ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Και γω τι έχω να σου πω
πάνω σ αυτά που γράφεις
σε πιο τραγούδι πιο σκοπό
θε να σε απαντήσω.
Νιώθω πως μες τα σύννεφα
του λογισμού σου εχάθεις
μου είναι τόσο δύσκολο
να σε αναγνωρίσω.

Ξεδίπλωσες στα πόδια μου
την άδολη ψυχή σου
και μ άφησες να κρεμαστώ
στα πιο ψηλά κλαδιά
μ άφησες αιωρούμενη
ν ακούω τη φωνή σου
μ ένα τραγούδι που έβγαινε
από μια τρυφερή καρδιά.

Μα τώρα που ο άνεμος
αυτός με ταλανίζει
και νιώθω έναν κίνδυνο
επάνω στην αιώρα
ψάχνω να βρω πιο άραγε
πιότερο με φοβίζει
η άπνοια του καλοκαιριού
η του Φθινοπώρου η μπόρα.

Θάθελα μες τις μελιχρές
λαμπράδες του χειμώνα
και στις φεγγαροσκέπαστες
του Γεναριού βραδιές.
ν άνθιζε μέσα στη καρδιά
μια όμορφη ανεμώνα
να μαρτυρά πως δε γερνούν
κι οι γέρικες καρδιές.

Μα δε θα μείνω για πολύ
εκεί ψηλά που πήγα
με ώθησε μια δύναμη
απ το βάθος της καρδιάς.
Τα όνειρα εκεί χάνονται
μας είναι τόσα λίγα
σαν μιας στιγμής χαμόγελο
που χάρισαν σε μας.