ΑΟΡΑΤΟΙ ΑΝΕΜΟΙ

Την ψυχή φυλάκισαν αόρατοι ανέμοι
έσβησε το άφωνο παράπονο του βλέμματος σου
η καρδιά ανήμπορη μονάχη τρέμει
τρομαγμένα πουλιά φτερουγίζουν εντός μου.

Κι  όλα αυτά δίχως λόγο κανένα
λυσημέριμνος ύπνος ας έρθει
κι ας τα πάρει μακρυά από μένα
να χαθούν στου ονείρου τη μέθη.

Με κουρέλια της τρέλας ντυμένος ο πόνος.
Ένα τρένο φορτωμένο με ψέμα
μηχανή χαλασμένη ο χρόνος
προχωρεί σ ένα άγνωστο τέρμα.