ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Το ξέρω πως με αγαπάς
και νοιάζεσαι για μένα
μα εγώ πληγώνομαι πολύ
για τα δικά σου βάσανα
που είναι στοιβαγμένα

Να στ απαλύνω δε μπορώ
τον τρόπο δεν τον έχω.
μα κάνω γιε μου ότι μπορώ
βάρος σου να μη γίνομαι
την έγνοια σου πάντα έχω.

Κι αν αρμενίζεις σκεφτικός
μες στα προβλήματα σου
κι άν βλέπω πάντα αγέλαστα
πικρά τα δυο σου χείλη
κάνω τον κλόουν διαρκώς
για να μη δεις το δάκρυ μου
που στάζει στο μαντήλι

Ας όψονται οι αίτιοι
που κούρσεψαν τα νιάτα
και τη ζωή τους ρήμαξαν
το μέλλον τους άρπαξαν.
και σαν απόδημα πουλιά
θα γίνουνε φευγάτα
κι άδεια θα μείνει κι έρημη
της μάνας η αγκαλιά.

Σε ξένους τόπους φεύγουνε
την τύχη τος να βρούνε
αυτή που τους εστέρισε
η δικιά τους η πατρίδα
θάναι βαρύ το τίμημα
πίσω αν δεν γυρνούνε
γιατί γονιούς αφήνουνε
γέρους χωρίς φροντίδα.