Την ψυχή φυλακίσαν αόρατοι ανέμοισβήσαν το άφωνο παράπονο του βλέμματος σου
Η καρδιά ανήμπορη μονάχη τρέμει
τρομαγμένα πουλιά φτερουγίζουν εντός σου.
Κι όλα αυτά δίχως λόγο κανένα
πολυμέριμνος ύπνος ας έρθει
κι ας τα πάρει μακριά από σένα
να χαθούν στου ονείρου την μέθη.
Με κουρέλια της τρέλας ντυμένος ο πόνος
ένα τρένο φορτωμένο με ψέμα
μηχανή χαλασμένη ο χρόνος
προχωρεί σ ένα άγνωστο τέρμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου