ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ

Όλα γινήκαν όπως πριν
όπως η μοίρα τάχει φτιάξει
πάνω τους τάχα είχε σταλάξει
μία σταγόνα προσμονής.

Μα στέγνωσε το μεσονύχτι
δάκρυ που στάλαξε κι η ελπίδα
 να χάνεται και κείνο είδα
στο σούρουπο μίας ζωής.

ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΑ ΑΓΡΙΟΥΠΟΥΛΙΑ

Πάνω σ ανθούς κι αποκαΐδια
σκαλίζει όνειρα η ψυχή
ήλιους λαμπρούς φεγγάρια ίδια
σ όλα ραντίζει μιά ευχή.

Μες στη ψυχή τ αγριοπούλια
πίνουν νερό και δέν τρομάζουν
κι όταν ψηλά προβάλει η Πούλια
κλείνουν τα μάτια και φωλιάζουν.

΄ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

Μύρισε τα λουλούδια που σου έστειλα
το άρωμα τους βγαίνει απ την ψυχή μου.
Κράτησε στα δυό χέρια τα τριαντάφυλλα
τα μάζεψα για σένα απ την αυλή μου.

Δυό λόγια να σου πούνε τα ψιθύρισα
δυο λόγια από μένανε γλυκιά μου.
Πως την υπόσχεση μου τήρησα
λουλούδι νάσαι πάντα στη καρδιά μου.

ΥΠΝΕ

Έλα απόψε ύπνε μου
και κλείσε μου τα μάτια.
Έχουνε μέρες να σε δούν
σ έχουν επιθυμήσει.
Κουραστήκαν να βλέπουνε
την τρέλα γύρω του κόσμου
και να ακούν το θόρυβο
του άρχοντα της μέρας.
Πόσο θ αντέξω για να ζω
σε μια παραφροσύνη
μεταλλαγμένη σε ζωή.

ΘΑΛΑΣΣΑ

Πως ασημήζουν θάλασσα
τα γαλανά νερά σου
σαν το ηλιοβασίλεμα
γλυκά γέρνει στη δύση.

Και πως φαντάζεις πέλαγο
στην ανοιχτή αγκαλιά της
ο ουρανός να ενώνεται
στο λαμπερό κορμί σου.

Και πως φιλά ορίζοντας
τα ακροδάχτυλα σου
με την οριακή γραμμή
του δίδυμου γαλάζιου.

ΓΙΑΤΙ

Σε ρώτησα κείνη τη μέρα
που πηγαίνεις.
Έφευγες τόσο βιαστικά
με κοίταξες στοχαστικά
ήταν η όψη σου θλιμμένη.

Όταν συνήλθες γέλασες αχνά
μια θύελλα είδα στη ματιά σου
τα χείλη σου ήταν πελιδνά
ήταν χλωμά τα μάγουλα σου.

Ξεμάκρυνες τότε βιαστική
δεν πήρα απάντηση καμία
ένοιωσα τόση αγωνία
αναρωτιέμαι ακόμη το γιατί.

ΓΕΡΝΩ

Γερνώ κι όλα τα βλέπω αλλιώτικα
τα βλέπω μ άλλα μάτια
τα βλέπω μ άλλα χρώματα
ακόμα και τα όνειρα
που έρχονται τα βράδια.
Και κείνα είναι αλλιώτικα.
ο ύπνος μου ελαφρύς.,,
Μα πόσες νύχτες ξάγρυπνη
θυμάμαι περασμένα
και νοσταλγώ τα πρόσωπα
τα πολυαγαπημένα.
φύγανε και μας άφησαν
μόνους τόσο νωρίς.
Θυμάμαι πράγματα απλά
κρυμμένα στη καρδιά μου
που πριν δε θα τα έδινα
καμία σημασία.
Μα τώρα ξεπετάγονται
από το νου δειλά
μπλέκονται με τη σκέψη μου
και με τη φαντασία.
Έρχονται χίλιες δυο μορφές
που είχα ξεχασμένες
και μου μιλούν αθόρυβα
συχνά για τα παλιά.
Κι αναπολώ και χάνομαι
σε μέρες περασμένες
σε χρόνια που περάσανε
και δεν θα έρθουν ποια.
Μαζί όμως με τη θλίψη μου
δώρο των γηρατειών μου.
και που με κάνουν μέσα μου
βαθιά μου να πονώ
είναι σύντροφοι φίλοι μου
στην έρμη μοναξιά μου
κι έτσι περνώ πιο εύκολα
τις μέρες που γερνώ.

,

ΜΟΝΟΝΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Ήρθες σαν πέρασμα τ αγέρα
σαν ψίθυρος του ρυακιού
σαν το βασίλεμα μιάς μέρας
στο τέλος του καλοκαιριού.

Ήρθες σαν τη βροχή που πέφτει
σε χώμα άνυδρο ξερό.
Σαν είδωλο μες στον καθρέφτη
μα να σ αγκήξω δεν μπορώ.

Ήρθες όπως το χελιδόνι
την Άνοιξη έφερες ξανά
κι έκτισες κάτω απ το μπαλκόνι
με την καρδιά μου μια φωλιά.

Μα σαν σε όνειρο σε είδα
ν αλλάζεις χίλιες δυο μορφές
μια φευγαλέα ηλιαχτίδα
που φώτισε όλες τις σκιές.

ΣΤΗ ΜΑΙΡΗ

Βρήκα το σπίτι σου απόψε
έρημο κι άδειο από σένα
στα βάζα άνθη μαραμένα
και μυρωδιά ενός χαμού.
Όλα για σε μιλούν καλή μου
γέμισε θλίψη η ψυχή μου.

Σκόρπιες εικόνες στο τραπέζι
από παλιές φωτογραφίες
στην άκρη μόνη μια κιθάρα
βουβή πια δεν θα ξαναπαίζει.

Ακόμα είδα τη μορφή σου
σε μια φωτογραφία πλάι
ένοιωσα σαν να μου μιλάει
σαν νάσουνα εκεί μαζί μου
πάντα θα σ έχω στη ψυχή μου.
Το πιάνο παράμερο και κείνο
θαρρείς πως είναι κει στην άκρη
με ένα πονεμένο δάκρυ
ώρα καλή σου λέω καλή μου.

ΑΝΟΙΞΗ

Καλωσόρισες Άνοιξη με τα τόσα στολίδια
που σκορπίζεις απλόχερα πάνω σ όλη τη γη
Χίλια χρώματα έφερες και χιλιάδες παιχνίδια
και ξανά γλυκοχάραξε  της ζωής η αυγή

Παιχνιδίζει η θάλασσα σαν ο ήλιος τη γνέφει
σαν το φώς του απλώνεται χρυσαφένιο στη γη
τ αεράκι ανάλαφρο κυνηγάει τα νέφη
και εκείνα χορεύοντας τρέπονται σε φυγή.

Τα βουνά ποικιλόχρωμες ζωγραφιές που φροντίζει
να τις βάλει η Άνοιξη ζωηρές πινελιές
με κορδέλες πολύχρωμες και λουλούδια στολίζει
σκορπισμένα αρώματα από τριανταφυλλιές.

Στους απέραντους κάμπους παπαρούνες ανθίζουν
το μελήσι τρυγάει απ τα λούλουδα γύρη
τη ζωή και το θάνατο όλα αυτά μας θυμίζουν
στης ζωής το ατέλειωτο και τρελό πανηγύρι.

ΗΣΟΥΝ ΜΙΚΡΟΣ

Ήσουν μικρός και σε κρατούσα
σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου
σε γέμιζα με τα φιλιά μου
γέμιζες όλη μου τη ζωή.

Μα σαν μεγάλωσες μικρέ μου
γλίστρησες απ την αγκαλιά μου
αραίωσαν και τα φιλιά μου
αγάπη μου μοναδική.

Τώρα ποια άνδρας έχεις γίνει
μακριά είναι η εποχή εκείνη
που σ έσφιγγα στην αγκαλιά μου
γέμιζε με χαρά η καρδιά μου.

