ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Μία ατέλειωτη υπομονή
φέρνει βροχή στα μάτια.
μία σταγόνα βρέχει το μαξιλάρι.
Εκεί που εσύ δεν είσαι πιά.
Αφουγκράζομαι τα άυλα βήματά σου.
Μέσα μου φωλιάζει ο χαμός σου
ψιθυρίζοντας με πως δεν θα ξανάρθεις.
Έφυγες αθόρυβα ένα πρωινό
με την πρώτη αχτίδα του ήλιου.
Σαν θρυμματισμένο γυαλί έμεινα τώρα.
Αιμορραγούν τα πόδια μου
πατώντας πάνω τους.
Πικραμένοι στίχοι
ξεχύνονται από την ψυχή μου.
Όσο και αν προσπαθώ
δεν μπορώ να τους εμποδίσω.
Μες στην αγρύπνια μου
τον πόνο ξενυχτούν.
Μέσα στην άδεια κάμαρη ακούω τη φωνή σου.
Λες κι έχει στοιχειώσει πάνω στο κάθε τι.
Πως έξω από την πόρτα μου
να κλειδώσω τις μνήμες.
Ακόμη και στον ύπνο μου έρχονται
με του ονείρου το ψεύτικο ντύμα.