Τα βράδια άφοβα μπορώ να κλαίωχωρίς να με βλέπει κανείς.
Με την ανάσα μου μάταια προσπαθώ
να ζεστάνω την παγωνιά της ψυχής μου.
Ανυπότακτη η σκέψη σκαλίζει μνήμες.
Ένα σακούλι άτακτα αντικείμενα
κουβαλώ στη πλάτη μου
μέσα σε μία εγκαταλειμένη κάμαρη.
Σκιές χορεύουν από το παρελθόν
και γω σαν τρομαγμένο πουλί
φτερουγίζω μέσα στο τίποτα.
Μία στοιβαγμένη αγάπη
κρατά στα στήθια της μοναχικά τριαντάφυλλα.
Έτοιμα να φυλλοροίσουν
στο ψύχος μιας εγκατάλειψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου