ΤΟ ΑΝΕΜΟΒΟΡΙ.

Τ ανεμοβόρι της ζωής σε έφερε μπροστά μου
κι εγώ χαμένος στέκομαι μπροστά στο σταυροδρόμι.
Αναποφάσηστος δειλός  ποιόν δρόμο ν ακολουθήσω
να προχωρήσω στη ζωή η πίσω να γυρίσω.

Είναι η γλώσσα της σιωπής καλύτερη απ τα μάτια
γιατί εκείνα δεν μπορούν καθόλου να κρυφτούν.
Μιλούνε από μόνα τους για της καρδιάς τα πάθια
και όλα της τα μυστικά μπορούν να προδοθούν.

Μα δεν σου το φανέρωσα εκείνο το μυστικό.
Αν κι όλα φώναζαν γι αυτό το χρυσωμένο δείλι.
Κι  αν πονεμένο μ άφηνε και μελαγχολικό
το έκρυψα μέσα στη ψυχή και σφράγισα τα χείλη.

Γι άλλα λοιπόν μιλήσαμε γλυκιά μου ώρα πολύ.
Φοβόμουνα και δείλιαζα μην τάχα σε λυπήσω/
Μου έφτανε που είμαστε κοντά  τόσο πολύ
δεν ήθελα μονάχος μου τ όνειρο να σκορπίσω.