MONO ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ

Μη μου ζητάς να σ απαντήσω
δεν έχω τίποτα να πω.
Τίποτα να σου εξηγήσω
μόνο ένα όνειρο αγαπώ.

Μονάχα εσένα να ρωτήσω
που χάθηκες τόσο καρό
και θέλεις πίσω να αφήσω
όλα εκείνα που πονώ.

Έχει καθίσει η αγάπη
μες στη καρδιά παντοτινά
όμως το δάκρυ από τα μάτια
δεν σταματά ν αργοκυλά.

Αφού η πίστη έχει φύγει
από εσένα τώρα πια
και μια πληγή μέσα μου ανοίγει
η μοναξιά είναι συντροφιά.

Δεν έχει πλέον σημασία
δίπλα σου έζησα καιρό
Δεν σε κατάλαβα αυτή είναι η ουσία
χαράμισα τα χρόνια μου θαρρώ

TO TIMHMA

Τώρα που σκέπτομαι ξανά
μία ζωή πια περασμένη
τα λάθη της ήταν πολλά
και μια αγάπη πια χαμένη.

Ήταν τα όνειρα πολλά
μα μας τα ζήλεψε ο χρόνος
είμασταν πλάσματα δειλά
μας άφησε η μοίρα μόνους.

Σε μία κάμαρη κλειστή
και ένα δάκρυ να κυλάει
η μοναξιά κυκλοφορεί
και μοναχά αυτή μιλάει.

Είναι το τίμημα βαρύ
για δυο ψυχές που θελαν μόνο
αυτή η αγάπη που είχαν βρει
να διαρκέσει μες στο χρόνο.

Και να απόψε στη σιωπή
ξανά γυρίζουν όλα πίσω
όμως ο χρόνοε θα μου πει
είναι αργά για να δακρύσω.

Το τέλος έχει κάθε αρχή
κι ο πόνος τη καρδιά τρυγάει
κι όσο κι αν κλαίει η ψυχή
κι όσο κι αν η καρδιά πονάει.

MOΝΑΞΙΑ.

Έμεινα μόμη
σαν ανεμώνη
μέσα στο κρύο
στη παγωνιά.
Θέλω να γείρω
μα όλα τριγύρω
είναι απέραντη ερημιά.
Τα όνειρά μου
φύγαν και κείνα
τα πήρε κύμα
πολύ μακριά.
Έμεινα μόνη
χωρίς τιμόνι
βαδίζει πλέον η καρδιά.
Χ.ανω το δρόμο
σταυρό στον ώμο
θα κουβαλάω
κάθε φορά.
Έχω γεράσει
και έχω χάσει
αυτά που δίναν
σε με χαρά.
Νιώθω μονάχη
όπως οι βράχοι
που τους χτυπάνε
τα κύματα.
Φύγαν τα χρόνια
σαν χελιδόνια
κι αφήσαν πίσω
συντρίμματα.
Μάθε ψυχή μου
αυτή ειναι η ζωή μου
στην κατηφόρα
δεν σταματάς
Μα εσύ στολίσου
γιατί θυμήσου
έτοιμη νάσαι
εκεί που πας.

ΕΦΥΓΕΣ

Έφυγες και έκλεψες όλη τη χαρά μου
τίποτα δεν έμεινε όλα έχουν χαθεί
μόνος μου σαλπάρισα με τα όνειρά μου
σε μεγάλα πέλαγα είχα ανοιχθεί.

Ένα ακυβέρνητο ήμουνα καράβι
της ζωής τα κύματα πάνω μου χτυπούσαν
Κάποιο φάρο πρόσμενα να δω μες στο σκοτάδι
κι όλο σε περίμενα κι όλο σε ζητούσα.

Τώρα πια κουράστηκα κάπου θε ν αράξω
σε λιμάνι απάνεμο νάβρω μια γωνιά
γιατί είναι ανώφελο άλλο να σε ψάξω
πριν τρελοί αέρηδες μου σκίσουν τα πανιά.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ

Πως μπορώ πια να σου μιλήσω
είναι η καρδιά πλέον κλειστή
ούτε τα χείλη να φιλήσω
ούτε πια όρκους να σου πει.

Κρατώ μονάχα ένα βλέμμα
μόνο εκείνο το κρατώ
και κείνο ξέρω είναι ψέμα
μα θα το έχω φυλαχτό.

Το θέλω για να μου θυμίζει
πως είναι τάχα η ζωή
όπως θέλει εκείνη τα γυρίζει
και μας αφήνει μια πληγή.

ΣΑΝ ΟΡΑΜΑ

Σαν όραμα θα ήθελα
ξανά να σ αντικρίσω.
Η προσμονή τυραννική
είναι για την καρδιά.
Κι όταν αθέλητα γυρνώ
και βλέπω πάλι πίσω
τότε νιώθω με δέρνουνε
της λύπης τα κλαδιά.

Βλέπω τον δρόμο έρημο
και σκοτεινό και κρύο.
Μένουν όλα ασάλευτα
ασάλευτη κι εγώ
Ποια μοίρα ποία με κυνηγά
σε έρημο τοπίο
που χείμερες και όνειρα
μάταια κυνηγώ.

Πόσες φορές πια ξάγρυπνος
με κουρασμένα μάτια
στην φαντασία έπλαθα
από σε μια ζωγραφιά
και κείνη ολόφωτη μπροστά
σαν μυθική νεράιδα
επρόβαλε σαν όνειρο
αιθέρια ομορφιά,

ΠΟΥΛΙ ΜΟΝΑΧΟ

Όταν το βράδυ έρχεται
και πέφτει το σκοτάδι.
Όταν τ αστέρια χάνονται
δεν βγαίνει το φεγγάρι
τότε κι εγώ μελαγχολώ
γιατί μου έχεις λείψει
στη μοναξιά μου χάνομαι
και με σκεπάζει η θλίψη.

Δίχως ένα γέλιο μια φωνή
στην άδεια κάμαρά μου
δεν νιώθω τότε ζωντανή
πουλί μονάχο κι έρημο
που κόψαν τα φτερά μου.

Πως τα γυρίζει η ζωή
και όλα τα αλλάζει
μόλις βγει ήλιος το πρωί
σε λίγο συννεφιάζει.

ΣΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ

Στον νου μου πάντα έρχεσαι
γιαγιάκα μου καλή
Μπροστά στο τζάκι μου λεγες
όμορφα παραμύθια
σαν με γλυκονανούριζες
μ ένα γλυκό φιλί
και τόσα λόγια τρυφερά
κρατώντας με στα στήθια.

Κι εγώ κουρνιάζοντας σιμά
στην τρυφερή αγκαλιά σου
μη χάσω απ τα λόγια σου
να νιώσω τα φιλιά σου.

Ευτυχισμένη μ έκανες
σαν νάμουν αγγελούδι
αποκοιμόμουνα γλυκά
στον κόρφο σου ακούγοντας
το πιο όμορφο τραγούδι.

Ας ήταν να γινόμουνα
ξανά ένα παιδί
νοστάλγησα τα όμορφα
τα παιδικά μου χρόνια
την στοργική σου αγκαλιά
γιαγιάκα μου καλή
τα ολόγλυκα τραγούδια σου
στ αυτιά μου ηχούν ακόμα.

ΤΟ ΑΣΤΈΡΙ

Έφτασα στης ζωής το δείλι
κι είναι η ψυχή μου αλαφρωμένη
χαμόγελο αχνό απ τα χείλη
στέλνω σε σε αγαπημένη.

Κι αν έχει αδειάσει η καρδιά μου
από βουβό δάκρυ όμως τώρα
ήρθε ο ήλιος στα όνειρά μου
σκόρπισε σύννεφα και μπόρα.

Μα κι αν το φως της μέρας σβήσει
και πέσει το βαθύ σκοτάδι
θα έχει η καρδιά μου ηρεμήσει.
απέραντα αυτό το βράδυ

.Και στης ψυχής μου εκεί την άκρη
θάχω φυλάξει ένα αστέρι
τις νύχτες λάμπει μα ποιος ξέρει
αν θα μου φέρει πόνο δάκρυ.

Η λάμψη του με πλημμυρίζει
στο φως του λούζεται η ψυχή μου
κάνε Θεέ μου να φωτίζει
και την υπόλοιπη ζωή μου.

Ο ΥΠΝΟΣ

Ο ύπνος μοιάζει αχάραγος.
Βραχνά λαλήματα από νυχτοπούλια.
Η ψυχή σηκώθηκε όρθια.
Αφουγκράζεται τη σμαραγδένια
γραμμή της λυκάυγειας.
Απραξία ο νους δεν κινείται.
Ένας απόηχος λύπης παρασύρει
ξέφτια θαμπά από εικόνες.
Γλίστρησαν και βυθίστηκαν
στο σκοτεινό χάος του μυαλού.
Καμιά προοπτική στον συλλογισμό.
Δεν υπάρχει συνέχεια στη διαδρομή.
έφραξαν οι δρόμοι της σκέψης.
Συνοστίζονται τα λόγια.
Μα η φωνή δεν τα προωθεί.
Δεν αναπνέουν πνίγονται.
Σκόνταψε το συναίσθημα
μπρος στην αμηχανία.
Και κείνη κοκκίνισε στο αδιέξοδο.
Πως ν ανασύρει το νου
απ τον βυθό του ύπνου.

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Στης ζωής το δρόμο είχα ένα μονοπάτι
μόνη το περνούσα κάθε πρωινό.
Χάριζε σε μένα η ομορφιά του κάτι
έμεινα εκεί πέρα ως το δειλινό.

Ήτανε σπαρμένο με λογής λουλούδια
κι από των δένδρων τις ψιλές κορφές
άκουγα πουλιών όμορφα τραγούδια
μύριζα τριγύρω χίλιες μυρουδιές.

Άφηνα μονάχη την ψυχή μου όλη
να διασκεδάζει όπως τα παιδιά.
Και σ αυτό το ωραίο το κρυφό περβόλι
ξέχναγα του κόσμου όλα τα δεινά.

Τώρα έχω χάσει αυτό το μονοπάτι
ψάχνω δε το βρίσκω κρίμα πουθενά
Ξέρετε εσείς που δεν ξέρω κάτι
έχασα το δρόμο κανείς δεν απαντά.

ΔΥΟ ΚΛΑΔΙΑ

Δύο κλαδιά απ το ίδιο δένδρο
αδέρφι είμαστε και οι δυο.
Φυτρώσαμε απ την ίδια ρίζα
κλαδιά απ τον ίδιο τον κορμό.

Μα ο καθείς πήρε το δρόμο
που είχε διαλέξει μοναχός
με το δισάκι του στον ώμο
δίχως παρέα δυστυχώς.

Ε κάναμε το σπιτικό μας
αλλού εσύ κι αλλού εγώ
μα πέρα απ τον εαυτό μας
την αγάπη είχαμε οδηγό.

Έτσι περάσανε τα χρόνια
ήρεμα και αδελφικά
ώσπου μας ζήλεψε η διχόνοια
στα χρόνια ετούτο τα στερνά.

Μα  πως να κάνουμε αδέρφι
να γίνουμε σαν πριν ξανά
κοίτα ο θάνατος μας γνέφει
γρήγορα η ζωή περνά.

Με διχόνοια κι αδικία
τι κερδίζουμε μ αυτές
στο κόσμο μένει μια κακία
τσέπες έχει ο χάρος αδειανές.

Έλα να γίνουμε όπως πρώτα
αδέρφια αγάπης καρδιακά
τον εαυτό σου μόνο ρώτα
αν το αξίζει τελικά.

Να φύγουμε απ αυτόν τον κόσμο
δύο αδέρφια σαν εχθροί
αφού δυο μέτρα μόνο θέμε
τίποτα άλλο από τη γη.

ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ

Τίποτα απόψε δεν μπορώ να θυμηθώ
ότι καλό συμβαίνει τελευταία
που να ρωτήσω που ν αποτανθώ
μία αλήθεια να μου πουν η μία ιδέα.

Κάδοι γεμάτοι από σκουπίδια και ψευτιές
δρόμοι που πάνω τους σέρνεται δυστυχία
φόνοι εγκλήματα βιασμοί κλοπές
μας βομβαρδίζουν κάθε μέρα τα δελτία.

Οι άνθρωποι στημένοι στην Τιβή
προσμένουν κάθε βράδυ κάτι νέο
μήπως αλλάξει το μοτίβο μήπως πει
κάτι αλλιώτικο χαρούμενο σπουδαίο.


