Η ΘΥΜΗΣΗ

Πόσο μακρυά με πήγες νάξερες
και πόσο πίσω με φέρνεις πάλι
σε πέλαγο βαθύ και άγνωστο
η σ ένα απάνεμο ακρογιάλι.

Ταξίδια μακρινά μαζί σου κάνω
και νοερά εικόνες με γεμίζεις
τα μύχια της ψυχής μου αγγίζεις
στην πόρτα σου Θεέ μου φτάνω.

Μέσα στους διαδρόμους τ ουρανού τρυπώνω
τα χρώματα των αστεριών κοιτάζω
τα χέρια μου για να πιάσω απλώνω
στο όνειρο σημάδι βάζω.

Μνήμη γλυκιά μνήμη πικρή
πως με κρατάς στα χέρια σου δεμένη
νοιώθω ανήμπορη τόσο μικρή
ν αντισταθώ στη δύναμη σου την κριμένη.