόμο
πέρα από το πουθενά.
Είναι καλύτερα να ταξιδεύεις
γεμάτος ελπίδες
παρά να φτάνεις στον προορισμό σου.
Όλα τότε  μοιάζουν
σαν να έχουν κλειστεί
στις σελίδες ενός βιβλίου.
Εκεί σε υποδέχεται
μία απέραντη σιωπή.
Μέσα στα μάτια φωλιάζει
το χρώμα της κούρασης.
Ταξιδεύεις μακριά από
τον προορισμό της ψυχής σου΄.
Ένα χλωμό ηλιόφως
μιάς χειμονιάτικης μέρας
θα κλείσει τη ζωή σου
μέσα σε μια κάψουλα
και τότε θα προτιμούσες
ένα ταξίδι δίχως προορισμό.

H ΑΓΑΠΗ

Ας μη ρωτάς για την αγάπη
το χρώμα της για να σου πω.
Όποιος τη βάζει στην καρδιά του
την έχει πάντα φυλαχτό.
Και αν τη δώσεις δεν την χάνεις
γιατί είναι ατέλειωτη αυτή
μένει για πάντα στην καρδιά σου
την κάνει πάντα δυνατή.
Η αγάπη  όλα τα σκεπάζει
όλα τα κάνει αληθινά
όποιος την έχει δεν τον νοιάζει
ακόμα κι άν αυτός πονά.
Παρηγοριά σε όλους δίνει
σε πονεμένους και φτωχούς
κάθε φωτιά αυτή τη σβήνει
η συντροφιά στους μοναχούς.
Μα όποιος την έχει φυλαγμένη
και δεν την δίνει την κρατά
είναι η αξία της χαμένη
δεν θα τη βρει αν τη ζητά

ΚΑΠΟΥ

Κάποιος κάπου κάποτε
μούδωσε ένα μήλο
και μου είπε θάθελε
να με έχει φίλο

Κάποιος κάπου κάποτε
μούδωσε σταφύλι
και μου είπε εμείς οι δυο
θα γενούμε φίλοι.

Κάποιος κάπου κάποτε
μούδωσε πεπόνι
και μου είπε εμείς οι δυο
δεν θα ζούμε μόνοι.

Πέρασε πολύς καιρός
πέρασε ένας χρόνος
κι ΄΄ολο τον περίμενα
έμεινα  πια μόνος.

ΓΡΑΜΜΑ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ

Πόσα θέλω να σου πω
μα δεν τολμώ ν ανοίξω τα χείλη
φράζει ένας κόμπος τον ήχο
και η φωνή μου πνίγεται
πριν ξεκινήσει να βγει.
Απλώς θεατής στο έργο της ζωής σου.
Δύσκολος ο δρόμος σου
και συ περπατάς περπατάς ασταμάτητα.
Και γω πονώ συνεχώς βλέποντάς σε
Πόσα εμπόδια προσπερνάς
με την κούραση ζωγραφισμένη
στο πρόσωπο σου.
Δεν έχω τρόπο να σε βοηθήσω
μόνο μερόνυχτα προσεύχομαι για σένα.
Φυλακίζω τα δάκρυα μου
κλείνοντας τα μάτια
για να μην τα δεις.
Κάποιες φορές ένα χαμόγελο
πάει να φωτίσει το πρόσωπο σου
μα μένει στα μισάνοιχτα χείλη.
Ο σταυρός σου βαρύς
πόσο θ αντέξεις ακόμη
Ρωτώ μα απάντηση δεν παίρνω.

ΣΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Αντάμωσαν δυο άγνωστα πουλιά
και κελαηδήσανε στο ίδιο το κλωνάρι
έγινε το τραγούδι τους αγάπη δυνατή
έγινε ύμνος Αγγελικό τροπάρι.
Πετάξανε μαζί και χτίσανε φωλιά
φυλάγανε εκεί όλα τα πεπρωμένα
όσα τους τύχαιναν σε τούτη τη ζωή
ποτέ τα μάτια τους δεν ήταν δακρυσμένα.
Μονάχα το τραγούδι τους έγινε σιγανό
και πότε πότε λυπητερό συνάμα
κουβάλαγαν στους ώμους τους σταυρό
τα δυο πουλιά τον σήκωναν αντάμα.
Αθώα ήτανε τα δυο μικρά πουλά
μα ο κεραυνός απ τη φωλιά τους τα γκρεμίζει
Παιδεύει λεν ο Θεός όπου αγαπά
δύναμη δίνει για να μην λυγίζει.
Και κείνα υπομένουν στωικά
προσπάθησαν να ξαναχτίσουν τη φωλιά τους
κάτω απ τη σκέπη τ ουρανού μοναχικά
μόνο που τώρα δεν ακούγεται η λαλιά τους.

