ΤΟ ΒΟΥΒΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

Βουβό πια το τηλέφωνο έχει μείνει.
και η καρδιά μου έπαψε να λαχταρά
μονάχα η φωνή μου τρεμοσβήνει
ψελλίζοντας το όνομα σου ακόμη μια φορά.

Η ξαφνική σιωπή σου με πληγώνει
μένει σκιά η απορία στη καρδιά
και τώρα που ο χρόνος τελειώνει
τι θα μου μείνει για παρηγοριά.

Τα βράδια στη φτωχή την κάμαρα μου
ώρες ατέλειωτες ο νους μου τριγυρνά
Μου φέρνει ολοζώντανα μπροστά μου
τα χρόνια εκείνα τα αλαργινά

Δεμένοι με τους όρκους μας της νιότης
στο τέρμα της ζωής θα φτάναμε μαζί
έστω κι αν όλα αλλάζαν και η ανθρωπότης
δεν θα είχε όνειρα παρά μια μίζερη ζωή.