ΑΠΟΚΛΗΡΟΣ ΖΩΗΣ

Δίχως σπίτι  δίχως στέγη
δίχως μάνα κι αδερφό.
Τριγυρίζω μες στους δρόμους
μα φωνάζουν ορφανό.

Ψάχνω νάβρω αποκούμπι
μιαν απάνεμη γωνιά
λίγη αγάπη να ζητήσω
μη χαθώ στη λησμονιά.

Μες στα πάρκα στα παγκάκια
ψάχνω για να κοιμηθώ
μα και από κει με διώχνουν
που να πάω που να σταθώ.

Μοίρα μου κακή μου μοίρα
και χαμένη μου ζωή
τίποτα από σε δεν πήρα
 πόνο και πικρό ψωμί.

Όπου πάω κι όπου γυρίζω
βλέπω .μόνο απονιά.
Με κοιτάζουν σαν αλήτη
με κοιτάζουν σαν φονιά.