Μα πέραν τούτο ο χορός καλά κρατεί
το ρίξανε στο γλέντι τα κανάλια
κι ας λέει ότι θέλει η Tiβή
κι ας είναι ο κόσμος όλος χάλια.

Ψ Α Χ Ν Ω

Ψάχνω ώρες ατέλειωτες
για να βρω ένα λόγο
που ν αξίζει να μάθαινα
πιο πολλά απ όσα ξέρω.
Έτσι να μην μου βρίσκουνε
πουθενά έναν ψόγο
μα έναν λόγο δε μπόρεσα
στο μυαλό μου να φέρω.

Πως μπορεί να χωρέσουνε
τόσες άπειρες γνώσεις
στο μικρό το κεφάλι μας
και σε τι χρησιμεύουν
όσα ξέρεις λιγότερα
πιο πολύ θα τα νιώσεις
ίσως τα περισσότερα
τη ζωή σου μπερδεύουν.

Στη ζωή μας τη σύντομη
λίγα πράγματα μόνο
είναι αυτά που την κάνουνε
όμορφη και απλή
η αγάπη η αλήθεια
η βοήθεια στο πόνο
θε να νιώσουμε μέσα μας
τη χαρά μας διπλή.

Τον Θεό μας τον χάσαμε
κάθε μέρα μας λένε
πουθενά δεν τον βρίσκουνε
οι καινούργιες εκδόσεις.
Κάθε μέρα πόσοι άνθρωποι
από πείνα πεθαίνουν
Και συ ψάχνεις Ω΄΄ άνθρωπε
να πλουτίσεις τις γνώσεις.

Σαν αυτές να βοήθησαν
ποιο καλός για να γίνεις
και δικαίως να μοίραζες
στον καθ ένα τον πλούτο
μα φοβάμαι τα μάτια σου
στην αλήθεια τα κλείνεις
στ άδικα που συμβαίνουνε
εις τον κόσμο ετούτο.

OI ΔΡΟΜΟΙ.

Οι δρόμοι που βαδίσαμε αχάραχτοι
το τέρμα τους αδήλωτο στο χάρτη.
Αμέτρητα τα στοπ μας εμποδίζανε
και ψάχναμε να βρούμε μονοπάτι.

Πικρή η αλήθεια κι όμως τη γυρεύαμε
το ψέμα εφιάλτης στη ζωή μας
χαμένες μας ελπίδες ζητιανέυαμε
πριν έρθει ακάλεστη η καταστροφή μας.

Τα χρόνια που περνούσαν σημαδεύανε
το πρόσωπό μας δείχνει τη σφργίδα
Στον ύπνο τα όνειρά μας μας παιδεύανε
και μεις αναζητούσαμε ελπίδα.


Στις μνήμες αντιστέκεται η θλίψη μας
σε κείνα που μας άνοιξαν το δρόμο
καθώς γυμνοί βαδίζαμε αμάθητοι
με το σακί της άγνοιας στον ώμο.

Και τώρα που ο ήλιος εβασίλεψε
γεμάτη χρώματα είναι η δύση
απ όλα εκείνα που χαθήκανε
το αποτύπωμα η ζωή έχει αφήσει.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Τα μάτια αναζητούν
χρωματιστές .εικόνες.
Στα φύλλα της καρδιάς
γράφονται ωχρές αναμνήσεις.
Σκιρτά η ψυχή στη θύμησή τους.
Ένα αόριστο χαμόγελο ζωγραφίζεται
στα ωχρά χείλη του φθινοπώρου.
Κάπου κάπου ξεχασμένες ηλιαχτίδες
αφήνουν να προβάλουν τα σύννεφα
από τις ρωγμές τ ουρανού.
Ψιλοβρέχει.
Οι στάλες του απαλές νότες
μιας ρυθμικής μουσικής.
πάνω στις λαμαρίνες του υπόστεγου.
σκορπούν μια μελαγχολία τριγύρω.
Στην οθόνη της ψυχής μας
χάθηκε η εικόνα τ ου Καλοκαιριού.
Τέλος  εποχής αρχή μιας άλλης.

ΑΟΡΑΤΟΙ ΑΝΕΜΟΙ

Την ψυχή φυλάκισαν αόρατοι ανέμοι
έσβησε το άφωνο παράπονο του βλέμματος σου
η καρδιά ανήμπορη μονάχη τρέμει
τρομαγμένα πουλιά φτερουγίζουν εντός μου.

Κι  όλα αυτά δίχως λόγο κανένα
λυσημέριμνος ύπνος ας έρθει
κι ας τα πάρει μακρυά από μένα
να χαθούν στου ονείρου τη μέθη.

Με κουρέλια της τρέλας ντυμένος ο πόνος.
Ένα τρένο φορτωμένο με ψέμα
μηχανή χαλασμένη ο χρόνος
προχωρεί σ ένα άγνωστο τέρμα.

ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ

Είχα ένα όνειρο για οδηγό
ο σύντροφος ήταν στη ζωή μου.
Μα τώρα νιώθω πως ναυαγώ
γιατί με άφησε η δύναμή μου.

Και συ χαμένος στο πουθενά
ο εφιάλτης στα όνειρά μου
που κάθε βράδυ με τυραννά
δε βρίσκω λύση στο πρόβλημά μου.

Σε μία κάμαρη βουβή
χωρίς φωνή η έναν ήχο
η μόνη μου ανταμοιβή
ο χτύπος του ρολογιού στον τοίχο.

ΛΙΜΝΕΣ

Λίμνες φωλιάζουν στα δυο μάτια σου
έχουν φουρτούνες τα νερά τους.
Σαν ξεχειλίζουν απ- τα βλέφαρα
μουσκεύουν ε τα μάγουλά σου.

Είναι τα χείλη σου δυο άλικα
ροδόφυλλα θαρρώ κομμένα
από τριανταφυλλιά βελούδινη
που χέρι τα έκοψε για σένα.

ΛΙΜΝΕΣ

Λίμνες φωλιάζουν στα δυο μάτια σου
έχουν φουρτούνες τα νερά τους
σαν ξεχειλίζουν απ τα βλέφαρα
μουσκεύουν ε τα μάγουλά σου.

Είναι τα χείλη σου δυο άλικα
ροδόφυλλα θαρρώ κομμένα
από Τριανταφυλλιά βελούδινη
που χέρι τα έκοψε για σένα.

ΤΟ ΔΕΝΤΡΙ.

Έγειρε το δεντρί στο κήπο
απ τη μανία του βοριά
και ρυθμικά ακούω τον χτύπο
που βγάζε μέσα απ την καρδιά

Πόνος βαθύς κι απελπισία
στη δύνη τ άστατου καιρού
φωνή σπαρακτική ικεσία
θραύσματα λύπης σπαραγμού

Έχει και το μικρό δεντράκι
μία καρδούλα που χτυπά
ας το νοιαζόμαστε λιγάκι
αν η καρδιά μας τ αγαπά.

H ΑΓΑΠΗ

Ας μη ρωτάς για την Αγάπη
το χρώμα της να σου το πω
όποιος τη βάζει στη καρδιά του
την έχει πάντα φυλαχτό.
Και αν τη δώσεις δεν την χάνεις
γιατί ειν ατέλειωτη αυτή
μένει για πάντα στη καρδιά σου
την κάνει πάντα δυνατή.
Η αγάπη όλα τα σκεπάζει
όλα τα κάνει αληθινά
όποιος την έχει δεν τον νοιάζει
ακόμη κι αν αυτός πονά.
Παρηγοριά σε όλους δίνει
σε πονεμένους και φτωχούς
κάθε φωτιά αυτή τη σβήνει
η συντροφιά στους μοναχούς.
Όποιος την έχει φυλαγμένη
και δεν τη δίνει την κρατά
είναι η αξία της χαμένη
δεν θα τη βρει αν τη ζητά.

ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Πόσα χρόνια περπατάς
κάτω απ τη βροχή.
Κι ένας ήλιος σ έβλεπε
πάντα μοναχή.
Και τις νύχτες που έβλεπες

κοίταζες  τα άστρα
μόνη ονειρευόσουνα
πύργους κήπους κάστρα.
Σαν την άνοιξη άνθιζε
ο κήπος το περβόλι
μόνη πάλι ήσουνα
και αντάμα όλοι.
Καλοκαίρι ερχότανε
είχες μια ελπίδα
στον καθρέφτη κοίταζες
άλλη μια ρυτίδα.
Κι όταν το φθινόπωρο
πέφτανε τα φύλλα
η καρδιά σου ένιωθε
μια ανατριχίλα.
Το χειμώνα που έπεφτε
το χιόνι κι ήταν κρύο
μόνη πάλι ήσουνα
δίπλα ένα βιβλίο.
Δίπλα σου ήρθε κάθισε
σιωπηλά ο χρόνος
σου ψιθύρισε κρυφά
δεν θα φύγω μόνος.

ΤΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ.

Μικρό σπουργίτι παγωμένο
ήρθες στη πόρτα μου μπροστά
κακόμοιρο και πεινασμένο
να νιώσεις λίγο ποιο ζεστά.

Απ το παράθυρο σε οίδα
κι έτρεξα αμέσως να σ ανοίξω
ψίχουλα λίγα να σου ρίξω
μες στο σκοτάδι μια αχτίδα
πνοή ζωής να σε φυσήξω.

Ξεθαρρεμένο ήρθες κοντά μου
την πείνα σου για να χορτάσεις
δίχως το φόβο στη καρδιά σου
το χέρι εκείνο μη σε πιάσει
σα δόλωμα να σε σκεπάσει.

Αφέθηκες μ εμπιστοσύνη
στα δυο μου χέρια να σ αγγίζω
και με χαρά να σε ταίζω
τα μάτια σου μ ευγνωμοσύνη
με κοίταζαν την ώρα εκείνη.

Μετά σε πήρα μες στο σπίτι
να σε ζεστάνω εκεί στο τζάκι
να σταματήσουν ποια λιγάκι
οι χτύποι της μικρής καρδιάς σου
μικρό φτωχό μου εσύ σπουργίτι.

ΔΕΗΣΗ

Κράτα με γερά απ το χέρι
μη μ αφήνεις να παραπατώ.
Ίσως αν θα πέσω ποιος το ξέρει
θα μπορέσω άραγε να σηκωθώ

Μη μ αφήνεις  ούτε να σκοντάψω
ίσως να χτυπήσω σοβαρά
κι αν πολύ πονέσω μα κι αν κλάψω
μήπως τότε θάναι ποια αργά

Κράτα με απ το χέρι μη μ αφήνεις
σ έχω ανάγκη κάθε μου στιγμή
ότι σου ζητώ πάντα μου δίνεις
μη μ αφήνεις μη μ αφήνεις μη.

Είμαι άνθρωπος και συ ο Θεός μου
είμαι αδύνατος και συ είσαι δυνατός
είμαι στο σκοτάδι και είσαι συ το φως μου
θα είμαι πάντα δούλος σου πιστός.

Η ΛΕΥΚΑ.

Η λεύκα σείεται
απ τ ανέμου το χάδι
τα φύλλα πέφτουνε
πέφτει το βράδυ
κι η παγωνιά.

Στ άδειο παράθυρο
μια λάμπα φωτίζει
κι η κόρη δακρύζει
στην ερημιά.

Ο δρόμος ειν έρημος
κανείς δε διαβαίνει
κι αυτή περιμένει
στη λησμονιά.

Τακ τακ ακούγεται
έξω απ τη πόρτα
ποιος είναι ρώτα
λέει μια φωνή.

Η κόρη άνοιξε
έξω σκοτάδι
έρημο βράδυ
πέφτει βροχή,

Είναι ο αγέρας
που δυναμώνει
η κόρη παγώνει
κανείς να φανεί.

ΚΑΚΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ. 1951

Κακό φθινόπωρο πως ήρθες πάλι
Τα νέφη σκέπασαν τον ουρανό.
Ψιλή βροχούλα έπιασε πάλι
και ξάφνου άρχισε μπουμπουνητό

Τα φύλλα πέφτουνε κιτρινισμένα
άδεια πια μένουνε και τα κλαδιά.
λες κι ένα σάβανο βάλαν σε μένα
γυμνή μου έμεινε και η καρδιά.

Το χώμα μύρισε της γης η άχνα
θανάτου μήνυμα σαν να δυλεί
μέσα στα στήθη μου άρχισε η βράχνα
και του θανάτου προβάλει  η απειλή.

Κακό Φθινόπωρο ήρθε ετούτο
μαζί του έδυσε και η χαρά
τώρα τη λύπη μου έχω για πλούτο
μαζί του έφερε τη συμφορά.

Μαζί του έδυσαν και οι ελπίδες.
όλα βυθίστηκαν στη λησμονιά
Τις πονεμένες μου βλέπω ρυτίδες
να μ αυλακώνουν με απονιά.

ΤΟ ΝΗΣΊ.

Γύρισα στο σπιτάκι μου το πολυαγαπημένο
Που χρόνια τώρα έλειπα εκεί μακρυά στα ξένα
κι  ήβρα το σπίτι έρημο με χόρτα σκεπασμένο
βρήκα και τα θεμέλια απ το χρόνο γκρεμισμένα.

Που είναι τα τόσα όνειρα που έπλαθα τα βράδια
σαν το Φεγγάρι σκόρπαγε στη λάμψη του ασήμι
και γιόμιζε με χρώματα και γιόμιζε με χάδια
θάλασσες κάμπους και βουνά πως έρχονται στη μνήμη

Που τα καράβια που έβλεπα στο μόλο αραγμένα
κι άλλα ετοιμοκίνητα ταξίδευαν για χώρες
μου μοιάζανε σαν ξέμακρα πουλιά κινηγιμένα
να δέρνονται στα κύματα της θάλασσας τις μπόρες.

Που τ ακρογιάλι που έπαιζα με τα λευκά πετράδια
παιδάκι ήμουνα μικρό με φίλαγε το κύμα
Φαγώθηκε απ τον καιρό απ του βοριά τα χάδια
και έμεινε ανίσκιωτο  καταραμένο κρίμα.

Που είναι η θάλασσα κι αυτή δε μοιάζει σαν και τότε
που με γλυκονανούριζε   μ ανέκφραστη  ηρεμία
τώρα αγρίεψε κι  αυτή και μοιάζει πότε πότε
θηρίο σαν απότομα την πιάνει  τρικυμία.

Του φθινοπώρου έφτασε μες στη ψυχή μου η ώρα
της νιότης το ροδόχρωμο λουλούδι μαραμένο
κάθε παλιό μου έμεινε λησμονημένο τώρα
και χάθηκε κάθε όνειρο που είχα αγαπημένο.

ΑΠΟΨΕ

Γιορτάζω απόψε
μα όλα μοιάζουν ξένα.
Τριγύρω κοιτάζω
δε βλέπω εσένα.
Κι εγώ νιώθω λείπω
η γιορτή δε μου πάει
της καρδιάς μου τον χτύπο
η ψυχή μου μετράει.

ΣΤΟΝ Κ ΣΑΛΤΑ Γραφτικε στης 26/3/97.

Για τον Λευκία έγραψες
τους ωραίους του στίχους

που τόσο με συγκίνησαν
βαθιά μες στη καρδιά μου.
Είσαι πυγή αστείρευτη
που μοιάζει με τους ήχους
μιας μουσικής που έρχεται
από τα βάθη των αιώνων
κι ας λες συχνά πως γέρασες
κι ότι είσαι τόσων χρόνων.

Εγώ σε βλέπω έφηβο
με τα δικά μου μάτια
που μου θυμίζουν ξέχωρα
κάτι απ τα παλιά.
Έχεις ζωντάνια θαυμαστή
θάρρος ενός πολεμιστή
παρά τα άσπρα σου μαλλιά.

Μακάρι όλοι νάχανε
το θάρρος την ορμή σου
το πνεύμα το αστείρευτο
τη φλόγα που σπιθίζει
σαν απαγγέλεις ποίημα
και πάλλεται η φωνή σου.

Πολλά να μάθω  θάθελα
απ όσα εσύ γνωρίζεις.
Είναι τα λόγια σου μεστά
με νόημα γεμάτα
ακόμα κι όταν χαμηλά
τα σιγοψιθυρίζεις
φίλε μου Κύριε Σάλτα.

ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ

Πως να γεμίσεις τις ατέλειωτες
της μοναξιάς τις νύχτες
που σε τυλίγουν στο σκοτάδι το βαθύ.
Πως να αντέξεις του ρολογιού τους δείκτες
σαν τους ακούς σε μια ατέλειωτη σιωπή.

Οι ώρες δύσκολα περνούν στην ερημιά σου
νιώθεις να χάνεσαι στου χρόνου τη ροή
μα που καιρός για να πιαστείς απ τα όνειρά σου
 κυλάς και φεύγεις δίχως πια επιστροφή.

ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

όλου του κόσμου οι λαοί
μοιάζουνε μεταξύ τους.
Γιατί είναι όλοι άνθρωποι
πλάσματα του Θεού.
Πονάνε  κλαίνε αγαπούν
λυπούνται οι διπλανοί τους
πάσχουν δακρύζουν και γελούν
και άλλοτε σιωπούν.

Το δάκρυ που χύνουν οι λαοί
δεν έχει κανένα χρώμα
Τρέχει το ίδιο σαν πονά
η ανθρώπινη ψυχή
Κι αυτός ο αναστεναγμός
σαν βγει από κάθε στόμα
χρώμα δεν έχει και αυτός
αλλά μόνο μια φωνή.

Γι αυτό ας λείψει ο ρατσισμός
κι ας μάθουν οι λαοί μας
πως όλοι ίδιοι είμαστε
πάνω σ αυτή τη γη
που μ αίμα την ποτίσαμε
με τ αμοιρο κορμί
κι όλοι μαζί ας υψώσουμε
μια δυνατή κραυγή.

ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΞΑΜΕ

Κλειστά μην έχεις τα παράθυρα
άσε να μπει το φως του ήλιου.
Μην είσαι μόνη μες στη κάμαρη
στου σκοταδιού σου το βασίλειο.

Ας την καρδιά σου να είναι ελεύθερη
με κάθε τι μην την τρομάζεις.
Είναι η ζωή μας τόσο σύντομη
και μη στη πλάστιγγα τη βάζεις.

Αλλιώς δεν χαίρεσαι τα δώρα σου
που Ο Θεός άφθονα σου δίνει.
και τρέχεις τρέχεις τον κατήφορο
όπου ο δρόμος ξάφνου κλείνει.

