![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ_-juj1b_JByR6RcV3tNxPmugG47Gxw1QI_Satv2_BBBUH6RQtKFf7g0ZX-kMl-LT-S2obSNtOnrgwS6SYpFKtfLQ73AUTcOPacB5gUQl9MWZEeVH3sZrtmMivHf5v9R1mC0iDr9Z6q5g/s1600/images+(5).jpg)
της νύχτας μου η σκέψη
ε διάβαιναν οι ώρες μια μια.
Και ήταν μακρύς ο δρόμος της
ποιος να πιστέψει.
Κι .ήταν αργή του νου μου η νηνεμία.
Γλιστρά σε περιπλανήσεις το μυαλό μου
στα σμαραγδένια τοπία της μνήμης.
οι μυστικοί ήχοι οι αύρες του τυχαίου.
Από πόσο μακριά ανεβαίνει η θύμηση
και πόσο επώδυνη είναι πολλές φορές.
Πλάθει παραδείσους η ψυχή
για να αντέξει την κόλαση.
Σαν άρχισε και πάλι να χαράζει
το άσπρο φως δειλά να ξεπροβάλει
βρήκε η ζωή το δρόμο της και πάλι
και η κάθε μέρα με την άλλη μοιάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου