ΣΑΝ ΟΡΑΜΑ

Σαν όραμα θα ήθελα
ξανά να σ αντικρίσω.
Η προσμονή τυραννική
είναι για την καρδιά.
Κι όταν αθέλητα γυρνώ
και βλέπω πάλι πίσω
τότε νιώθω με δέρνουνε
της λύπης τα κλαδιά.

Βλέπω τον δρόμο έρημο
και σκοτεινό και κρύο.
Μένουν όλα ασάλευτα
ασάλευτη κι εγώ
Ποια μοίρα ποία με κυνηγά
σε έρημο τοπίο
που χείμερες και όνειρα
μάταια κυνηγώ.

Πόσες φορές πια ξάγρυπνος
με κουρασμένα μάτια
στην φαντασία έπλαθα
από σε μια ζωγραφιά
και κείνη ολόφωτη μπροστά
σαν μυθική νεράιδα
επρόβαλε σαν όνειρο
αιθέρια ομορφιά,

ΠΟΥΛΙ ΜΟΝΑΧΟ

Όταν το βράδυ έρχεται
και πέφτει το σκοτάδι.
Όταν τ αστέρια χάνονται
δεν βγαίνει το φεγγάρι
τότε κι εγώ μελαγχολώ
γιατί μου έχεις λείψει
στη μοναξιά μου χάνομαι
και με σκεπάζει η θλίψη.

Δίχως ένα γέλιο μια φωνή
στην άδεια κάμαρά μου
δεν νιώθω τότε ζωντανή
πουλί μονάχο κι έρημο
που κόψαν τα φτερά μου.

Πως τα γυρίζει η ζωή
και όλα τα αλλάζει
μόλις βγει ήλιος το πρωί
σε λίγο συννεφιάζει.

ΣΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ

Στον νου μου πάντα έρχεσαι
γιαγιάκα μου καλή
Μπροστά στο τζάκι μου λεγες
όμορφα παραμύθια
σαν με γλυκονανούριζες
μ ένα γλυκό φιλί
και τόσα λόγια τρυφερά
κρατώντας με στα στήθια.

Κι εγώ κουρνιάζοντας σιμά
στην τρυφερή αγκαλιά σου
μη χάσω απ τα λόγια σου
να νιώσω τα φιλιά σου.

Ευτυχισμένη μ έκανες
σαν νάμουν αγγελούδι
αποκοιμόμουνα γλυκά
στον κόρφο σου ακούγοντας
το πιο όμορφο τραγούδι.

Ας ήταν να γινόμουνα
ξανά ένα παιδί
νοστάλγησα τα όμορφα
τα παιδικά μου χρόνια
την στοργική σου αγκαλιά
γιαγιάκα μου καλή
τα ολόγλυκα τραγούδια σου
στ αυτιά μου ηχούν ακόμα.

ΤΟ ΑΣΤΈΡΙ

Έφτασα στης ζωής το δείλι
κι είναι η ψυχή μου αλαφρωμένη
χαμόγελο αχνό απ τα χείλη
στέλνω σε σε αγαπημένη.

Κι αν έχει αδειάσει η καρδιά μου
από βουβό δάκρυ όμως τώρα
ήρθε ο ήλιος στα όνειρά μου
σκόρπισε σύννεφα και μπόρα.

Μα κι αν το φως της μέρας σβήσει
και πέσει το βαθύ σκοτάδι
θα έχει η καρδιά μου ηρεμήσει.
απέραντα αυτό το βράδυ

.Και στης ψυχής μου εκεί την άκρη
θάχω φυλάξει ένα αστέρι
τις νύχτες λάμπει μα ποιος ξέρει
αν θα μου φέρει πόνο δάκρυ.

Η λάμψη του με πλημμυρίζει
στο φως του λούζεται η ψυχή μου
κάνε Θεέ μου να φωτίζει
και την υπόλοιπη ζωή μου.

Ο ΥΠΝΟΣ

Ο ύπνος μοιάζει αχάραγος.
Βραχνά λαλήματα από νυχτοπούλια.
Η ψυχή σηκώθηκε όρθια.
Αφουγκράζεται τη σμαραγδένια
γραμμή της λυκάυγειας.
Απραξία ο νους δεν κινείται.
Ένας απόηχος λύπης παρασύρει
ξέφτια θαμπά από εικόνες.
Γλίστρησαν και βυθίστηκαν
στο σκοτεινό χάος του μυαλού.
Καμιά προοπτική στον συλλογισμό.
Δεν υπάρχει συνέχεια στη διαδρομή.
έφραξαν οι δρόμοι της σκέψης.
Συνοστίζονται τα λόγια.
Μα η φωνή δεν τα προωθεί.
Δεν αναπνέουν πνίγονται.
Σκόνταψε το συναίσθημα
μπρος στην αμηχανία.
Και κείνη κοκκίνισε στο αδιέξοδο.
Πως ν ανασύρει το νου
απ τον βυθό του ύπνου.

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Στης ζωής το δρόμο είχα ένα μονοπάτι
μόνη το περνούσα κάθε πρωινό.
Χάριζε σε μένα η ομορφιά του κάτι
έμεινα εκεί πέρα ως το δειλινό.

Ήτανε σπαρμένο με λογής λουλούδια
κι από των δένδρων τις ψιλές κορφές
άκουγα πουλιών όμορφα τραγούδια
μύριζα τριγύρω χίλιες μυρουδιές.

Άφηνα μονάχη την ψυχή μου όλη
να διασκεδάζει όπως τα παιδιά.
Και σ αυτό το ωραίο το κρυφό περβόλι
ξέχναγα του κόσμου όλα τα δεινά.

Τώρα έχω χάσει αυτό το μονοπάτι
ψάχνω δε το βρίσκω κρίμα πουθενά
Ξέρετε εσείς που δεν ξέρω κάτι
έχασα το δρόμο κανείς δεν απαντά.

ΔΥΟ ΚΛΑΔΙΑ

Δύο κλαδιά απ το ίδιο δένδρο
αδέρφι είμαστε και οι δυο.
Φυτρώσαμε απ την ίδια ρίζα
κλαδιά απ τον ίδιο τον κορμό.

Μα ο καθείς πήρε το δρόμο
που είχε διαλέξει μοναχός
με το δισάκι του στον ώμο
δίχως παρέα δυστυχώς.

Ε κάναμε το σπιτικό μας
αλλού εσύ κι αλλού εγώ
μα πέρα απ τον εαυτό μας
την αγάπη είχαμε οδηγό.

Έτσι περάσανε τα χρόνια
ήρεμα και αδελφικά
ώσπου μας ζήλεψε η διχόνοια
στα χρόνια ετούτο τα στερνά.

Μα  πως να κάνουμε αδέρφι
να γίνουμε σαν πριν ξανά
κοίτα ο θάνατος μας γνέφει
γρήγορα η ζωή περνά.

Με διχόνοια κι αδικία
τι κερδίζουμε μ αυτές
στο κόσμο μένει μια κακία
τσέπες έχει ο χάρος αδειανές.

Έλα να γίνουμε όπως πρώτα
αδέρφια αγάπης καρδιακά
τον εαυτό σου μόνο ρώτα
αν το αξίζει τελικά.

Να φύγουμε απ αυτόν τον κόσμο
δύο αδέρφια σαν εχθροί
αφού δυο μέτρα μόνο θέμε
τίποτα άλλο από τη γη.

ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ

Τίποτα απόψε δεν μπορώ να θυμηθώ
ότι καλό συμβαίνει τελευταία
που να ρωτήσω που ν αποτανθώ
μία αλήθεια να μου πουν η μία ιδέα.

Κάδοι γεμάτοι από σκουπίδια και ψευτιές
δρόμοι που πάνω τους σέρνεται δυστυχία
φόνοι εγκλήματα βιασμοί κλοπές
μας βομβαρδίζουν κάθε μέρα τα δελτία.

Οι άνθρωποι στημένοι στην Τιβή
προσμένουν κάθε βράδυ κάτι νέο
μήπως αλλάξει το μοτίβο μήπως πει
κάτι αλλιώτικο χαρούμενο σπουδαίο.


Μα πέραν τούτο ο χορός καλά κρατεί
το ρίξανε στο γλέντι τα κανάλια
κι ας λέει ότι θέλει η Tiβή
κι ας είναι ο κόσμος όλος χάλια.

Ψ Α Χ Ν Ω

Ψάχνω ώρες ατέλειωτες
για να βρω ένα λόγο
που ν αξίζει να μάθαινα
πιο πολλά απ όσα ξέρω.
Έτσι να μην μου βρίσκουνε
πουθενά έναν ψόγο
μα έναν λόγο δε μπόρεσα
στο μυαλό μου να φέρω.

Πως μπορεί να χωρέσουνε
τόσες άπειρες γνώσεις
στο μικρό το κεφάλι μας
και σε τι χρησιμεύουν
όσα ξέρεις λιγότερα
πιο πολύ θα τα νιώσεις
ίσως τα περισσότερα
τη ζωή σου μπερδεύουν.

Στη ζωή μας τη σύντομη
λίγα πράγματα μόνο
είναι αυτά που την κάνουνε
όμορφη και απλή
η αγάπη η αλήθεια
η βοήθεια στο πόνο
θε να νιώσουμε μέσα μας
τη χαρά μας διπλή.

Τον Θεό μας τον χάσαμε
κάθε μέρα μας λένε
πουθενά δεν τον βρίσκουνε
οι καινούργιες εκδόσεις.
Κάθε μέρα πόσοι άνθρωποι
από πείνα πεθαίνουν
Και συ ψάχνεις Ω΄΄ άνθρωπε
να πλουτίσεις τις γνώσεις.

Σαν αυτές να βοήθησαν
ποιο καλός για να γίνεις
και δικαίως να μοίραζες
στον καθ ένα τον πλούτο
μα φοβάμαι τα μάτια σου
στην αλήθεια τα κλείνεις
στ άδικα που συμβαίνουνε
εις τον κόσμο ετούτο.