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΟΥ

Εγώ θάμαι πάντα ο ουρανός σου
τ αστέρι σου θάμαι το φωτεινό
Εγώ θάμαι πάντα ο ανθρωπός σου
εγώ που ποτέ μου δεν θα σε ξεχνώ.

Μου λες πως φοβάσαι μη μείνεις μονάχη
πως θάρθει μια μέρα που ίσως χαθώ
και τότε η νύχτα αστέρια δεν θάχει
δεν θα έχει ουρανό.

Μην κλείνεις το φόβο μες στην καρδιά σου
το τέλος του κόσμου αν έρθει εσύ
εμένα θα έχεις για ουρανό σου
σε σένα ανήκει όλη μου η ζωή

ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

Τόσα χρόνια περπατάς
κάτω απ τη βροχή
κι ένας ήλιος σ έβλεπε
πάντα μοναχή.
Και τις νύχτες που έβλεπες
και κοιτούσες τ άστρα
μόνη ονειρευόσουνα
κήπους πύργους κάστρα.
Σαν την άνοιξη άνθιζε
ο κήπος το περβόλι
μόνη πάλι ήσουνα
και αντάμα όλοι.
Καλοκαίρι ερχότανε
είχες μια ελπίδα
στον καθρέφτη κοίταζες
άλλη μια ρυτίδα.
Κι όταν το Φθινόπωρο
πέφτανε τα φύλα
η καρδιά σου ένιωθε
μια ανατριχίλα.
Το χειμώνα που έπεφτε
χιόνι κι ήταν κρύο
μόνη πάλι ήσουνα
δίπλα ένα βιβλίο
Δίπλα ακόμη κάθισε
σιωπηλός ο χρόνος
σου ψιθύρισε κρυφά
δεν θα φύγω μόνος.

ΘΕΙΑ ΓΑΛΗΝΗ

Σαν κυπαρίσσι ερημικό
η σκέψη μου από ψιλά κοιτάζει
την ερημιά  π απλώνεται
στη γη και στους ανθρώπους΄΄
και στη τρισκότεινη νυχτιά
να κατεβεί διστάζει
Ξάφνου .φωτιά με πύρωσε
το πνεύμα το βουβό.
Μα ένα κύμα μ άρπαξε
και βγήκα στον αφρό.
Έτσι σαν πλοίο όρμισα
και πάλι προς τα μπρος
πριν να προλάβει άκριτα
με καταπιεί ο βυθός.
Και έτσι στο μακάριο
στο ρόδινο το φως
θεία γαλήνη με καλεί
ξανά να μείνω ορθός.

ΤΟ ΓΙΑΣΕΜΙ

Έχω λουλούδια στην αυλή
και ένα άσπρο γιασεμί
στο παραθύρι πάνω.
Στη πόρτα μ άφησες βουβή
μ έδωσες ένα γλυκό φιλί
τίποτα παραπάνω.
Έφυγες χάθηκες ξανά
μέσα στου δρόμου τα στενά
έχασα τη μορφή σου.
Απρίλης ήτανε θαρρώ
πέρασε χρόνος κι άπορώ
δε νοιάστικες θυμήσου.
Ξανάνοιξε το γιασεμί
και μοσχοβόλησε η αυλή
λουλούδιασε ο κήπος.
Κι αν ήρθε η άνοιξη ξανά
εμένα η καρδιά πονά
κι όλο ελπίζω μήπως
σε δω μπροστά μου ξαφνικά
και θα είναι τότε μαγικά
φαντάζομαι κι ελπίζω.
Κι άλλες φορές αδιαφορώ
να σε ξεχάσω προσπαθώ
λέω πως δεν αξίζει
μα είναι δύσκολο πολύ
αυτό το άσπρο γιασεμί
πάντα θα με θυμίζει
εκείνο το γλυκό φιλί
μπροστά στη πόρτα στην αυλή
κάθε άνοιξη κι Απρίλη.

