Είναι ο τόνος της φωνής σου όταν μιλάμια λυπημένη άρπα που μαγεύει
Πολλές φορές κάνει το δάκρυ να κυλά
από ευτυχία από χαρά η κι από πόνο ακόμα.
Γέρνει η ψυχή μου σαν λυγαριά σαν φύλλο μαραμένο
όταν ακούω τον λυγμό σου να σπαράζει
η καταχνιά όλα τριγύρω τα σκεπάζει
και η ζωή δεν έχει ποια κανένα χρώμα.
Πληγή ανοιχτή που πότε πότε τη σκεπάζω
είναι η ψυχή μου και συχνά αιμορραγεί
κι άλλοτε πάλι βγάζει απέλπιδα κραυγή
που φτάνει ως την πόρτα τ ουρανού.
Δίχως ελπίδα δεν μπορώ όμως να ζώ
το καταφύγιο μου είσαι Θεέ μου και το ξέρεις
πως περιμένω κάποιο θαύμα να μου φέρεις
όχι σε μένα μα στη ζωή ενός παιδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου