ΣΑΝ ΜΙΑ ΠΙΓΟΛΑΜΠΊΔΑ

Τραγούδησε τη θάλασσα
τον ήλιο το φεγγάρι.
Τον ουρανό τ αστέρια του
τα δάση τα βουνά.
την ομορφιά τη λεβεντιά
τον νιο το παλικάρι
τη νια τη λυγερόκορμη
με τα ξανθά μαλλιά

Νιότη που από μόνη σου
είσαι χαρά κι ελπίδα
Μέσα στο χρόνο χάνεσαι
πολύ δε διαρκείς
το φως σου είναι λιγοστό
. σαν μια πυγολαμπίδα
ζωή δεν βλέπεις άραγε
πόσο μας αδικείς.

ΤΟ ΜΟΙΡΑΊΟ ΓΛΙΣΤΡΗΜΑ

Σ ένα μοιραίο γλίστρημα της φαντασίας
έσπασε η ψυχή μου και από κει
ξεχύθηκαν οι λέξεις.
Άπιαστα πουλιά φτερούγισαν
και κάθισαν πάνω σε σύρματα
των στοίχων σειρά σειρά.
Κελάηδησαν οι στερημένες φωνές τους.
Νοήματα ξεχύθηκαν τριγύρω
σαν αραιές σταγόνες βροχής
πάνω σε θολωμένο τζάμι.
Μια περιέργεια με τρώει
πως θα είναι το νεογέννητο.
Μέσα μου συνοστίζονται οι λέξεις
θέλουν να βγουν έξω
από τη μήτρα της ψυχής μου
να πάρουν θέση σειρά σειρά
στον ιστό του ποιήματος.

Η ΝΥΧΤΑ

Έφυγε η νύχτα
Μιά αχτίδα τη φίλησε στο μέτωπο
την αποχαιρέτησε ο ήλιος
και κείνη χλόμιασε
Δεν θα αργήσει νάρθει πάλι
θυμίζοντας την αέναη
ματαιότητα του χρόνου.
 Αν έχεις νυχτωθεί
σ ένα ποτάμι ορμητικό
να ξέρεις πως τα νούφαρα
είναι πάντα σίγουρα για τον ήλιο.
Κι ακόμα πως το ποτάμι
όσο ορμητικό και νάναι
λίγο πιο κάτω ξεκουράζεται.
κάνει χώρο
για να καθρεφτιστεί ο Θεός.

ΦΘΙΝΌΠΩΡΟ

Τα μάτια αναζητούν χρωματιστές εικόνες.
Στα φύλλα της καρδιάς γράφονται ωχρές αναμνήσεις.
Σκιρτά η ψυχή στη θύμηση τους.
Ένα αόριστο χαμόγελο ζωγραφίζεται
στα ωχρά χείλη του φθινοπώρου.
Κάπου κάπου ξεχασμένες ηλιαχτίδες
από τις ρωγμές τ ουρανού
αφήνουν να προβάλουν τα σύννεφα.
Ψιλόβροχο.
Οι στάλες του απαλές νότες
μιας ρυθμικής μουσικής
πάνω στις λαμαρίνες των υποστέγων
σκορπούν μελαγχολία στη ψυχή.
Στην οθόνη της ζωής μας
χάθηκε η εικόνα του καλοκαιριού.
Τέλος εποχής αρχή μιας άλλης.

AΛΛΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

Πάλι εκεί πως καταλήγω.
Εκεί που η μοίρα μου μου δείχνει
μα προσπαθώ να σταματήσω
ν αλλάξω δρόμο να προχωρήσω
κι άλλους ορίζοντες να δω.
Έχει η ζωή τόσα τοπία
σαν μια τυφλή δεν τα κοιτάω
στον ίδιο δρόμο περπατάω
της φύσης μου αδυναμία.
Καθώς τριγύρω όλα αλλάζουν
δεν μένουνε πάντα τα ίδια
είναι από κείνα τα παιχνίδια
που την ζωή μας την τρομάζουν.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

Θρονιάστηκε ο φόβος στη καρδιά.
και έγινε φρουρός στον νου μου.
Χωρίς μιλιά τον ουρανό αγναντεύω
μια νύχτα ξάστερη κι αφέγγαρη.
Μετρώ τις ώρες που αργά περνούνε
και η αυγή αργεί χαμόγελα να στάξει.
Δεν βλέπει όνειρα  στο ξύπνιο του κανείς
νομίζοντας πως και αυτά έχουν χαθεί
κι αχνή φαντάζει η ελπίδα.
Στου δάκρυ μας την ανύποτη ικεσία
έρχονται θλιβεροί παρηγοριάς οι ίσκιοι.
Κανείς δεν μιλάει για καινούρια χρώματα.
Κανείς δε μιλάει για καινούρια φεγγάρια.
Για ήλιους χλωμούς χαμένους στα σύννεφα.
Παράξενα βλέμματα κοιτάζουν τριγύρω.
Προσμένουν το θαύμα ίσως φανεί
και κείνα που χάθηκαν ίσως ξανάρθουν.

ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΘΕΑ

Ξέρεις που θα με βρεις σαν φύγω΄΄
Δεν θα είμαι μόνη ξέρετο.
Πήγαν πολλοί πριν από μένα εκεί.
Μα κανείς δε γύρισε να μας πει πως είναι.
Θα βρω παρέα μην ανησυχείς.
Πιστεύω το δωμάτιο να βλέπει στο φως.
Δεν αντέχω το σκοτάδι.
Λένε πως πρέπει να πληρώσεις
περισσότερα γι αυτό.
Η θέα ακριβοπληρώνεται.
Μα αν είναι όλα τα καλά δωμάτια πιασμένα!
Τότε αλίμονο μου.
Θα υποφέρω πολύ.
Εκεί δεν σηκώνει λάδωμα.
ούτε μίζες παίρνουν.
Η πληρωμή είναι η αξία σου.
Μόνο εκεί υπάρχει αξιοκρατία.
Πως θα με κρίνει άραγε ο Κριτής?
έχω έναν φόβο μέσα μου.
Ποιος ξέρει.
Γι αυτό δε θα ξέρεις που θα με βρεις.
Πρέπει να τακτοποιήσεις τον εαυτό σου
Πάρε καλές συστάσεις.
Έτσι ίσως βρεις δωμάτιο με θέα.

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ

Τα μαύρα σου μάτια
μη χάσουν τη λάμψη
σε κείνα θα βλέπω
το φως της αυγής.
Κι αν φύγουν τα χρόνια
κι ως μ έχουν γεράσει
σε κείνα θα βρίσκω
νερό της πυγής.
Κι αν φύγει η εικόνα σου
που έχω στον νου μου
σκοτάδι θα γίνει
τριγύρω μου πια.
Κοντά σου αν δεν είμαι
και ξάφνου σε χάσω
νεκρό θα με βρούνε
σε κάποια γωνιά.
Μα ακόμη στο λέω
τι κι αν αποθάνω
το φως των ματιών σου
θα πάρω μαζί
μαζί με τ αστέρια
θα φέγκουνε πάνω
θα στέλνουν τη λάμψη τους
κάτω στη γη.

ΣΤΟΝ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ

Ας μη βρισκότανε ποτέ κανένα μνήμα
του διάβα μας το φάντασμα να συγκράτηση
μονάχα ολόφωτο τριγύρω μας ένα ντύμα
με λάμψη αχαλίνωτη να μας στολίσει.
Όλη η ύπαρξή σου κλεισμένη σ ένα κάδρο
κι όλη η ζωή σου σαν νάταν μια στιγμή.
Πασχίζω ένα χαμόγελο η μια ρυτίδα νάβρω
ψάχνω εκείνη τη ματιά σου τη θερμή.
Αθόρυβη η φυγή σου πνοή αγέρας
Κανείς μας δεν ε πρόλαβε να μάθει
αυτά της μοίρας που σκαρώνει λάθη
και παίρνει τις ζωές τ άυλο τέρας.
Σύντροφε συ  των χρόνων των πρωτ ανθησμένων
ξεχωριστέ κι αξέχαστε και άξιε της μνήμης
το αποκούμπι της καρδιάς των ξένων
και των δικών σου που ορφανούς αφήνεις.
Ας είναι η ψυχή σου αναπαυμένη
όπου εκείνη ορέχτικε να ζήσει
κοντά στη σύντροφο σου την αγαπημένη
ο κύκλος σου έτσι τόθελες να κλείσει.

ΛΥΓΙΣΑ ΚΙ ΑΠΟΨΕ

Λύγισα κι απόψε λύγισα ξανά
ήρθανε οι σκέψεις οι αποδιωγμένες.
Όρμησαν και πάλι σαν άγρια θεριά
να με πνίξουν θελαν οι καταραμένες.
Αυτοί που ήταν συντρόφοι καρδιακοί και φίλοι
σαν παίζαμε παρέα με ζάρια στις αυλές
γεμίζανε οι γειτονιές τραγούδια και φωνές
τώρα σφιχτά μήναν και πικραμένα χείλη.
Ένα αχόρταγο κενό με βασανίζει
στης μοναξιάς μου την ανύπωτη τυράγνια
μα κάπου κάπου την καρδιά μου τη γεμίζει
μία ελπίδα στης ψυχής μου την ορφάνια

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Μέσα στο  Σύμπαν
είμαι μια κουκκίδα.
Ένα μικρό όν τόσο μικρό
που τα άστρα δεν το διακρίνουν.
Εκείνο όμως τα βλέπει
και τα θαυμάζει.
Αυτό το μικρό ον
κρύβει μέσα του
μια ψυχή ίσως μικρή
μα που αγκαλιάζει το Σύμπαν.
Της διαφεύγουν οι λεπτομέρειες.
Αυτό κάνει τη διαφορά.

ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ

Καιρός σιγά σιγά να ξεμακραίνει
η σιωπή μονάχα να μιλάει.
Εκεί να κλείνει ραντεβού στα όνειρα της
φίλες της η ερημιά και η μοναξιά.
Στη σκέψη αυτή πονάει η καρδιά της
δεν βρίσκει όμως άλλη λύση.
Μην τάχα αργότερα πονέσει πιο πολύ.
Δεν είναι αυτή μονάχα που το θέλει
και κείνοι ξεμακραίνουν από κείνη
σαν η ζωή τους άλλαξε άθελα τους.
χωρίς να καταλάβουν γήναν άλλοι.
Το βάρος της δε θέλει πάνω τους να πέφτει
μη νιώσει το πιο σκληρό απ όλα
την βαρυγκώμια τους για κείνη.
Καλύτερα για κείνους θε να ήταν
σαν μια σκιά μονάχα να υπάρχει
ξεγράφοντας μια ολόκληρη ζωή.
Έτσι και κείνοι πιο καλά θα συνηθίσουν
στην απουσία της μια μέρα
και φυσική θα τους φανεί.

ΑΡΓΗΣΕΣ

Άργησες να ρθείς πολύ
Αργησα να ρθώ και γώ κοντά σου.
Τώρα τίποτα δεν ωφελεί
ζήσε και θα ζω με τα όνειρα σου.

θάρχεσαι κοντά μου ξαφνικά
εκεί που δεν θα σε προσμένω
τίποτα δεν θάναι πραγματικά
παρά ένα όνειρο χαμένο.

ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΩΡΑ

Καλή σου ώρα εκεί που είσαι
Καλή σου ώρα εκεί που πας
Ά ν με θυμάσαι στείλε μου γράμμα
και πες μου ακόμα αν μ αγαπάς΄.

Η νύχτα θάμπωσε τ αστέρια απόψε
και το φεγγάρι αργεί να βγει
και γω όνειρα κάνω το βράδυ
μα όλα χάνονται τ άλλο πρωί.

Σαν το ποτάμι τρέχει ο καιρός
μα εγώ δεν θα προφτάσω
ένα όνειρο να πιάσω
μία λέξη να κρατήσω
στην καρδιά μου να την κλείσω.