τους άδειους δρόμους της ψυχής μου
σαν μια καταδίκη τελεσίδικη.
Οι δρόμοι στενεύουν.
Μία ταμπέλα γράφει ΑΔΙΕΞΟΔΟ
Δίπλα μου περνά ο χρόνος
σιωπηλός και μονότονος.
Είναι αργά πολύ αργά
έστω και για ένα δάκρυ.
Μα κάπου κάπου σιγανά
δακρύζω σε μιαν άκρη.
Μένω εδώ ακίνητη.
Φευγαλέα ξανοίγματα
συννεφιασμένου ουρανού.
Κάποιες αχτίδες προβάλουν
μέσα από τα σύννεφα
φωτίζοντας το στενό μονοπάτι
της διαδρομής.
Και τότε ένα φτερούγισμα ελπίδας
αναδεύεται μέσα μου.
ξεγελώντας την πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου