ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

Τόσα χρόνια περπατάς
κάτω απ τη βροχή
κι ένας ήλιος σ έβλεπε
πάντα μοναχή.
Και τις νύχτες που έβλεπες
και κοιτούσες τ άστρα
μόνη ονειρευόσουνα
κήπους πύργους κάστρα.
Σαν την άνοιξη άνθιζε
ο κήπος το περβόλι
μόνη πάλι ήσουνα
και αντάμα όλοι.
Καλοκαίρι ερχότανε
είχες μια ελπίδα
στον καθρέφτη κοίταζες
άλλη μια ρυτίδα.
Κι όταν το Φθινόπωρο
πέφτανε τα φύλα
η καρδιά σου ένιωθε
μια ανατριχίλα.
Το χειμώνα που έπεφτε
χιόνι κι ήταν κρύο
μόνη πάλι ήσουνα
δίπλα ένα βιβλίο
Δίπλα ακόμη κάθισε
σιωπηλός ο χρόνος
σου ψιθύρισε κρυφά
δεν θα φύγω μόνος.