ΚΡΥΒΟΜΑΙ

Κρύβομαι στα φυλλώματα της καρδιάς μου.
Τα δάκρυα στάζουν πάνω στα φύλλα της
Σαν δροσοσταλίδες σε ηλιόλουστο πρωινό.
Ώρες ατέλειωτης αναδρομής.
σε μια κάμαρη γεμάτη αναμνήσεις.
Πρόσωπα και φωνές ένα κουβάρι μπερδεμένα.
Το ξετυλίγω λίγο λίγο
μέσα σε μια εκκωφαντική σιωπή.
Οι τοίχοι μάρτυρες
στις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς.
Οι νύχτες αξημέρωτες στον αγώνα που κάνει ο νους
να κλείσει τα μάτια του.
Δυνατοί κραδασμοί τον στοιχειώνουν.
Πως να τινάξει από πάνω του το βάρος
μιας μουσκεμένης ζωής από δάκρυα.