Δεν έρχεσαι στο σπίτι τώρα
μακριά μου ζεις έχεις φαμίλια
μα τα δικά μου τρέμουν χείλια
σαν μένει άδεια η αγκαλιά μου
σε ποιόν να δώσω τα φιλιά μου.

Πως άλλαξε η ζωή πως πάει
πως τη καρδιά μου τη σκορπάει
την κόβει σε κομμάτια χίλια
για σε και όλη τη φαμίλια.

ΤΟ ΤΟΠΙ

Μία καρδιά μονάχα έχω
κι αυτή τη χάρισα σε σένα
Μου είπες πως ΄΄θα την προσέχω΄΄
μα ήτανε μεγάλο ψέμα.

Νόμιζα πως θα την προσέχεις
μήν πληγωθεί και μην πονέσει
να περπατάς και να μην τρέχεις
από τα χέρια σου μήν πέσει.

Όμως εσύ κρυφογελούσες
όταν μου πήρες την καρδιά μου
κατάματα δεν με κοιτούσες
φοβόσουν ίσως τη ματιά μου.

Μην καταλάβω πως μαζί μου
έπαιζες δίχως συστολή
είχες παιγνίδι την καρδιά μου
σαν ένα τόπι στην αυλή.

Η ΕΛΠΙΔΑ

Υπάρχουν άνθρωποι
που ονειρεύονται ακόμα
Υπάρχει ελπίδα
ακόμη στη ζωή.
Αν του ονείρου
θα κρατούσαμε το χρώμα
θα είχε φως πάντα η γη.

ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ

Σιγά σιγά τα όνειρα
πως σβήνουν ένα ένα
και στη καρδιά απόμεινε
μονάχα η προσμονή
ωσάν πουλιά που φύγανε
πολυταξιδεμένα
και η φωλιά τους έμεινε
για πάντα αδειανή.

ΜΝΗΜΕΣ

Με πήρες απ το χέρι
και σεργιάνισα
στο κόσμο τον παλιό
πούχει χαθεί.
Μου έφερες μπροστά μου
όσα έχασα
όσα η μοίρα μου είχε αρνηθεί.
Χλωμή αχτίδα ω μνήμη μου
που με φώτισες
απόψε στο σκοτάδι το βαθύ
πως ήρθες τέτοια ΄΄ ώρα
και δεν ρώτησες
αν η καρδιά μου στο σεργιάνι σου
θα ήθελε να ρθει.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

 Σκούπισαν οι Άγγελοι
το δρόμο τ ουρανού.
Στρώσανε χαλί με άστρα κεντημένο
για να πατήσουν τα πόδια του Χριστού
και το φεγγάρι φώτιζε καντήλι αναμμένο.
Στο βάθος ο θρόνος του θεού
και ψαλμωδίες ακουγόταν από γύρω .
Όλο το σύμπαν σαν το θόλο ενός ναού
που ευωδίαζε από άρωμα και μύρο.

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ

Μια φορά περνάς απ τη ζωή
χάνεσαι μετά και σβύνεις.
Μια εικόνα ξέθωρη θαμπή
πίσω στους απόγονους αφήνεις.

Αν το έργο σου είναι σημαντικό
θάναι στ όνομα σου μια σφραγίδα
δεν θ αφήσεις πίσω σου κενό
στην αθανασία θάχεις μια ελπίδα.

Μα κι αυτή σιγά σιγά περνά
στους αιώνες μένεις υποψία
δυστυχώς ο άνθρωπος ξεχνά
΄΄Ως τα πάντα ρει΄΄ χάνεται η ουσία.

ΠΕΡΑΣΕΣ

Πέρασες σαν  απαλό αεράκι
που φουσκώνει τη θάλασσα.
Πέρασες σαν αδύναμο κύμα
που γλύφει τα πόδια του βράχου.
Πέρασες σαν μια μικρή ελπίδα
που ξανανιώνει τη καρδιά.
Πέρασες χωρίς ν αφήσεις πίσω σου
ούτε ένα σημάδι
που να δηλώνει το πέρασμα σου.

ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Στ ακριβό περιγιάλι του χρόνου
έχω αράξει σχισμένο πανί
και ζητώ λίγη ανάπαυση μόνο
με σβησμένη απ το χρόνο φωνή.

Μ έχουν κύματα μπόρες ρημάξει
αστραπές και βροντές τ ουρανού
η ψυχή αποζητάει ν αράξει
την ανάπαυση θέλει του νου.

Λίγος χρόνος ακόμη απομένει
απ το τέλος που θάρθει γοργά
κάποια φλόγα ακόμη αναμμένη
που κι αυτή θε να σβήσει αργά.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Τα έκρυψα μέσα μου βαθιά
τα έγραψα στο νου
τα έχω για παρηγοριά
τα λόγια που μου έλεγες
τ αποχαιρετισμού.

Λιβάνι και θυμίαμα
τάμα στη Παναγιά
γερός να ρθείς πίσω ξανά
μη σε λαγκέψει η ξενιτιά
και μου στερήσει τη χαρά
αυτή του γυρισμού.

ΑΠΌΚΡΥΨΗ

Κρυμμένοι ήχοι στη σιωπή
Κρυμμένοι στίχοι χωρίς φωνή
Κρυμμένα δάκρυα βουβά
πίσω απ τις κόρες των ματιών.
Κρυμμένοι λογισμοί του νου
Κρυμμένο φως των αστεριών
σε μια κρυμμένη ερημιά
που έχει κρύψει η καρδιά.

ΤΟ ΚΑΡΔΙΟΧΤΥΠΙ

Κρυμμένο καρδιοχτύπι
στης θάλασσας τη λύπη
η συννεφιά του πόνου
σ έκανε να φαντάζεις
βροχή και αστραπή
Μα μέσα στου πελάγου
τη μοναξιά του χρόνου
ανάμνηση είσαι μόνο
από μια νεροποντή.

Δυό βήματα ποιο πέρα
άνοιξε πάλι η μέρα
μ ένα ουράνιο τόξο
λούστηκε ο ουρανός.
Ελπίδα έχει φέρει
της ίριδας το χρώμα
κι από της γης το χώμα
ξεπρόβαλε ο ανθός.

ΣΑΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Ήρθες σαν καταιγίδα

σαν μπόρα σαν αστραπή

δεν πρόλαβα δεν είδα

πως στην καρδιά μου είχες μπει.

ΜΙΑ ΖΩΗ

Μια ζωή ε τραγούδαγα
πονεμένα τραγούδια
ως το τέλος του κόσμου
ήθελα ν ακουστούν.

Μια ζωή λίγο γέλαγα
μαραμένα λουλούδια
της ψυχής μου τα όνειρα
ήλιο φως μήπως δουν.

ΞΕΡΕΙΣ.

Ξέρεις πως είναι να σωπαίνεις΄΄
στούς ήχους γύρω σου π ακούς΄΄
Ξέρεις πως είναι να διαβαίνεις
στενά και δρόμους σκοτεινούς΄΄

Ξέρεις πως είναι να κοιτάζεις
ένα ολόγιομο φεγγάρι
να προσπαθείς να το διαβάζεις
με της ψυχής σου το λυχνάρι΄΄

Ξέρεις πως είναι όταν νυχτώνει
να χάνεσαι μες στα σκοτάδια
κι όταν αργεί να ξημερώνει
μένεις με την ψυχή σου άδεια.΄΄

Ξέρεις πως είναι να ελπίζεις
να χάνεται όμως η ελπίδα
και συ ακόμη να πασχίζεις
μήπως δεις φως η μια αχτίδα.΄

ΧΡΥΣΕΣ ΑΝΤΑΥΓΙΕΣ.

Χρυσές ανταύγειες σκορπούσαν τά μαλλιά σου
εκείνο το δείλι.
Στο δρόμο που σ αντάμωσα μια μέρα
του Απρίλη.
Κόκκινα ρόδα έβαψαν τα μάγουλα σου
και η ματιά σου
Φεγγάρια κι ήλιους γέμισε
η αγκαλιά σου.
Μ ανθούς στολίστηκε άρωμα Θείο
αγάπη κρύφια.
Καθώς σε κοίταζα και γω
αγάπη ένοιωσα μέσα στα στήθια.






.

ΤΟ ΜΠΟΤΙΛΙΆΡΙΣΜΑ

Μεσάνυχτα χτυπάει το ρολόι
οι θόρυβοι δεν λένε να κοπάσουν.
Κραυγές και ψίθυροι σα μοιρολόι
τα τύμπανα μου θα μου σπάσουν.

Μοτοσακό γκαζώνουν με μανία
κλάξον απ αυτοκίνητα σφυρίζουν
Νοσοκομειακά  αντλίες σ αρμονία
για να περάσουν βρίσκουν δυσκολίες.

Μεσάνυχτα η ώρα περασμένη
τα μάτια μου κοιτούνε το νταβάνι.
Μ έχει αφήσει ο ύπνος ξεχασμένη
τρέχει ο κόσμος μες στη νύχτα να προκάνει

ΣΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ

Ένα ταξίδι ήθελα να κάνω
της Αλεξάνδρειας μνημεία να αγγίξω.
Εκεί που ο ποιητής έζησε χρόνια
το έργο του πολύτιμο για όλους
στο πριν στο τώρα και αιώνια.

Να ρθει η αύρα του να με τυλίξει
στα φύλλα της καρδιάς να υπογράψει
να δω εκεί που αυτός ετάφει
και να διαβάσω την επιγραφή του
στον μέγα ποιητή ΚΑΒΑΦΗ.

ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Μες στην ομίχλη του χρόνου
σε είδα να χάνεσαι.
Νοερά ξεφύλλισα
τις σκόρπιες στιγμές της χαράς.
Ήταν καθισμένες
πάνω σε κάποιες σελίδες.
Σε κείνες τις σελίδες
που τις στόλιζαν
μυριόχρωμα λουλούδια
και γαλάζια όνειρα
τις κοίμιζαν τις νύχτες.
Δεν είπες ούτε αντίο..
Η φωνή σου έσβησε
στον απόηχο μιας φευγαλέας ζωής.

Η ΑΥΡΑ ΣΟΥ

Μ άγγιξε η αύρα της ψυχής σου
κι ένοιωσα το ρίγος
μιας πρωτόγνωρης νιότης.
Ξέφυγε από τα χείλη μου
μια γαλάζια φυσαλίδα ευτυχίας.
Μια ψευδαίσθηση  ακίνητου χρόνου
με πλημμύρισε
Φευγαλέα σκιρτήματα
μιας παραίσθησης.
μ έβγαλε από το μίζερο παρόν
και το άδηλο μέλλον.
Πολλές φορές το ψέμα
είναι καλύτερο από την αλήθεια.
Μια ώθηση  από την αδράνεια
του πνεύματος.
Χαμογελώντας κοίταξα
το σούρουπο της δικής μου ζωής.
Κάποια φώτα λαμπύριζαν.
Μια παρηγοριά στο σκοτάδι.
Πάντα ελπίζουμε σε μια άλλη μέρα.
.

ΞΕΡΕΙΣ

Ξέρεις πως είναι να σωπαίνεις
΄΄στούς ήχους γύρω σου π ακούς
Ξέρεις πως είναι  να διαβαίνεις
στενά και δρόμους σκοτεινούς ΄΄

Ξέρεις πως είναι να κοιτάζεις
 ένα ολόγιομο φεγγάρι
να προσπαθείς να το διαβάσεις
με της ψυχής σου το λυχνάρι  ΄

΄Ξέρεις πως είναι όταν νυχτώνει
να χάνεσαι μες στα σκοτάδια
κι όταν αργεί να ξημερώνει
μένεις μετην ψυχή σου άδεια ΄΄

Ξέρεις πως είναι να ελπίζεις
να χάνεται όμως η ελπίδα
και συ ακόμη να πασχίζεις
μήπως δεις φως η μια αχτίδα. '