Μ Α Ν Α

Μάνα που μες στα σπλάχνα σου μήνες μας κουβαλάς.
βάζοντας μες σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή σου
πόνους και δύσκολες στιγμές αμέσως τις ξεχνάς
στη θέα ενός σπλάχνου σου της σάρκας σου παιδί σου.

Εσύ στο προσκεφάλι μας μέρες θα ξενυχτίσεις
να διώξεις απ το σώμα μας αρρώστια πυρετό.
Και κάθε βράδυ απ το Θεό με θέρμη θα ζητήσεις
να μας φυλάει πάντοτε αν του είναι μπορετό.

Ποτέ τους μύριους κόπους σου δεν θέλεις να μετρήσεις
σαν ανεξάντλητη πυγή αγάπη θα σκορπάς..
στους πόνους μας και στις χαρές πλάι μας θα καθίσεις
και ειλικρινά θα χαίρεσαι η θα μας συμπονάς.

Μάνα που αργοστάλαξες το δάκρυ στη σιωπή σου
μέσα σε δύσκολους καιρούς στη φτώχεια στην ορφάνια
μα στους πολέμους ύψωσες με θάρρος τη φωνή σου
κάνοντας τους τριγύρω σου να νοιώθουν περηφάνια.

Σαν βράχος αντιστέκεσαι στους άγριους ανέμους
όπου σαρώνουν τη ζωή και την καταποντίζουν
τους γιους σου τους ξεπροβοδάς με θάρρος στους πολέμους
και δείχνεις τόσο δυνατή πίσω κι αν δε γυρίζουν.

Μάνα με πόση υπομονή  και πόση τρυφεράδα
στην αγκαλιά μας έκλεινες μ απέραντη στοργή
Ποτέ δεν οίδα πρόσωπο με τόση ομορφάδα
κι ούτε συνάντησα ποτέ πιο τρυφερή ψυχή.

Μάνα όνομα πιο γλυκό στον κόσμο άλλο δέν έχει
σε κάθε δύσκολη στιγμή  σύ μας παρηγοράς
όλα της μάνας η καρδιά τα δύσκολα τ αντέχει
μάνα μ ένα χαμόγελο όλα τα προσπερνάς.