Από ένα παράθυρο κοιτώ τη θάλασσα.Μια απέραντη μπλε μάζα.
Ο ουρανός βουρκωμένος γκρίζος
έτοιμος να ρίξει το φορτίο του.
Τα σύννεφα βιάζονται να ταξιδέψουν στη γη.
Κουράστηκαν να αιωρούνται.
Θέλουν να ακουμπήσουν τα δάκρυά τους
πάνω στη μολυβένια μάζα της γης.
Εκείνη τα περιμένει.
τα προσμένει στην αγκαλιά της.
Στο βάθος η νοητή γραμμή του ορίζοντα.
Εκεί σμίγει το μπλε με το γκρίζο.
Ένα τοίχος θαρρείς αδιαπέραστο.
Μόνο το σμίξιμο δύο αιώνιων εραστών
σφυχταγκαλιασμένοι για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου