τις μνήμες τις νοσταλγικές
σκόρπιες κι αβάστακτες μαζεύω
μέσα στο νου μοναδικές.
Εκεί στο βάθος κάποιου δρόμου
σ ένα παράθυρο ανοιχτό
χρυσά μαλλιά να ανεμίζουν
ηλιόλουστο ένα δειλινό.
Και το χαμόγελο απ τα χείλη
Ρόδο ανοιχτό μεσημεριού
Ρόδο ολάνθιστο τ Απρίλη
μεθούσαν τ άστρα τ ουρανού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου