ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Στης ζωής το δρόμο είχα ένα μονοπάτι
μόνη το περνούσα κάθε πρωινό.
Χάριζε σε μένα η ομορφιά του κάτι
έμεινα εκεί πέρα ως το δειλινό.

Ήτανε σπαρμένο με λογής λουλούδια
κι από των δένδρων τις ψιλές κορφές
άκουγα πουλιών όμορφα τραγούδια
μύριζα τριγύρω χίλιες μυρουδιές.

Άφηνα μονάχη την ψυχή μου όλη
να διασκεδάζει όπως τα παιδιά.
Και σ αυτό το ωραίο το κρυφό περβόλι
ξέχναγα του κόσμου όλα τα δεινά.

Τώρα έχω χάσει αυτό το μονοπάτι
ψάχνω δε το βρίσκω κρίμα πουθενά
Ξέρετε εσείς που δεν ξέρω κάτι
έχασα το δρόμο κανείς δεν απαντά.