ΜΑΤΑΙΕΣ ΠΡΟΣΜΟΝΕΣ

Δύσκολα αναπνέω απόψε το άδειο βράδυ.
Οι νοσταλγίες με πνίγουν
οι δρόμοι της επιστροφής
μακρινά σημάδια
μιας περασμένης ζωής
Προσπαθώ να συνδέσω τα κομμάτια της.
εκείνα με ξεφεύγουν.
Περιοχές κενού
χωρίς ένα ανθισμένο  λουλούδι.
Ακούω έξω να πέφτουν ψιχάλες.
Ο ρυθμικός τους χτύπος
ίδιος με .της καρδιάς μου.
Σαν ένα τραγούδι της σιωπής
που μελαγχολικά νανουρίζει
την θλίψη της ψυχής μου.
Μακρινοί ψίθυροι χωρίς σκοπό
απομακρύνουν τον  ύπνο μου
που μάταια προσπαθεί να με πλησιάσει.
Σηκώνομαι.
Όρθια στέκομαι στο παράθυρο.
Θολό το τζάμι.
Σταγόνες κυλούν πάνω του
κοιτάζονται συνωμοτικά
με τις δικές μου σταγόνες
που κυλούν στο πρόσωπό μου.
Ασυμβίβαστο  αλισβερίσι
Ένα αντάμωμα χαράς και λύπης.
Σκέπτομαι
.Πολλά ασυμβίβαστα έχει η ζωή.
όμως εμείς προχωράμε
κι ας είναι μάταιες οι προσμονές.
Θάμπωσαν τα μάτια
απ την ομίχλη του χρόνου
Φθινοπωριασε και γώ
άργησα να το καταλάβω
κι όμως θάπρεπε.