ΞΑΦΝΟΥ

Ξάφνου στην άκρη στέκεσαι
σ ενός γκρεμού το χάος.
Σαν όνειρο σου φαίνεται
πως πέρασε η ζωή σου
Δεν είσαι τώρα τίποτα
μον  γεροντάκος πράος
που χάθηκαν τα νιάτα του
το θάρρος κι η ορμή.
Το βλέμμα σου ψηλά κοιτά
τον ουρανό τ αστέρια
τα καταπράσινα βουνά
ανθοσπαρμένους κάμπους
τη θάλασσα τη γαλανή
ασημοστολισμένη
με τα ασπροδαντέλωντα
πανέμορφα ακρογιάλια
ένας βαθύς αναστεναγμός
από μέσα σου ανεβαίνει
γιατί ο δρόμος τέλειωσε
περαστικέ διαβάτη.
Κι όλες αυτές οι ομορφιές
που πρόσκαιρα χαιρόσουν
σαν κλείσουνε τα μάτια σου
μαζί σου θα χαθούνε.
Το σπίτι που πλημμύριζε
από φωνές και γέλια
από ζωή και κίνηση
απ όνειρα κι ελπίδες
τώρα βουβό απόμεινε
χωρίς καμιά ανάσα.
Μον η δική σου σεργιανά
στις κάμαρες του . όλες.
Τις νύχτες αφουγκράζεσαι
κάθε τριγμό και κρότο
σαν κάτι θέλει να σου πει
το έρημο το σπίτι
αφού τη μέρα είναι βουβό
τη νύχτα ξαγρυπνάει
βγάζοντας κει στα σκοτεινά
τούς αναστεναγμούς του.