ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Στενεύουν οι μέρες στην κάμαρη μου.
Με θαμποχάραχτες πηνελιές
χαράζω το δρόμο της πορείας μου.
Φυτεύω στίχους για να σε κρατήσω
συντροφιά μου    στην άγνωστη διαδρομή.
Ένα αμίλητο Φθινόπωρο
με ξαφνικά αγγίγματα άνοιξης
στοιχειώνουν τη ζωή μου.
Αφήνω την πόρτα της ψυχής μου ανοιχτή
για να βρουν καταφύγιο οι άστεγες ελπίδες μου.
Άραγε ποιο αντάλλαγμα θα ζητήσει ο χρόνος.
 Φοβάμαι για τα ανεξόφλητα χρέει μου.
Βραδιάζει  και γω γράφω στο νεκρό σκοτάδι.
 Αραδιασμένες φωτογραφίες με κοιτάζουν.
Συνομιλώ μαζί τους και συ ακίνητος
με κοιτάζεις σιωπηλός
μέχρι να σκεπάσει η νύστα τα κουρασμένα βλέφαρά μου.
Ο χρόνος με κρατά αιχμάλωτη.
Την πόρτα του νου μου χτυπούν
καθυστερημένες σκέψεις.
Μπροστά στον καθρέφτη άφωνη κοιτάζω
κόκκινα μάτια από αγρύπνια.
Παρηγοριά και καταφύγιο ο ύπνος μου.
Εκεί τρέχω να κρυφτώ μα και κει με βρίσκουν
όλα τα λαθεμένα ζητώντας μία απάντηση.