ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ

Ώσπου να φύγει σιωπηλή
 της νύχτας μου η σκέψη
ε διάβαιναν οι ώρες μια μια.
Και ήταν μακρύς ο δρόμος της
ποιος να πιστέψει.
Κι .ήταν αργή του νου μου η νηνεμία.
Γλιστρά σε περιπλανήσεις το μυαλό μου
στα σμαραγδένια τοπία της μνήμης.
οι μυστικοί ήχοι  οι αύρες του τυχαίου.
Από πόσο μακριά ανεβαίνει η θύμηση
και πόσο επώδυνη είναι πολλές φορές.
Πλάθει παραδείσους η ψυχή
για να αντέξει την κόλαση.
Σαν άρχισε και πάλι να χαράζει
το άσπρο φως δειλά να ξεπροβάλει
βρήκε η ζωή το δρόμο της και πάλι
και η κάθε μέρα με την άλλη μοιάζει.