Και ξάφνου αναλογιζόμαστε
γιατί ήρθαμε που πάμε
ποιος ο σκοπός μας ποιο το όνειρο
δεν το προσέξαμε γερνάμε.

Μην φυλακίζεις την καρδιά
άσε ελεύθερη να ζήσει
ξέρει αυτή να οδηγεί
ξέρει αυτή να περπατήσει.

ΨΥΧΉ .ΜΟΥ.

Ψυχή μου μη γυρνάς στα περασμένα
σου κάνουνε κακό να το θυμάσαι
περίσσεψαν οι λύπες μη λυπάσαι
καλύτερα να μείνουν ξεχασμένα.

Μην πας από τον τάφο τους επάνω
δάκρυ πικρό άλλο να χύσεις
σου φτάνει.Με το παραπάνω
πλήρωσες δεν θα ωφελήσει

Κλείδωσε τώρα την καρδιά σου
κι όσο πολύ κι αν σε στοιχίσει
άσε απ έξω τα όνειρά σου
και η ζωή σου ας συνεχίσει.

Τον δρόμο αυτόν όπου σου μένει
πίσω μη στρέψεις το κεφάλι
πάρτο απόφαση πως τώρα
ζωή θα συνεχίσεις άλλη.

Κάνε θολές τις αναμνήσεις
στου κρεβατιού το προσκεφάλι
πίσω σου πια να μη γυρίσεις
χίλιες φορές στο λέω πάλι.

Πες ένα για και μη δακρύσεις
άλλαξε φύλλο και σελίδα
είναι αργά για συγκινήσεις
δες στο καθρέφτη μια ρυτίδα.

Πως αυλακώνει τη μορφή σου
και τόσες άλλες από γύρω
ψυχή μου μέσα στη καρδιά σου
κάνε με τόπο για να γείρω.

ENA ANTIO

Ένα μπουμπούκι ήσουνα
 σιγά σιγά τα πέταλά σου άνοιγες.
Ένα πουλάκι ήσουνα μικρό
σιγά άνοιγες τα φτερά σου
Ξένοιαστο κοίταζες τη ζωή
και κείνη σε χαμογελούσε.
Στα όνειρά σου έβλεπες
Νεράιδες  και αγγέλους
Άγγελος ήσουνα και συ μικρός
ζούσες μες στους ανθρώπους.
Σ αγάπησαν οι Άγγελοι
σε πήρανε κοντά τους
και κει ψηλά χαρούμενο
να ζεις ευτυχισμένο.
χωρίς τις λύπες της ζωής
που οι άνθρωποι βιώνουν
.Νάνε   το χώμα σου ελαφρύ
μικρό μου που σε σκεπάζει.

ΦΥΛΑΧΤΟ

Δεν το μπορώ  να σου μιλήσω
είναι η καρδιά πλέον κλειστή.
Ούτε τα χείλη να φιλήσω
κι ούτε πια όρκους να σου πει.
Κρατώ μονάχα ένα βλέμμα
μόνο εκείνο το κρατώ.
Και κείνο ξέρω είναι ψέμα
μα θα το έχω φυλαχτό.
Θα τόχω για να μου θυμίζει
χαμένες μέρες προσμονής
Κι όταν ο νους πίσω γυρίζει.
καρδιά μου μ όνειρα να ζεις

ΞΕΡΩ

Κι όμως πολλές φορές δακρύζω
το δάκρυ κρύβω στη σιωπή.
Τα μάτια σου όταν αντικρίζω
με σταματά η λογική.

Ξέρω τι είναι η αγάπη
κι αν έχει ακόμη συννεφιά
όταν θα ρθει μες στη καρδιά σου
θε να σε κάνει συντροφιά

Αυτή τα δάκρυα σκουπίζει
και ξαλαφρώνει τη ψυχή.
Καμιά φορά όμως νομίζει
πως είναι το τέλος κι όχι η αρχή.

AΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Κρίμα που ήρθες κιν άφησες
λίγα λουλούδια μόνο.
μπροστά στη πόρτα κι έφυγες
να μπεις δεν είχες χρόνο.
Μια κάρτα επίσης έγραφε
σε αποχαιρετάω.
Πρέπει να φύγω βιαστικά
μακριά έχω να πάω.
Σ αφήνω τα λουλούδια αυτά
πάντα να σου θυμίζουν
έστω και αν θα μαραθούν
έστω κι αν δε μυρίζουν
σε μία άκρη βάλε τα
μέσα σε ένα βάζο
θε να σου λένε σιωπηλά
αγάπη δεν αλλάζω,
Θα σ έχω πάντα στη καρδιά
και πάλι θα γυρίσω
κι αν φεύγω τώρα μακριά
κοντά σου θε να ζήσω.
Κάνε λιγάκι υπομονή
μόνη δε θα σ αφήσω
έτσι όπως φεύγω βιαστικά
έτσι θε να γυρίσω.
Δάκρυ πικρό να μην χυθεί
απ τα γλυκά σου μάτια
αν μου το φέρει άνεμος
θα γίνω δυο κομμάτια.
Κι αν φεύγω τόσο βιαστικά
δε θέλω ν αντικρίσω
τα δυο σου μάτια τα γλυκά
γιατί θε να δακρίσω
και η καρδιά μου δε βαστά
τόσο μεγάλο πόνο
αφού θα ζούμε χωριστά
δεν ξέρω πόσο χρόνο.

ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΟΤΕ Η ΨΥΧΗ

Όσο κι αν θέλεις να κρυφτείς
να κρύψεις όσα πιο πολλά μπορείς
αυτά που σ έχουνε πληγώσει
μία σου λέξη αν θα πεις
ο απέναντι σου θα το νιώσει.

Δεν κρύβεται ποτέ η ψυχή
δεν προσποιείται δεν αλλάζει
πληγώνεται με μια ματιά
και κάθε πόνος την τρομάζει.

Μ ένα χαμόγελο ξεχνά
πληγώνεται με κάθε πίκρα
και όσος χρόνος κι αν περνά
όλο στα ίδια τριγυρνά
στου πόνου πιάνεται τα δίχτυα.

Δεν η μπορεί ν απαλλαγεί
νιώθει σαν μέσα στο κλουβί
όσο και αν το προσπαθεί
το δρόμο μόνη θα διαβεί.

Νύχτα που πέρασες κι απόψε
ξάγρυπνη μ άφησες και πάλι
πόσα δεν έφερες στον νου μου
τ ακούμπησες στο προσκεφάλι.

ΘΑΛΑΣΣΑ

Πως λαμπυρίζεις Θάλασσα
σαν καθαρό ασήμι
από του ήλιου το φιλί
που απλόχερα σου δείνει

Σαν σμίγεις στον ορίζοντα
με τ ουρανού το χρώμα
γίνεσαι ένα με αυτόν
λες κι είσαι ένα σώμα.

Κι όταν τη νύχτα σε φιλά
το αργυρό Φεγγάρι
όλου του κόσμου η ομορφιά
δεν έχει τη δική σου χάρη.

ΑΣΕ

Άσε να φαντάζομαι το τότε
σαν να το ζω ξανά απ την αρχή.
Έτσι μονάχα ισορροπώ σ αυτόν το κόσμο.
και η ζωή μου φαίνεται να διαρκεί.
άσε να ελπίζω πως τίποτα δεν άλλαξε
και πως φθορά δεν υπάρχει.
Άσε να πιστεύω πως υπάρχουν όνειρα
που δεν χάνονται στα σύννεφα.
Πως θα πάρουν την ψυχή μου μαζί τους
στον παράδεισο..
Ας μη βουλιάζω στη θλίψη για τα χαμένα
καλύτερα οι ψευδαισθήσεις
πως ο χρόνος μένει ακίνητος.

ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΡΑΘΥΡΙ

Ο ήλιος πέφτει στο δικό σου παραθύρι
 και το γεμίζει με ολόχρυσα στολίδια
φεγγοβολούν σαν ρόδα στο λιοπύρι
μες στων κλαδιών τ ολότρεμα παιχνίδια.

Και καρτερώ να δω εσέ την ίδια
μπρος στο αγιόκλημα σου να προβάλεις
και στα σγουρά σου τα μαλλιά σαν δαχτυλίδια
λουλούδια απ το αγιόκλημα να βάλεις.

Και τα ολόχρυσα αυτά μαλλιά σου
κυματιστά να πέφτουνε με χάρη
επάνω στα κερένια μαγουλά σου
να λάμπουν σαν ατόφιο κεχριμπάρι..

ΣΑΝ ΑΝΕΜΟΙ ΦΥΛΑΚΗΣΜΕΝΟΙ

Δεν μπορώ να συγκρατήσω τους λογισμούς μου
ξεχύθηκαν σαν άνεμοι φυλακισμένοι
σάρωσαν την ανυπεράσπιστη ψυχή μου
πιο κάτω το σκοτάδι περιμένει.
Δεν μπόρεσα τη λύπη μου να φυγαδεύσω
μέσα στα φυλλοκάρδια μου έχει κουρνιάσει
κούφιες ελπίδες τρομαγμένες απάνωθέ μου
τρέχει ο νους μου απελπισμένος να τις πιάσει.
Σαν φύλλα φθινοπωρινά οι αναμνήσεις
που πέσαν μαραμένα απ το χρόνο
όνειρα που διαλύθηκαν σαν σύννεφα κυνηγημένα
και γώ όλο και πιο κοντά στο θάνατο σιμώνω,

ΕΝΑΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ

Ένας φτωχός περαστικός
κάθισα εδώ κοντά σου
ψάχνω να βρω ένα πέρασμα
να μπω μες στη καρδιά σου.
Συνήθισα τα βάσανα
ν ακούω εγώ του -κόσμου
και να κερνώ μες στις ψυχές
γλυκιά παρηγοριά.
Έλα και λίγο αλάφρωσε
τη θλίψη σου εντός μου
να λάμψη στα δυο μάτια σου
ξανά η ξαστεριά.
Σε έδειρε στο διάβα της
άγρια ανεμοζάλη.
μη χύσεις δάκρυ πια πικρό.
Όποια κι αν είναι η θλίψη σου
θάρθει και ποιο μεγάλη
όλα εγώ τα γεύτηκα
από παιδί μικρό.

ΓΗ ΜΟΥ

Θέλω πια να φύγω
κάπου μακριά
τα φτερά μου ανοίγω
πρώτη μου φορά.

Δεν μπορώ να ζήσω
σε μια φυλακή
θέλω να γνωρίσω
κάποια άλλη γη.

Γη μου και πατρίδα
πόσο σε πονώ
ξένη όμως σε οίδα
ετούτο τον καιρό.

Διώχνεις τα παιδιά σου
απ την αγκαλιά
φεύγουν μακριά σου
για να βρουν δουλειά.

Μια θηλιά τους βάζεις
γύρω στο λαιμό
και τους αναγκάζεις
στον ξενιτεμό.

ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ

Όσα περνάει ο καιρός
και η καρδιά βαστάει
πως να τ αντέξω όμως πως
που ο χρόνος με γελάει

Ο δρόμος είναι σκοτεινός
και φώτα πια δεν έχει
ποιος νάναι τάχα ο σκοπός
που ο νους μου όλο τρέχει.

Το μέλλον του χαμογελά
μα η καρδιά διστάζει
τα πόδια της δεν παν μπροστά
γι αυτό πίσω κοιτάζει.

Νιώθει πως πέρασε ο καιρός
αφού μετρά τα χρόνια
της νιότης της ο θησαυρός
έχει γεμίσει χιόνια.

Σταφιδιασμένο μου κορμί
νιώθει η ψυχή σου νέα
έκανες τόσες διαδρομές
στα χρόνια τα ωραία.

Έτσι  λοιπόν αφού έζησες
χάρηκες τη ζωή σου
θα φύγεις πλήρης ημερών
μην κλαις για τη θανή σου.

ΕΝΑ ΦΥΛΑΡΑΚΙ

Ένα φυλλαράκι μοναξιάς
ακούμπησε στην καρδιά μου απόψε
η σιωπή φίλησε το μεταξένιο
μαξιλάρι της σιωπής.
Άκουσα τους χτύπους της καρδιάς σου.
η φωνή σου πλήγωνε τα σύννεφα.
κι έβαζε ουρές στα όνειρά μου.
Ήσουν απέναντί μου και σε κοίταζα.
Τα μάτια σου ζωγράφιζαν
γαλαξίες στο σκοτάδι.
Σμίλευα με τη γλώσσα μου τ όνομά σου.
Να το προφέρω προσπαθούσα.
Μέσα στ αχνόραμα της νύχτας,
το αντιφέγγισμα των αστεριών
μετέβαλε τη γη σε λουλουδένιους κάμπους.
Άνθισαν στα στήθη μου
μύρια λουλούδια αγάπης.
Θα σου τραγουδώ τις ώρες τηε σιωπής
όπως απόψε που αγκαλιάζει το είναι μου.

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Ένα αγκάθι τρύπησε την καρδιά μου.
Πόνεσα. Από χέρι που αγάπησα την πλήγωσε.
Και τώρα που η πληγή αιμορραγεί
δε βρίσκω χέρι να τη γιάνει.
Σαν γέρικο κλαδί σπασμένο στον κόσμο της σιωπής
νιώθω το σώμα μου να γέρνει αβοήθητο.
Η φλόγα της επανάστασης έσβησε
και τα κεριά της ψυχής μου λιωμένα.
Όνειρα δε βρήκαν ουρανό να πετάξουν
Κι εγώ ένα μικρό πουλί που βγήκα απ τη φωλιά μου
κάθισα σε ψηλό κλαδί και μάτωσε η καρδιά μου.
Είδα τον κόσμο αλλιώτικο απ ότι φανταζόμουν
μόνο το ψέμα έβλεπα αλήθεια ονειρευόμουν.
Σαν το νεράκι της πηγής σαν τη δροσιά τ αγέρα
σαν γλυκοχάραμα αυγής βασίλεμα της μέρας
έτσι όλα τα γεύτηκα σε μια στιγμή στο χρόνο
σαν να τα ονειρεύτηκα σε μία νύχτα μόνο..

ΓΡΑΜΜΑ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ

Πόσα θέλω να σου πω
μα δεν τολμώ ν ανοίξω τα χείλη.
Φράζει ένας κόμπος τον ήχο
και η φωνή μου πνίγεται.
πριν ξεκινήσει να βγει.
Απλός θεατής στο έργο της ζωής σου.
Δύσκολος ο δρόμος σου
και συ περπατάς περπατάς ασταμάτητα.
και γω  πονώ συνεχώς βλέποντας σε.
 Πόσα εμπόδια προσπερνάς
με την κούραση ζωγραφισμένη
στο πρόσωπό σου.
Δεν έχω τρόπο να σε βοηθήσω.
Μόνο μερόνυχτα προσεύχομαι για σένα.
Φυλακίζω τα δάκρυά μου για να μην τα δεις.
Κάποιες φορές ένα χαμόγελο
πάει να φωτίσει το πρόσωπό σου
μα μένει στα μισάνοιχτα χείλη.
Ο σταυρός σου πολύ βαρείς
πόσο να τον αντέξεις ακόμη.

• Ρωτάω μα απάντηση δεν παίρνω.

Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ

Ω πάλι χιόνι στη ψυχή
τη σκέψη πνίγω
θόλωσε πάλι η ματιά
δάκρυ καυτό αργοκυλά
πως να ξεφύγω.

Προς τι να βγω στο ξέφωτο
μιας κι έπεσε ο κεραυνός
σε κάθε κρυφή ελπίδα
και μούσκεψε το κάθε τι
μια άγρια καταιγίδα.

Μέσα μου ξεψυχήσανε
όλες οι αναμνήσεις
στον νου μου κείτονται νεκρές
σαν φθινοπώρου φύλλα
που μαραμένα πέφτουνε
από των δένδρων τις κορφές
Ριγώ και νιώθω μέσα μου
θανάτου ανατριχίλα.

XAMENΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

Πόσες χαμένες ευκαιρίες
χάνονται μέσα απ τη ζωή μας
κι άγραφες πόσες ιστορίες
μένουνε μέσα στην ψυχή μας.

Πόσα χαμένα μυστικά μας
δεν βλέπουνε της μέρας φως
είναι θαμμένα στη καρδιά μας
τα συνοδεύει ο λυγμός.

Όνειρα πόσα παραμένουν
μέσα στον νου μας κατοικούν
φτερά δεν έχουν να πετάξουν
και κάποια μέρα θα χαθούν.

Όλα μπορούνε να συμβούν
χωρίς εσύ να το γνωρίζεις
κι όταν οι άλλοι σιωπούν
εσύ μονάχος να δακρίζεις..

Θα είναι αργά πολύ αργά
ν αλλάξεις ότι σε πονάει
κι αν ο καιρός γοργά περνά
πίσω όμως πλέον δε γυρνάει.

Και μεις τραβούμε σ ανηφόρες
με το φορτίο μας στο ώμο
κι ας μας χτυπούν βοριάδες μπόρες
έχει ο καθείς δικό του δρόμο.

Κι όταν το τέρμα μας  θα δούμε
θα βρούμε εμπόδιο τρανό
μια επιγραφή ψηλά θα γράφει
από δω  πάει στον ουρανό.

MΙΑ ΗΡΕΜΗ ΖΩΗ

Ότι ήταν δικό μου το έχω ξεγράψει
κι ούτε αρχή ξανά θα γίνει.
Μια ήρεμη ζωή ε ζήτησα την έχω χάσει
μα κάποια σπίθα στη καρδιά δε σβήνει.
Εκείνη μου θυμίζει τη φωτιά που άναψε
μα ο καπνός τα μάτια μου βουρκώνει
θολή η μνήμη στις εικόνες σκόνταψε
και τοίχο αδιαπέραστο σηκώνει.
Ξανοίγει ο ουρανός τα μαύρα σύννεφα
ένα αεράκι δροσερό φυσάει.
Λιγάκι φως στο βάθος διαφαίνεται
τη μνήμη να ζωντανέψει αποζητάει.
Λόγια που απομείνανε στου στοχασμού την άκρη
άσπρες σελίδες της ζωής εμμείνατε
δε κύλησε πάνω σας ποτέ ένα δάκρυ.
Ποτέ δε γράφτηκε πάνω σας μια λέξη
Έτσι νεκρές ε διάλεξα να μείνετε
στου τάφου τη γαλήνη ένας σταυρός
το μόνο του ξαπόσταμα του λογισμού καιρός