ΜΗ ΘΥΜΑΣΑΙ

Μη θυμάσαι τα χρόνια εκείνα
και τις όμορφες τότε στιγμές
είχες ρόδα στον κήπο και κρίνα
είχες δάφνες και αμυγδαλιές.

Τώρα τίποτα δεν έχει μείνει
απ του κήπου σου την ομορφιά
μας τα παίρνει η ζωή ότι δίνει
και ασπρίζει τα μαύρα μαλλιά.

Μια ανάμνηση μένει μονάχα
συντροφιά στη κρυφή μοναξιά
που μας κάνει να νοιώθουμε τάχα
μια ψευδαίσθηση νιότης ξανά.

Μη θυμάσαι τα χρόνια εκείνα
και εκείνες της νιότης στιγμές
από κει που είχες μείνει ξεκίνα
θαύρεις άλλες στο δρόμο χαρές.

Κι αν τα μαύρα μαλλιά σου ασπρίσαν
στον καθρέφτη αν φανήκαν ρυτίδες
είναι σημάδια που τα χρόνια αφήσαν
στη ζωή από τόσα που είδες.

Χαμογέλα λοιπόν μη λυπάσαι
κι ότι φέρει η ζωή να δεχθείς
με χαρά όλα να τα θυμάσαι
γιατί ζεις για να τα θυμηθείς.

ΟΙ ΓΛΑΡΟΙ

Πετούν οι γλάροι
πάνω απ τ αφρισμένα κύματα
Τα πλοία φεύγουν
για ταξίδια μακρινά
Κόβουν οι άνθρωποι
απ τη στεριά τα νήματα
κι απ όλους κάποιος
.πίσω δε γυρνά.

Σε ένα πλοίο
ήσουν μέσα και εσύ.
Πήρες μαζί σου
ότι είχε απομείνει
Έκοψες μόνος της αγάπης τη κλωστή
και από ένα όνειρο
που τώρα αργοσβήνει

Και γω σαν γλάρος
από μακριά σ ακολουθώ
βουτάω μέσα στα νερά τα παγωμένα
να σβήσω μέσα.τον καημό μου προσπαθώ
για να ξεχάσω ότι έμεινε από σένα.

Σμίγω τα δάκρυα
με τ αφρισμένα κύμα
τα παίρνει η θάλασσα
μακριά και τα σκορπά
Όμως σε σένα δε θα φτάσουν κι είναι κρίμα
γιατί σ αγάπησα τόσο μα τόσο δυνατά.

ΕΝΑΝ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟ ΟΥΡΑΝΟ

Μη μου μιλάς για όλα εκείνα τα παλιά
έμειναν μόνο μακρινές μας αναμνήσεις,
Είχαμε νιάτα όνειρα ανεμελιά
είχαμε αγάπη και ωραίες συγκινήσεις

,Φαντάζουν τώρα όλα εκείνα μακρινά
θολές εικόνες του μυαλού εκεί την άκρη
κι άν έρχονται κάποια στιγμή δειλά δειλά
τις συνοδεύει ένα πικραμένο δάκρυ

Ζωή μου όμορφη γεμάτη ανατροπές
στους ώμους κουβαλάς μαζί χαρές και λύπες
το αποτέλεσμα ποιο είναι αλήθεια πες
τις ομορφιές σου γιατί χάνουμε δεν είπες.

Ένα μυστήριο είσαι όλη βρε ζωή
γεννιόμαστε και γρήγορα θε να χαθούμε
ένας αγώνας απ το βράδυ ως το πρωί
ώσπου στο τίποτα μια μέρα θα βρεθούμε

Άνθρωπε πες μου γιατί ώρες σπαταλάς
πως θα μαζέψεις πιο πολύ το χρήμα
καμιά φορά και την ψυχή σου την πουλάς
δικό σου τίποτα δεν θάχεις κι είναι κρίμα

Όλα εδώ θα μείνουνε στη γη
τίποτα δεν θα πάρεις πια μαζί σου
γυμνός θα φύγεις όπως έχεις γεννηθεί
γι αυτό εδώ φρόντισε μόνο την ψυχή σου

Όσο κι αν φαίνεται κοινό και τετριμμένο
για κάποιους που αλλιώς τη βλέπουν τη ζωή
ποιος ξέρει αλήθεια το δικό του πεπρωμένο
κι αν ότι θέλει ως το τέλος θα το βρει.

