ΧΩΡΙΣ ΦΕΓΓΑΡΙ

Απόψε το φεγγάρι αργεί να βγει
σκιές απόκοσμες θαρρείς πως περπατάνε.
Αλαφροτρέμη απ το φόβο τη η γη
κι ας μύρια άστρα από ψηλά τη χαιρετάνε.

Ψίθυροι ακούγονται ο αγέρας τους σκορπά.
Η νύχτα αφουγκράζεται τον κάθε ήχο.
Μιλούν αναμετάξυ τους των δένδρων τα κλαδιά
και το ρυάκι τραγουδά χαρούμενο ένα στοίχο.

Κλαίει ο Γκιόνης της νύχτας το πουλί.
Η η Κουκουβάγια ζαρώνει στη φωλιά της.
Κάποια φωνούλα ένα κλάμα από παιδί
το νανουρίζει η μάνα του στην αγκαλιά της.

Διαβαίνει η ώρα στου χρόνου τη ροή.
Σε λίγο το ξημέρωμα θα υψώσει το μαντήλι.
Κι αν το φεγγάρι  απόψε άργησε να βγει
σε λίγο ένα χαμόγελο ο ήλιος θε να στείλει.

Θε να σκορπίσουν οι άυλες σκιές
οι ψίθυροι θα σβήσουν θα χαθούνε
φωνές θ ακούγονται από παντού φωνές
ξημέρωσε και όλα τραγουδούνε