ΤΙ ΚΡΙΜΑ

Βγήκες στον δρόμο μου μπροστά
ανεπάντεχα σε οίδα
με ξέπλεκα ξανθά μαλλιά
με μία φλόγα στη ματιά
του ήλιου μια αχτίδα.

Και έμεινα να σε κοιτώ
σαν όραμα μπροστά μου
ήταν θυμάμαι πρωινό
κι έναν καθάριο ουρανό
αντίκρισε η ματιά μου.

Εσύ με κοίταξες δειλά
και τάχυνες το βήμα
φαινόσουν νάσαι βιαστική
θυμάμαι ήταν Κυριακή
δεν σε ξανάδα κρίμα.