Σίγουρο είναι πως μονάχος του θα μείνει
στο τελευταίο το ταξίδι του το μακρινό
κι αν μόνο έμαθε να παίρνει χωρίς να δίνε
αυτό το ταξίδι θα έχει συννεφιασμένο ουρανό

.

ΜΟΝΑΞΙΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΙΓΑΝΟ

ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

ΑΠΟΥΣΙΑ

ΦΘΙΝΩΠΟΡΟ

ΜΗΠΩΣ

ΣΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΤΑ ΠΕΠΡΟΜΕΝΑ

Περίσσεψε πια η οδύνη
τρέχει τι αίμα σαν ποτάμι
στέρεψε η καρδιά άλλο δε δίνει
και η ψυχή έχει αποκάμει΄.

Όλος ο κόσμος παραπαίει
τρικλίζει στων καιρών τα πεπρωμένα
μάταια ψάχνει να βρει τι φταίει
είναι όλα τόσο θολωμένα.

Ας ρίξει μια ματιά σιμά του
κι όχι μακριά πολύ πιο πέρα
φταίει ο ίδιος για τα βάσανα του
πήρανε τα μυαλά του αέρα.

Πρέπει πολύ να προσπαθήσει
μη βυθισθεί μέσα στο έλος
αλλού ευθύνη ας μη ζητήσει
πριν φτάσει μόνος του στο τέλος.

ΚΑΛΟΚΑΊΡΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΜΩΝΕΣ

Κλείσε τα μάτια και κοιμήσου
γαλάζια όνειρα να δεις
στον ύπνο σου μη φοβηθείς
θα είναι ο Θεός πάντα μαζί σου.

Ότι η νύχτα κι αν σου φέρει
πάνω ψηλά στον ουρανό
θα σε φωτίζει ένα αστέρι
στο δρόμο σου τον σκοτεινό.

Κι όταν ο αγέρας θα σφυρίζει
και τότε να μην φοβηθείς
στ αυτί σου θα σε ψιθυρίζει
στην αύρα του να αφεθείς.

Και το Φθινόπωρο σαν έρθει
μη σ εύρει λίγο σκυθρωπή
κοιτάξου μέσα στον καθρέφτη
πόσα έχει αλήθεια να σου πει.

Κάθε ρυτίδα κι ένας πόνος
κι από το γέλιο μια χαρά
απ όλα έχει ο κάθε χρόνος
σαν θα περάσει από μπροστά

Έτσι είναι σκέψου η ζωή μας
με καλοκαίρια και χειμώνες
μιας εποχής είμαστε όλοι
όπως οι άγριες ανεμώνες

ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΣΠΙΤΙ

Έμειναν τα μάτια να κοιτάνε
το παράθυρο σου το κλειστό
κάτι από σε αναζητάνε
λίγο φως τους ήταν αρκετό.

Άδειο έχει μείνει πια το σπίτι
ένοικος είναι η μοναξιά
και η ψυχή μου σαν μικρό σπουργίτι
νιώθει πως του πήραν τη φωλιά.

Φύγαν τα λουλούδια απ το μπαλκόνι
κατεβήκαν κάτω τα ρολά
μια εποχή όπως άλλες τελειώνει
και μια άλλη άγνωστη αρχινά.

Με τα μάτια μου στραμμένα κάθε βράδυ
ώρα στέκομαι και το κοιτώ
μάταια περιμένω ένα σημάδι
απ το παραθύρι το κλειστό

Απ το σπίτι ξεριζώθηκες παιδί μου
έφυγες να βρεις αλλού δουλειά
στα στερνά μονάχη στη ζωή μου
σαν τ απόδημα έφυγες πουλά.

Φεύγουν απ τις μάνες τα παιδιά τους
οι μεγάλοι δίχως ενοχές
πως κατάντησε τη χώρα η αφεντιά τους
να την κατοικούν στο τέλος γέροντες.

ΟΤΑΝ Η ΝΥΧΤΑ ΓΕΛΑΕΙ ΔΥΝΑΤΑ

Δεν είχες ποτέ δικό σου έναν ήλιο.
να ανατέλλει και να δύει
να στεγνώνει τα ρούχα σου.
Φταίει που δεν στον χάρισε κανείς.
Ζεις ανάμεσα στους άλλους.
Είσαι μακριά στην απέναντι ΄όχθη
είσαι εξόριστος μέσα στο πλήθος.
Προσπαθείς από εκεί ν ακούσεις
όλα όσα γύρω βροντοφωνάζει η ζωή.
Κάποιες νύχτες βλέπεις καθαρά
το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Κάποια μαυροπούλια ταξιδεύουν μέσα στα μάτια της.
Ψάχνουν να κρύψουν τα όνειρα τους.
Όταν η νύχτα γελάει δυνατά
τρομάζουν τα όνειρα
και τα πουλιά κρύβονται στις παγίδες της.

ΠΟΙΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ

Θρόισε ο νους σαν φυλλωσιά
που ρίχτηκε πάνω της άγριος άνεμος.
Άκουγε στο αργυρό τάσι της σιωπής
να πέφτουν οι στιγμές.
Άκουγε τον ήχο τους
Κοίταζε την αστερόεσσα νύχτα
το αλάνθαστο χάος της.
Κι άλλες φορές άκουγε τον ήλιο ν ανεβαίνει
βουλιάζοντας στο κέντρο τ ουρανού.
με τις τσέπες του γεμάτες αινίγματα
Στέκεται στο ακίνητο σύμπαν
του περιστρεφόμενου κόσμου
Ποιοι ψίθυροι μας υπαγορεύουν.
τραυλίζοντας το μέλλον
η καθαρή αλήθεια είναι ανέφικτη
κάποιες φορές ανακατεμένη με λίγο ψέμα.
θωπεύει βελούδινα χρώματα
τριγύρω στον αέρα.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Η άνοιξη δεν χάνει ποτέ τον δρόμο της.
Την άνοιξη τραγουδούν τ αηδόνια στις ακροποταμιές
κάτω από τις φυλλωσιές των δένδρων.
Άπλωσε τα πλοκάμια της η χαρά
ως την πόρτα τ ουρανού.
Στα μάτια σου κρέμονται δύο σταγόνες
από τη δροσιά του γιασεμιού.
Ξέφυγαν και κρεμάστηκαν
στα πυκνά βλέφαρα σου.
Τις νύχτες σαν κυλάει το Φεγγάρι
πάνω στα νερόκρινα του ποταμού
στα μάτια σου αρμενίζει σαν βαρκούλα η νοσταλγία΄
και γω πέρα από τα σύνορα της ψυχής μου
πέρα από τα σύνορα της λογικής μου
παίρνω την ανάσα σου
και ξεπλένω το πρόσωπο μου.
Θα κρυφτώ στις φτερούγες ενός πουλιού
που τραγουδάει γιατί ονειρεύεται.

ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΤΑΞΙΔΙ

Θα είναι μεγάλο το ταξίδι
δεν θάχει πλέον γυρισμό.
Θ αλλάξω τόπο και πατρίδα
θ αλλάξω ίσως κι ουρανό.
Μονάχος μου θα ταξιδέψω
καμιά δε θάχω συντροφιά.
Άγνωστους τόπους θα γνωρίσω
και θα είναι τόσο μακρυά.
Θ αφήσω πίσω μου ανθρώπους
που με αγάπησαν πολύ
αυτοί θα μ αποχαιρετίσουν
μ ένα στερνό λύπης φιλί.
Μα το στερνό αυτό ταξίδι
θα είναι ίσως ξαφνικό
και γω ίσως να μην προφτάσω
δυο λόγια μόνο να τους πω.
Για να τους αποχαιρετίσω
την ύστερη αυτή φορά
Εκεί που πάω δε θα γυρίσω
θα μείνω για παντοτινά.
Το τελευταίο το ταξίδι
αυτό θα είναι της ζωής
κάποτε όλοι θα το κάνουν
δεν θα το αρνηθεί κανείς.
Πίσω από μένα άλλοι θάρθουν
κι αυτοί θ αλλάξουν ουρανό
όλοι το ξέρουν πως θα κάνουν
αυτό το ταξίδι το στερνό.

YΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Υπάρχουν πολλοί δρόμοι
για να μη φτάσεις πουθενά.
Κι άλλοι τόσοι να χαθείς.
Αυτοί συνθέτουν τη θλίψη.
Και τότε είμαστε δέσμιοι
του πουθενά.
Τα πρωινά που αχνίζουν
τα δένδρα και οι σκεπές
ταξιδεύω μοναχός
με πλοίο τ όνειρο μου.
Για να γεμίσω ονειρικά
ταξίδια την ψυχή μου.
Για να αγναντεύω πέλαγα
καράβια που αρμενίζουν.
Βραδιές αστεροφώτιστες
Φεγγάρια λυπημένα
ηλιόλουστες ανατολές
πολύχρωμες  να δω δύσεις.
Και σαν αέρηδες χαμένοι
στη βροχή
ν αφήνουνε σημάδια πάνωθέμου
τα λόγια σου βρεγμένα στη σιωπή
να φτάνουν ξέπνοα σε με Θεέ μου.

ΤΟ CD ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.

Αν μπορούσε ν ακουσθεί
η φωνή της καρδιάς
θα την έγραφε στο cd του ο άνεμος.
Θα την ταξίδευε στο σύμπαν
θα την άκουγες.
Θα άκουγες τους χτύπους της
τη χροιά της φωνής της
αν ήταν χαρούμενη η λυπημένη.
Θ άκουγες το μοιρολόγι της ζωής της
η το ορφικό της τραγούδι.
Θ άκουγες μπαλάντες από καρδιοχτύπια.
Θ άκουγες το νανούρισμα των ονείρων της.
Τη χορωδία των αισθημάτων.
Έναν κόσμο γραμμένο
σε μια χούφτα αιμάτινης μάζας
και τότε θα μάθαινες πολλά.

ΑΠΟΥΣΙΑ.

Πως να περιγράψω την απουσία.
Μοιάζει με θάνατο θαρρώ.
Η υπόσχεση ξεφτισμένο ψέμα.
Περπατά σε δρόμο χωρίς τέλος.
Η αλήθεια κοιτάζει κρυμμένη
δεν τολμά να βγει στο ξέφωτο.
Ο κίνδυνος της αρπαγής παραμονεύει.
Πικραμένα όνειρα ταξιδεύουν στα σύννεφα
κάπου ν αράξουν χωρίς προορισμό.
Ο λόγος χαμένος στο άπειρο
αέρινα κύματα τον σπρώχνουν
Η σκέψη δεν ωρίμασε ποτέ.
Άγουρος καρπός σε δένδρο μαραμένο.
Δεν ταξίδεψε ποτέ  με του ανέμου
το σφύριγμα.
Θολό τοπίο οι αναμνήσεις.
Μία σκιά στο βάθος κάτι μου θυμίζει.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ

Δεν έχει άλλο δρόμο
πέρα απ το πουθενά.
Είναι καλύτερα να ταξιδεύεις
γεμάτος ελπίδες.
παρά να φτάνεις στον προορισμό σου.
΄Ολα μοιάζουν τότε
σαν να έχουν κλειστεί
στη σελίδα ενός βιβλίου.
Εκεί σε υποδέχεται
μια απέραντη σιωπή
Μέσα στα μάτια φωλιάζει
το χρώμα της κούρασης΄
Ένα χλωμό ηλιόφως
μιας χειμωνιάτικης μέρας
θα κλείσει τη ζωή
μέσα σε μια κάψουλα
και τότε θα προτιμάς
ένα ταξίδι χωρίς προορισμό.

ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ

Να θυμάσαι τα χρόνια εκείνα
και τις όμορφες τότε στιγμές
είχα ρόδα στον κήπο και κρίνα
είχα δάφνες και Πασχαλιές.

Τώρα τίποτα δεν έχει μείνει
απ του κήπου την ομορφιά
μας τα παίρνει η ζωή ότι δίνει
και ασπρίζει τα μαύρα μαλλιά

.Μια ανάμνηση μένει μονάχα
συντροφιά στη κρυφή μοναξιά
που μας κάνει να νιώθουμε τάχα
μια ψευδαίσθηση νιότης ξανά.

Να θυμάσαι τα χρόνια εκείνα
και της νιότης εκείνες στιγμές
από κει που έχεις μείνει ξεκίνα
θαύρεις άλλες στο δρόμο χαρές.

Κι αν τα μαύρα μαλλιά σου ασπρίσαν
στον καθρέφτη φανήκαν ρυτίδες
είναι τα χρόνια που σημάδια αφήσαν
στη ζωή από τόσα που είδες.

Χαμογέλα λοιπόν μη λυπάσαι
κι ότι φέρει η ζωή να δεχθείς
δίχως θλίψη να τα θυμάσαι
σκέψου ζεις για να τα θυμηθείς.

ΤΟ ΘΟΛΟ ΧΡΩΜΑ

Η αγάπη δεν ταιριάζει στους νωθρούς'
Αυτούς τους εγκαταλείπει σε κάποιο σημείο.
Λίγες ώρες αποφασίζουν για μια ολόκληρη ζωή.
Η πρώτη ιδιότητα της αγάπης είναι η δύναμη.
Μέσα στα μάτια σου είδα να φωλιάζει
το θολό χρώμα της κούρασης.
Τρύπωσα στα  κελάρια της θλίψης σου.
Αφέθηκες τυλιγμένη στο μυστήριο της σιωπής.
Η μοναξιά και η συντριβή μαραίνουν
το λουλούδι της αγάπης.
στη θύμηση μένει μόνο το χρώμα.
Η υπέρμετρη ακαμψία του μυαλού
πνίγει τη φωνή της καρδιάς..
Μην αφήνεις την ψυχή σου έρμαιη του παρελθόντος.
Κλείσε τις πύλες της σκέψης
στην παραβίαση της μνήμης.
Μην ταξιδεύεις μακριά
από τον προορισμό της ψυχής σου.
Ακολούθησε την καρδιά σου
είναι το κέντρο του πνεύματος.

ΤΟ ΓΙΑΣΕΜΙ

Έχω λουλούδια στην αυλή
και ένα άσπρο γιασεμί
στο παραθύρι πάνω.
Στη πόρτα μ άφησες βουβή
μου έδωσες ένα γλυκό φιλί
τίποτα παραπάνω.
Έφυγες έτσι ξαφνικά
μέσα στου δρόμου τα στενά
έχασα τη μορφή σου.
Απρίλης ήτανε θαρρώ
πέρασε χρόνος κι απορώ
δεν νιάστηκες θυμήσου.
Ξανάνοιξε το γιασεμί
και μοσχοβόλησε η αυλή
λουλούδιασε ο κήπος
κι αν ήρθε η άνοιξη  ξανά
εμένα η καρδιά πονά
κι όλο ελπίζω μήπως
σε δω μπροστά μου ξαφνικά
και θάναι πάλι μαγικά
φαντάζομαι κι ελπίζω.
Κι άλλες φορές αδιαφορώ
να σε ξεχάσω προσπαθώ
λέω πως δεν αξίζει
μα είναι δύσκολο πολύ
αυτό το άσπρο γιασεμί
πάντα θα μου θυμίζει
εκείνο το στερνό φιλί
μπροστά στη πόρτα στην αυλή
κάθε άνοιξη κι Απρίλη.

MHN KOITAΣ TON OPIZONTA.

Eίναι κάποιοι τόποι
που τους παίρνουν
οι άνθρωποι όταν φεύγουν.
Μια ακίνδυνη παραχώρηση
στον άνετο χώρο της φαντασίας.
Η μνήμη είναι ελευθερία
επιείκεια και αγάπη.
Η ζωή δεν είναι αυτή που έχουμε
είναι αυτή που περνάει.
Κάποιες φορές σαν ήλιος
στην καταχνιά του κόσμου
κι άλλες φορές σαν νύχτα
με ξεθυμασμένη ασπρίλα φεγγαριού
χωμένο στη μασχάλη ενός κλαδιού.
ή σαν έρπουσα πρωινή χαρά.
Όταν μαζεύονται τα σύννεφα
μην κοιτάς τον όρίζοντα
γιατί λακίζουν τα όνειρα.

ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Δεν πρόφτασα να σε γνωρίσω
Λίγος ο χρόνος. Πέρασε.
Δεν ήσουν στο πλάι μου
και ο δρόμος ήταν μακρύς΄
Η ιστορία μας τίποτα δεν γνώρισε.
Οι πάγοι έγιναν βουνά
και μεις χαθήκαμε
στην ξάστερη νύχτα.
Κι όμως ξόδεψα ότι είχα
για να σε κερδίσω.
Πύρινες φλόγες πυρπόλησαν
κάθε προσπάθεια μάταιη.
Δεν ήσουν εσύ ήσουν η σκιά σου.
Μια μάταιη αναμονή
πως όλα θ αλλάζαν κάποτε.

ΤΟ ΒΟΥΒΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

Βουβό πια το τηλέφωνο έχει μείνει.
και η καρδιά μου έπαψε να λαχταρά
μονάχα η φωνή μου τρεμοσβήνει
ψελλίζοντας το όνομα σου ακόμη μια φορά.

Η ξαφνική σιωπή σου με πληγώνει
μένει σκιά η απορία στη καρδιά
και τώρα που ο χρόνος τελειώνει
τι θα μου μείνει για παρηγοριά.

Τα βράδια στη φτωχή την κάμαρα μου
ώρες ατέλειωτες ο νους μου τριγυρνά
Μου φέρνει ολοζώντανα μπροστά μου
τα χρόνια εκείνα τα αλαργινά

Δεμένοι με τους όρκους μας της νιότης
στο τέρμα της ζωής θα φτάναμε μαζί
έστω κι αν όλα αλλάζαν και η ανθρωπότης
δεν θα είχε όνειρα παρά μια μίζερη ζωή.

Η ΧΟΡΔΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.

Δεν αφηγούμαι αυτά που έζησα
γράφω για να βεβαιωθώ πως είμαι ζωντανός.
Η μοναξιά της γραφής γεμίζει εικόνες.
Πιάνω από το χέρι τη φαντασία
ταξιδεύουμε εκεί που δεν πάει η λογική.
Ταξιδεύουμε μέσα στη μοναξιά του μύθου.
Νεκροί χρόνοι που περιβάλουν
ατέλειωτες περιοχές κενού
Το κρύο του κόσμου αιχμαλωτίζει
τις άτακτες σκέψεις μου.
Γέλια που κόβουν δρόμο
σε βγάζουν από το χτες στο αύριο..
Η χορδή της ψυχής σου βγάζει ήχο με σιωπή
ένα συναγερμό που παίρνει μπρος
μόνο με την ανάσα μας.
Πόσο δύσκολο να την προφυλάξεις
από τον θόρυβο που κάνουν τα λόγια των άλλων,

ΑΓΑΠΗ

Πλαγιάζω μπλεγμένος μέσα στα μαλλιά σου.
Παγιδευμένος μέσα στα μάτια σου.
Τα πουλιά που φτερουγίζουν στους αιθέρας
δεν έχουν τέτοιο λυτρωμό γνωρίσει.
Η τρυφερότητα κάθισε στην ψυχή μου.
Θωπεύω βελουδένια χρώματα στον αέρα.
Κοντά σου ξεφεύγω από τον χρόνο.
Μια φωτιά κραυγάζει μέσα μου σιωπηλά.
Θερμή προσδοκία μιάς καινούργιας ευτυχίας.
Άφησα να καταλάβεις την καρδιά μου.
Νιώθω τον κόσμο να περπατάει
πάνω στις δικές μου αξίες.
Πριν σε γνωρίσω ένα ποτάμι μοναξιάς
διάβαινε μέσα μου. κι ας ήμουν μέσα σε κόσμο
Σ αυτή τη μυστική γωνιά
κρύβω την αγάπη μου για σένα,
Μια αγάπη που κρατά όλο τον κόσμο μονάχη.