![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl30ubAp0vwqfpXUWEJ7MZFGIfWWrQzRNvOfqqZ8XqA8xK028W6bPzzu-cO8IpCY2XhFF7SkTW-vLwJLXEjfNVPkIjMMF0gIKOyCYeTp4IcCVt2A-mn0rj4rjY432aC8-G1YBzNEwVfw2k/s1600/images+(1).jpg)
κάτω απ τη βροχή
κι ένας ήλιος σ έβλεπε
πάντα μοναχή.
Και τις νύχτες που έβλεπες
και κοιτούσες τ άστρα
μόνη ονειρευόσουνα
κήπους πύργους κάστρα.
Σαν την άνοιξη άνθιζε
ο κήπος το περβόλι
μόνη πάλι ήσουνα
και αντάμα όλοι.
Καλοκαίρι ερχότανε
είχες μια ελπίδα
στον καθρέφτη κοίταζες
άλλη μια ρυτίδα.
Κι όταν το Φθινόπωρο
πέφτανε τα φύλα
η καρδιά σου ένιωθε
μια ανατριχίλα.
Το χειμώνα που έπεφτε
χιόνι κι ήταν κρύο
μόνη πάλι ήσουνα
δίπλα ένα βιβλίο
Δίπλα ακόμη κάθισε
σιωπηλός ο χρόνος
σου ψιθύρισε κρυφά
δεν θα φύγω μόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου