ΘΥΜΑΜΑΙ

Σαν ένα αστέρι έπεσες ξαφνικά
χωρίς υποψία και στοχασμό
μέσα στην τρομακτική κραυγή της σιωπής.
Ο  ήλιος κρυμμένος μέσα στα σύννεφα
κατέβαινε κάθε πρωί
μέσα στό απαλό σου βλέμμα.
Η παρουσία σου τώρα
στέκεται αμήχανη σε μιά έρημη άνοιξη
σ έναν ουρανό δίχως άστρα
χωρίς λουλούδια στα κλαδιά.
Ο άνεμος μάδησε τα ρόδα που σου έστειλα
Τα λουλούδια δεν ρωτούν τον άνεμο
από που έρχεται
δεν διαλέγουν τη μοίρα τους'
Κάποιος σημειώνει στο χάρτη
τη μοίρα μας τα μάταια ταξίδια μας
το πεπρωμένο μας το άγνωστο.
Κι όμως. Είσαι μέσα στο μοναχικό μου περπάτημα
ακούω τον ήχο των βημάτων σου
μέσα στα δικά μου.
Ακούω το ψιθύρισμα σου στα φύλλα των δένδρων.
Βλέπω τα μάτια σου σαν φώτα μέσα στη νύχτα.
Όταν μιλώ ακούω τον ηχώ σου.
Σταματώ και αφουγκράζομαι.
Ξέρω πως είναι μια ψευδαίσθηση
όπως η νύχτα γεννάει τα φαντάσματα.
Άφησες να πέσει από το βλέμμα σου
το ποιο γαλάζιο όνειρο.
Τι κρίμα. Μόνο στα όνειρα βλεπόμαστε.
Μόνο στα όνειρα ακούμε τη φωνή μας.
Μας σμίγει ο ύπνος και η μοναξιά.
Τα πουλιά πεθαίνουν από σιωπή
Η καρδιά μας από μοναξιά
Και τα όνειρα που δεν βλέπουμε.