ΑΝΑΤΟΛΉ ΚΑΙ ΔΎΣΗ

Είναι  η νύχτα άφωνη
είναι χωρίς αστέρια
και το σκοτάδι απλώνεται
σ ολάκερη τη φύση.
Οι σκέψεις μου όλες χάνονται
πετούν σαν περιστέρια
άλλες τραβούν για ανατολή
και άλλες προς τη Δύση.

Αυτές που πάνε Ανατολή
παίρνουν μαζί και μένα
βλέπω από το πέταγμα
τον κόσμο μ άλλα μάτια
να έχει ελπίδες κι όνειρα
και φώτα αναμμένα
να φέγγουν δρόμους ανοιχτούς
στενά και μονοπάτια.

Μα κείνες όπου τράβηξαν
μόνες κατά τη Δύση
εμένα μ αφήσανε εδώ
στη γη τη διψασμένη
σε δυο κομμάτια μ έκοψαν
και μ έχουν χωρισμένη
μα πιο πολύ την Ανατολή
εγώ έχω προτιμήσει.