ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΣΠΙΤΙ

Έμειναν τα μάτια να κοιτάνε
το παράθυρο σου το κλειστό
κάτι από σε αναζητάνε
λίγο φως τους ήταν αρκετό.

Άδειο έχει μείνει πια το σπίτι
ένοικος είναι η μοναξιά
και η ψυχή μου σαν μικρό σπουργίτι
νιώθει πως του πήραν τη φωλιά.

Φύγαν τα λουλούδια απ το μπαλκόνι
κατεβήκαν κάτω τα ρολά
μια εποχή όπως άλλες τελειώνει
και μια άλλη άγνωστη αρχινά.

Με τα μάτια μου στραμμένα κάθε βράδυ
ώρα στέκομαι και το κοιτώ
μάταια περιμένω ένα σημάδι
απ το παραθύρι το κλειστό

Απ το σπίτι ξεριζώθηκες παιδί μου
έφυγες να βρεις αλλού δουλειά
στα στερνά μονάχη στη ζωή μου
σαν τ απόδημα έφυγες πουλά.

Φεύγουν απ τις μάνες τα παιδιά τους
οι μεγάλοι δίχως ενοχές
πως κατάντησε τη χώρα η αφεντιά τους
να την κατοικούν στο τέλος γέροντες.