ΟΝΕΙΡΙΚΟ ΤΟΠΙΟ

Άφησα την πόρτα της ψυχής μου ανοιχτή.
και να ήθελα δεν μπορώ να την κλείσω.
Ανήσυχες πεταλούδες φτερουγίζουν μέσα μου
και χρυσοκλωστές κρέμονται απ τ αστέρια.
Ονειρεύτηκα πολλά φοβάμαι να ξυπνήσω.
Η ψυχή λευκό χαρτί απλωμένο.
Γράφεται πάνω η ιστορία της γης.
Παιχνιδίζουν τα φωτοδάχτυλα του Φεγγαριού
πάνω στα γαλήνια νερά της Θάλασσας
Η μαύρη αυλαία της νύχτας πέφτει.
Το αγέρι φορτωμένο αρμύρα
τραγουδάει τον αιώνιο σκοπό του.
Η ανάσα του βουνού κατηφορίζει
φορτωμένη πεύκο ρητίνη και έλατο.
ως την άκρη του γιαλού.
Η ομίχλη κρεμασμένη στα ψιλοκλώνια
διαλύεται από τις ανάσες της αύρας.
Φύση ξέθωρο χρώμα φθινοπώρου
περπατούσε αργά αργά προς το χειμώνα.
Η μοναχική κραυγή του γλάρου
διέσχιζε τη σιωπή
και γω σε ονειρική διάσταση.